PREZENTACJE POETYCKIE Portalu literackiego Fale Literackie/Literary Waves ANNY MARII MICKIEWICZ

Współcześni, polscy poeci z Australii, Austrii, Belgii, Brazylii, Danii, Holandii, Irlandii, Niemiec, USA, Wielkiej Brytanii.
Przedstawiamy kolejną prezentację utworów poetów pochodzenia polskiego, którzy od lat mieszkają poza krajem. Zachęcamy do zapoznania się z ich liryką, która na pewno nosi znamiona odmienności. Nacechowana jest kolorytem, wpływem nowej kultury, przestrzenią obszaru, w którym mieszkają i pracują. Wraz z nimi wkraczamy w poetycką podróż do ich wewnętrznych światów, spostrzeżeń i refleksji.

Anna Maria Mickiewicz
Londyn 2024

Janusz Kliś (USA)
PRZYWIOZĘ WIERSZ

                            /żonie /

czekaj na mnie cierpliwie
niedługo przyjadę
– przed wieczorem

przywiozę Ci krajobrazy
z żywymi motylami
szmer strumyków
i błękitny uśmiech nieba

rude słońce z bizonami
wrzawę świerszczy
i szumiące drzewa
– przywiozę

nade mną dach prerii
porosły metaforą

w upale słów
roztopione mgnienie
magicznego świata

gęstwina wyobraźni
czułym szeptem
dzikich traw
rozchyliła ramiona

kolorowym aromatem
owinięta głowa

– niedługo przyjadę

ciepłą mozaikę barw
rozłożymy jak dywan
w naszym domu

niech nas uniesie
i ukołysze
nad indiańskim latem
pachnący wiersz

                          Shabbona Lake State Park, Illinois, lato, 2018 r.

 Janusz Kliś – poeta, plastyk i nauczyciel. Urodził się w 1961 r. w Dębicy (woj. podkarpackie). Debiutował 1978 r. jako siedemnastolatek pod okiem krakowskiego poety Tadeusza Śliwiaka, tomikiem poezji pt. Księżycowy sen. Jest autorem i współautorem 73 książek (5 tomików, 66 antologii, 2 albumów), 2 płyt CD i licznych arkuszów poetyckich oraz publikacji prasowych. Jego wiersze były tłumaczone na język angielski, wielokrotnie gościły w audycjach radiowych i programach telewizyjnych w Polsce i w USA.W 2023 r. został uhonorowany prestiżową nagrodą – statuetką Złotym Piórem przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Artystów Autorów Dziennikarzy Prawników Wirualia Art. z siedzibą w Belgii za międzynarodową działalność literacko – artystyczną, rozwój polskiej kultury, sztuki i tradycji w świecie. Od 1998 r. mieszka i tworzy w USA. Uczy młodzież klas licealnych w Polskiej Szkole im. Marii Skłodowskiej-Curie w Chicago. Interesuje się sztuką, fotografią, przyrodą, podróżami oraz życiem i kulturą Indian Ameryki Północnej.

Anna Frajlich (USA)
Na oczach świata

Mamee, Mamee
powtarzał tracąc oddech
Tyre Nicols
kopany służbowymi butami
przez pięciu policjantów
pod oknami swojej matki w Memphis

proszę mnie puścić
moja mama nie wie gdzie jestem
błagał złapany we Lwowie w sierpniu 42 roku
mój siedmioletni kuzyn Benio
jeszcze w tym samym czasie
kiedy Benia zabrali spod domu
wymordowano we Lwowie
kilkadziesiąt tysięcy Żydów

Mamo, mamo
wołają wijąc się pod bombami
dzieci Mariupola
w gruzach swych domów grzebane
na oczach matek i świata

za cicho krzyczał kopany
bezsilnie błagał złapany
milkły zbombardowane

A mama?
w bólu rodziła
z nadzieją dzieci karmiła
ratować ich nie zdążyła …

27 lutego 2023

Anna Frajlich mieszka w Nowym Jorku od 1970 roku, po wyemigrowaniu z Polski w związku z „exodusem” Żydów. Uzyskała tytuł magistra na Uniwersytecie Warszawskim oraz stopień doktora. na Uniwersytecie Nowojorskim. Jej wiersze, recenzje i eseje publikowano w Polsce, Stanach Zjednoczonych i Europie. Przez 35 lat wykładała język i literaturę polską na Uniwersytecie Columbia. Jej tomiki poezji i eseje ukazywały się w języku polskim, angielskim, francuskim, włoskim, ukraińskim i hiszpańskim. Otrzymała następujące odznaczenia: Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, tytuł Ambasadora Szczecina oraz Nagrodę Zasłużonego Polaka w USA. Została odznaczona nagrodą Fundacji Kościelskich, Nagrodą Literacką Fundacji W. i N. Turzańskich oraz Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie, Medalem Uniwersytetu Szczecińskiego, Medalem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego oraz Nagrodą Literacką Wschodniej Fundacji Kultury „Akcent”. Jej książka “The Ghost of Shakespeare: collected essay “edytowana przez Ronalda Meyer’ a została uhonorowana przez The Polish Institute of Arts and Sciences of America and The Polish American Historical Association.

Anny Marii Mickiewicz (Wielka Brytania)
ziemia płonie

dymiąca trawa
porzucone gorzkie zioło
ocean zmienił kolor na brunatny
objął podwodne siedlisko

wzrasta w sztormowej fali

kuszący
ostry
ciernisty

Sokrates
zagubił się w niepokoju

to wina zawirowań
i dzisiejszego chłodu filozofii

a ziemia zaczęła płonąć
gorącą wojną

Anna Maria Mickiewicz to londyńska poetka, pisarka, redaktorka, tłumaczka i wydawczyni. Założycielka wydawnictwa Literary Waves Publishing, która tworzy zarówno w języku polskim, jak i angielskim. Członkini English Pen i Polskiego Pen Club-u. Jej utwory ukazały się w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Australii, Kanadzie, Polsce, Meksyku, Włoszech, Bułgarii, na Węgrzech, w Salwadorze, Hiszpanii, Chile, Peru i w Indiach. Odznaczona medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” przez Ministerstwo Kultury, Krzyżem Wolności i Solidarności oraz Nagrodą Literacką im. Josepha Conrada (USA), Autorka Roku Miasta Literatów 2013 (USA) W 2022 r. w ramach III Międzynarodowego Dnia Edukacji Polonijnej organizowanego przez Polskiej Akademii Nauk w Londynie otrzymała tytuł Polskiej Artystki Roku. Członkini Jury międzynarodowych konkursów literackich: USA, Indie, Polska, Wielka Brytania.

Grzegorz Wróblewski (Dania)
LALKA

Podobno takie miejsca nie istnieją.
Znalazłem się w nim niespodzianie.
Obok siedział ktoś, kto przypominał mi
siebie sprzed wielu lat.

Chciał złożyć z papieru kostkę albo
małą lalkę. Szybko stamtąd wróciłem
i wszystko rozpłynęło się w przestrzeni.
Otoczyła mnie neutralna biel, która nagle

zaczęła przybierać kształty. Zobaczyłem
ptaka, który bezmyślnie dziobał trawę.
Wyglądał na ptaka pozbawionego piór.
Zorientowałem się wtedy, że nie żyję.

Grzegorz Wróblewski, ur. 1962 r. w Gdańsku, w latach 1966-1985 mieszkał w Warszawie, od 1985 r. w Kopenhadze. Artysta wizualny, autor książek poetyckich, prozatorskich i dramatów. Tłumaczony na wiele języków, m.in. na język angielski, zbiory: Our Flying Objects – selected poems (2007), A Marzipan Factory – new and selected poems (2010), Kopenhaga – prose poems (2013), Let’s Go Back To The Mainland (2014), Zero Visibility (2017), Dear Beloved Humans (2023). W Bośni i Hercegowinie Pjesme (2002), w Czechach Hansenovic vana (2018). W Danii w ostatnich latach wybory wierszy: Digte (2015) oraz Cindys Vugge (2016), Blue Pueblo (projekt razem z Wojtkiem Wilczykiem, 2021), krótkie prozy Androiden og anekdoten (2023). Książka asemic writing Shanty Town (Post-Asemic Press, USA, 2022), książka-obiekt z poezją wizualną Polowanie (Convivo, 2022).

Gregory Spis (UK)
Jak kłótnia…

Jesteś piękna
jak kłótnia
między marzeniem
rzeczywistością przebudzenia
na obcych wodach terytorialnych pragnienia
blisko przylądka bosej nadziei
rozbudzonej przymrużonym okiem słońca
leniwy szept twoich pocałunków
mruczy w mej głowie
lepki chłód poranka
płoszy czerwień twych sutków
które wabią moje wargi
zielona fala łaskocze twoje piersi
jak w pośpiechu zdjęta sukienka
znika szybko
cicha złodziejka dreszczu twego ciała
między dzikim spojrzeniem
a lubieżnym uśmiechem
kiedy coraz mocniej mnie chciałaś
jesteś piękna jak kłótnia
boso w deszczu ze słońcem w żyłach
do mnie wracałaś

Dla pięknej Izabelli

Gregory Spis poeta, pisarz, tłumacz. Swoje utwory pisze i publikuje po polsku, po angielsku i po włosku. Jego wizytówką jest wiersz pt. „Krótkometrażowe tatuaże”, który zdobył pierwszą nagrodę w Londynie, w konkursie poetyckim zorganizowanym przez Annę Marię Mickiewicz i Dr Urszulę Chowaniec, pod nazwą „Wszelkie dziwy” i ukazał się w londyńskim tygodniku Nowy Czas. Wywiad z autorem oraz jego wiersze zostały również opublikowane na łamach włoskiego kwartalnika Rivista d’arte e scienza NOVA i w Alessandria Today. W maju 2014 wydał zbiór wierszy pt. „Wyproszony z kokonu”. W 2018 wydał książkę pt. „Pamiętnik tłumacza”. Jest członkiem ZPPnO. W środowisku anglojęzycznym należy do poetów związanych z Poetry Cafe oraz Croydon Poets Anonymous. Od 18 lat mieszka w Londynie.

Leonard Górski (USA)
Muszę się wybrać

Muszę się wybrać gdzieś
Daleko, gdzie czas zdyszany
Pod górę wschodzi, jak słońce.
Tam, gdzie poziomki się czerwienią
Na polanie życia i
W górze szumią sosny snów radosnych.
Gdzie ona cała w bieli stąpa
Wśród łąk zielonych –
Sophia – przedwieczna Miłość.

Bo tu, na nowojorskich ulicach,
Na Piątej Alei setki, tysiące i
Tysiące pięknych twarzy,
Kobiety ze wszystkich stron Świata.
Jednak, jakby za szybą. Jeśli
Chcesz dotknąć, nierozważnym
Gestem pożądania, łatwo
Je skruszysz. i czar pryśnie!

Daleka droga wciąż i wzdłuż
Rowów jeżyn czarnych i
Parzących pokrzyw wiedzie
Do wrót doliny, tam
Biały gołąb listkiem oliwnym
Podróżnych wita
U kresu wędrówki…
Ścigaczy Piękna
I łowcy Prawdy…

           * * *
Więc pozostaje kontemplacja:
Istotą Piękna dystans jest.
Bo nieskończony, dzieli
Dobro od Konieczności, jak
To mówiła Simone.

Leonard Górski, ur. 27 kwietnia 1953 r. w Krasnymstawie. Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego im. Władysława Jagiełły, 1972 r., zaliczył zasadniczą służbę wojskową w Sieradzu i dostał się na studia. Studiował polonistykę na Wydziale Humanistycznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie w latach 1975-82, gdzie uzyskał tytuł magistra. Pracował w Zakładzie Badań nad Literaturą Religijną przy KUL-u oraz współpracował z Redakcją Wydawnictw KUL. W latach 1983-86 był nauczycielem w szkole podstawowej w Stankowie, pod Elblągiem. Zimą, 13 grudnia 1986 r. wyjechał do Włoch i poprzez obóz dla uchodźców w Latinie k/Rzymu, w czerwcu 87 r. dostał się do Stanów, gdzie obecnie przebywa.

Maja Trochimczyk (USA)
DEFINICJA LITERATURY

~ W odpowiedzi na esej „Droga Poezji” George Jisho Robertsona

Nie chodzi o rozdzielanie zapałki na czworo
czy liczenie diabłów na okrągłej główce –
to wszystko nie ważne

Patrz: wschód słońca nad Szczytem Truskawek
i Górą Rozczarowań tańczy na puchatych
poduszkach pierwszych obłoków lata

Zobacz: świetliste linie na płytkim strumieniu
w kanionie błyszczą jak łuski karpia –
czekającego na śmierć w wannie przed polska Wigilią

Słuchaj: stada wron rozsiadają się na noc
kanciaste kształty pokrywają czernią gałęzie drzew
jak klastery, ostre akordy Xenakisa

Widzisz? Wrony kąpią się w rzece, rozciągają
skrzydła na betonowym nabrzeżu, woda kapie
dużymi kroplami – one nieświadome, drzemią

jak wytatuowane, spocone tłumy wakacjuszy
na zapiaszczonych ręcznikach w Santa Monica,
czekając na tsunami, którego nie będzie

Właśnie to jest ważne: spójrz inaczej – nie na siebie
lecz we wszechświat, nie – na przegrane ambicje
ale na miliony gwiazd w galaktykach

kosmiczne kolizje, wybuchy supernowych,
tysiące niezamieszkałych planet –
możemy je policzyć, nie możemy dotknąć

Możemy dotknąć, ale nie policzyć
cieniutkie linie na płatku róży, wyschniętym
w upale pustyni, choć zakwitła dziś rano

Nie o nas tu chodzi – rozejrzyj się dalej
uchwyć co przeminęło, zatrzymaj ziarno czasu
w swej otwartej dłoni – tę iskierkę, chwilę –

 “Definition Writing” w: NoHo Art District Journal, 2012

Maja Trochimczyk, „What to Carry” w The Rainy Bread: Poems from Exile (Moonrise Press, 2016) Doktor Maja Trochimczyk to polsko-amerykańska poetka, historyk muzyki i fotografka. Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego, Uniwersytetu Muzycznego F. Chopina i McGill University, wydała osiem książek o muzyce i pięć tomików poezji. Zredagowała także pięć antologii poezji. Jej opracowania badawcze i wiersze ukazywały się w wielu tomach prac zebranych i czasopismach naukowych i poetyckich w jedenastu krajach. Założycielka Moonrise Press, pełni funkcję prezesa California State Poetry Society oraz Klubu Kultury im. Heleny Modrzejewskiej. www.moonrisepress.com, chopinwithcherries.blogspot.com

Jacek Jaszczyk (Irlandia)
***

Alex z Hallow pisze do mnie o Bogu
opowiada o codziennym cudzie modlitwy
i cyrankach roznoszącym łąkom paciorki jego słów

chciałby abym z ziemi
nad którą unosi się obłok świtu
wyłuskiwał światło gwiazd

przez pola ogrodzone mchami
i przez wzgórza na których sterty kamieni
ważą tyle co winy tego świata

abym zaczął wskrzeszać bujne żywopłoty
między którymi można usłyszeć
o kobiecie która w słowie miłość
ożywi moich narodzin metaforę

Jacek Jaszczyk (ur. w 1972 r.) – poeta, dziennikarz, radiowiec. Publikował m.in. w „Odrze”, „Toposie”, „Migotaniach”, „Wyspie” i „Akcencie”. Jego wiersze znalazły się w wielu krajowych i zagranicznych czasopismach literackich oraz w krajowych i międzynarodowych antologiach. Tłumaczony na język włoski, białoruski, ukraiński, rosyjski, niemiecki, grecki oraz angielski. Autor książek „Tańczą w nas życia geniusze” (2018) i „pomiędzy/between” (2020). Laureat prestiżowego konkursu „WYBITNY POLAK” w Irlandii 2019 Fundacji Polskiego Godła Promocyjnego „Teraz Polska” w kategorii Osobowość. W 2022 roku podczas XV Festiwalu Poezji Słowiańskiej uhonorowany Medalem im. Barbary Jurkowskiej za wkład w organizację i promocję literatury polskiej na forum międzynarodowym. Laureat Nagrody XX Światowego Dnia Poezji ustanowionego przez UNESCO.

Teresa Podemska – Abt (Australia)
bez emendacji

ja
kobieta. kobieta w kobiecie
kobiece dziecko matki kobiety. bez wyboru
Ewa
w zaklętym kole. języka edypa
w mowie adama
tylko
dziewięćset
dziewięćdziesiąty
dziewiąty
derywat
bez wymowy
nieskończoności
imienia

ja kobieta w kochance żałobnicy wariatki
kobieta w mężczyźnie. helenie trojańskiej. feministce
jestem
po prostu

jestem

© Teresa Podemska – Abt

Teresa Podemska-Abt, pisarka, poetka, tłumaczka, edytorka czasopism naukowych i literackich. Z wykształcenia filolog literatury polskiej i aborygeńskiej; teoretyczka i krytyczka literatury, socjolożka edukacji. Absolwentka uniwersytetów: Wrocławskiego, Adelajdzkiego i Płd. Australii. Mieszka w Adelajdzie, zachowując stałe więzi z Polską, także zawodowe. Praca to dla niej przyjemność i pasja. Kocha poznawać tak książki jak i ludzi, którzy zawsze są do odczytania i z-rozumienia. Fascynuje Ją temat migracji i szoku kulturowego. W związkach stawia na przyjaźń, oddanie, altruizm. Zawsze wyciąga pomocną dłoń, lubi dzielić się wiedzą. Jej monetą jest bezinteresowność, nicnierobienie, wolność. Chętnie pracuje społecznie. Kocha taniec i śmiech.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Teresa_Podemska-Abthttps://www.austlit.edu.au/austlit/page/A50242

Mirosław Kraszewski (UK)
Emigrancka dusza

Mam emigrancką duszę…
rozdartą między sercem a żołądkiem
pragnę domu
obiecuje sobie, że to już za rok
pragnę dobrobytu
obiecuję sobie, że to już za rok
pragnę równowagi-dzisiaj i jutro
zostaje tylko
odwieczne kłamstwo,
że to już za rok

Mam emigrancką duszę
bez domu, korzeni, niebieskiego nieba

Mam emigrancką duszę
zniewoloną codziennym
porannym budzikiem i drogą do nikąd…

Mam emigrancką duszę
która nie zaznaje szczęścia
wciąż mówi sobie
że jutro, będzie ten krok
ku prawdziwemu życiu …

Mam emigrancką duszę
która zapomniała o tym,
że życie jest tu i teraz …

Mam emigrancką duszę
zawieszoną w utopi
lepszego miejsca …

Określam siebie jako pielgrzyma, ponieważ wierzę, że życie to podróż, a czas, który nam jest dany jest ulotny i krótki. Nie ulegam jednak zwątpieniu, bo wierzę, że za każdym zmierzchem kryje się nowy świt. Z natury jestem optymistą, może nawet bardziej zatopionym w naiwnym optymizmie, jak mówią niektórzy. Jednakże nie podzielam tej opinii. Wierzę, że próba jest kluczem do życia, a bez marzeń i wysiłku życie traci sens, stając się pustką nie do zniesienia. Moje serce kocha ludzi, a moja dusza jest społecznikiem. Tworzę przestrzenie spotkań, gdzie można dzielić radości i smutki. Potrafię dostrzec potrzeby innych i łączyć ludzi w działaniu dla wspólnego dobra. Choć czasem z tego wynikają rozczarowania, akceptuję to jako część ludzkiej natury. Człowiek, słowo i obraz fascynują mnie i prowadzą do mojej twórczości, czy to w fotografii, czy w poezji. Te trzy elementy są dla mnie jak podstawowe barwy, tworzące bogaty paletę do odkrywania świata bez granic. Jestem pielgrzymem, bo wierzę, że życie to podróż, która prowadzi mnie ku poznaniu prawdziwego siebie. Nie poddaję się, gdyż wędrowanie to proces ciągłego odkrywania.

Anna Kłosowska (USA)
Perpetuum

Czerwony miąższ lipcowej wiśni
Wgryzam się w obfitość lata
Pozostaje pestka. Koniec i początek
Memento dla wiecznej odnowy…

Anna Kłosowska Kwartyna. Warszawianka z urodzenia, mieszkanka Nowego Jorku przez zasiedzenie w „międzynarodowej” pracy, teraz z przyjemnością przebywa w cieple południowej Florydy i wśród rodziny oraz przyjaciół w rodzinnym mieście. Lubi przemieszczać się w przestrzeni geograficznej i semantycznej. Romanistka z wykształcenia, filolożka z duszy i serca. Wydała dwie powieści, publikuje krótkie opowiadania, ale najbardziej odpowiadają jej temperamentowi czterowiersze – kwartyny. Twierdzi, że w czterech wersach można zawrzeć wszystko. A przynajmniej trzeba do tego dążyć!

Kati Fado /Katarzyna Kowalewska (Holandia)
nienazwani tworzymy napięcia

w prześnieniach, w płytkich opóźnieniach
na złączach – tańczymy lunatyczni. nierozróżnialni
wsiąkamy w tło. tu ulotny szelest zagęszcza się.
ćmy spoczywają w ustach, dając świadectwo temu,
co jest w nas jasne. szukamy ujścia i wycofujemy się
z mocą dalekobieżnych przebarwień – zastygamy
w odłamkach ciemności.

i nic nam do tego – nie dodano, prócz tej krwawej rysy
przez stałą ekspozycję znikającego obrazu.

Kati Fado (wł. Katarzyna Kowalewska) urodzona w Polsce, obecnie mieszka w Amsterdamie, mgr politologii, ukończyła Studia Doktoranckie Nauk o Polityce, Filozofii i Socjologii oraz podyplomowe studia PR (UWr.). Laureatka wielu prestiżowych Ogólnopolskich Konkursów Poetyckich m.in.: I miejsce w „Słowa, dobrze, że jesteście” Fundacji Anny Dymnej (2024 r.) im.
J. Bierezina (Nagroda Specjalna 2016 r.), im. M. Hłaski, im. H. Kołłątaja, F. Rajczaka, T. Stirmera, S. Czernika, Sprostać Wierszem, Krajobrazy Słowa, Erotyk na Krechę, Orzech, Wielorzecze,.
R. Wojaczka w ramach Festiwalu Silesius (2022 r.). W 2023 r. laureatka nagrody głównej w
I Ogólnopolskim Konkursie na Książkę Poetycką Wydawnictwa – Fundacji FONT (jej książka pt. „Afazja” ukazała się drukiem w 2024 r.), publikowała m.in. w “Arteriach”, Babińcu Literackim, “ArtPapierze”, “Nowych Peryferiach”, „Magazynie Literackim Minotauryda”, kwartalniku literacko-artystycznym „YPSILON”, „Artis”, „Peronie Literackim Biblioteki Kraków”, „Suberbie”, “MegaZine Lost&Found”, na Moja Przestrzeń Kultury oraz w Antologii „Zatrzymania” (2024 r.), antologiach pokonkursowych, była tłumaczona na j. angielski i niderlandzki, dwukrotnie (2018 r., 2023 r.) reprezentowała Polskę na Międzynarodowym Festiwalu Poezji Furige Tongen (Holandia).   02.01.20204 r. jej poezja zagościła na antenie Polskiego Radia Koszalin w audycji Poczta Poetycka, a także w Radiu Poezyka Karavel ART – Wyspa Relaksu oraz Radiu LuizJanka. Właśnie ukończyła pracę nad kolejną książką poetycka pt. „Obcy Język”.

Tadeusz Hutyra (Belgia)
DYRYGENT W EKSTAZIE
/Korneliusz do Beatrycze, z cyklu Szkatułka Beatrycze/

Za każdym razem, Beatrycze, kiedy cię muskam swoimi ustami, i to w gorączce niesłychanej
Wytryskują ze mnie iskrzące się promienie, takie, że nam wiosną i latem zarazem w Słońcu
Wiesz, muskam raz, jak najbardziej delikatnie, bo ciało twoje aksamitnymi płatkami róży
I smakuję cię na swoim języku, delektując się tobą euforycznie, nie mogąc zaprzestać

I… Boże! to dźwięki z pianina! A-dur! C-dur! Ich całe melodie! I Chopin mi się śni!
Muskam raz drugi a to smyczek i skrzypce! Wyginasz się jak baletnica, a jam tym smyczkiem!
I, Boże, A-dur! C-dur! Znowu! Muskam dziesiątki razy i to już jest szalona muzyka
Do tańca naszych gorących ciał i spragnionych siebie serc! Istna symfonia! Filharmonia!

Czy dobrze słyszę i czuję? Muskam raz jeszcze i raz jeszcze. I nie dowierzam sam sobie
Bo z twojego ciała, pianina, dźwięki bajeczne! Tym bardziej muskam, w szalonym tempie!
A dźwięki te mi nagrodą: g-moll op. 23, F-dur op. 38, As-dur op. 47, f-moll op. 52 * 
Boże, czyż to ballady Chopina? Wnet jednak nowe dźwięki, nowe melodie, oddaję się im.

Ach! Beatrycze, gdziekolwiek cię musnę, tam dźwięki jakby z Niebios całych i alleluja!
Każda cząstka ciebie mi harfą, lutnią, wiolonczelą… Dyrygentem jam już z batutą, w ekstazie!

PRZYPIS:
* g-moll op. 23, F-dur op. 38, As-dur op. 47, f-moll op. 52
/ballady Chopina, zródło wyszukiwarka Google/

Tadeusz Hutyra urodził się w Rajczy, jednej z najpiękniejszych miejscowości turystycznych w Polsce jako osiemnastoletni chłopak wyjechał do Krakowa, był członkiem Solidarności i wziął udział w demonstracjach o uwolnienie więźniów politycznych, osiem dni przed stanem wojennym wyemigrował do Nowej Zelandii, aktualnie mieszka w Belgii. Napisał sporo ciekawych wierszy i opublikował szereg tomów i tomików, zarówno swoich autorskich jak i we współpracy z innymi autorami, między innymi „Boski Chór, Dom Filozofa”, „Nuvonalis”, „Szkatułkę, czyli Miłość Archaniołów”, „Zemstę Archanioła”, „Pałac Królów”, „Beatrycze, Beatrycze” i inne. Jego wiersze są również opublikowane w międzynarodowym magazynie literackim Spillwords.

Christian Medard Manteuffel (Niemcy)
Comédie larmoyante*

 „W godzinach rozterki i mętnego światła
                                      na Golemie oczy swoje zatrzymywał.”
                                                               J. L. Borges – „Golem”
                                                               Przekład: E. Stachura

…pierwsza odsłona w tym kraju; pyszna, czerwono-złota,
jak liście na dębach i bukach; wszak to jesień przecież;
a więc nie trzęś się ze strachu, bo może opaść,
a my nie wiemy, co nam ta odsłona przyniesie

By nie zginąć w tłumie, daj mi twoje serce …a tutaj masz moje
…jest nieco za wielkie – weź je w obie ręce …i nie gryź, do diabła,
bo nie jest z piernika! …usiądźmy w ostatnich rzędach;
tu nie trzeba śmiać się, kiedy chcemy płakać…
                                                                             …kurtyna opadła.

Najwięcej braw zebrali prominenci …o, nasze roztargane dusze!
i gdzie by i na czym tu zatrzymać oczy? …ja na tobie, ty na mnie?
Golemy my marne; ani złości w nas dosyć, potworności żadnej.

stwory z łaski bożej w biało-czerwonych desusach
jutro nasze stroje damy do lamusa i zagramy!
Bez budki suflera! Improwizacja jest tutaj mile widziana…

comédie larmoyante!…
 …być może jest jeszcze coś do zapłakania?…

Niemcy, Jura Szwabska, 1989

______________________________________
* Na przyjęcie drugiego obywatelstwa

Christian Medard Manteuffel urodzony w Brześciu Kujawskim 28.05.1938 jako Krystian Medard Czerwiński. Wykształcenie techniczne, pasja literacka towarzyszyła pracy zawodowej w przemyśle papierniczym. 1988 z powodu skomplikowanego schorzenia serca wyjazd do Niemiec, przyjęcie obywatelstwa niemieckiego z rodowym nazwiskiem matki: Manteuffel, bez zrzeczenia się obywatelstwa polskiego. 1990 operacja serca i długa rekonwalescencja. Pobyt w Niemczech na stałe. W roku 2005 od rodzinnego miasta honorowy tytuł: „Twórca Ziemi Brzeskiej”. W Niemczech członek stowarzyszenia literackiego „Else-Lasker-Schüler-Gesellschaft e.V“ (Stowarzyszenie zajmuje się statutowo przywracaniem literaturze twórczości, która palona była na stosach w roku 1933).Członek Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie.

Krystyna Kulej (UK)
***
Coraz mniej nas w ogrodach
coraz więcej wśród liści
W lustrach gaśnie uroda
I na ustach smak wiśni
Coraz mniej na bulwarach
Edit Piaf i Gershwina
Starej łodzi w szuwarach
Pająk sieci rozpina
Tylko w sercu niezmiennie
W sercu nadal płomiennie
Tam jak w rajskiej enklawie
Z morzem żagli na niebie
Kochankowie na trawie
płyną pieśnią do siebie
A nad nimi obłoki
koncert ptactwa nad wodą
Lecz nie dla nich widoki
Oni żyją chwilą, oni żyją sobą
A gdy upał przeminie
Mgła pokryje lustra
Czy zakwitnie raz jeszcze
Wiśnia na ich ustach?
To pytanie jak zmora
Przy zachodzie słońca
Nad brzegami jeziora
Szyszki wspomnień strąca
Bo w mym sercu niezmiennie
Bo w mym sercu płomiennie
Tam jak w rajskiej enklawie
Album wspomnień na trawie
W starej łodzi w szuwarach
Perkoz skrzydła rozwija
Upał w sercu jesieni
Upał nie przemija

Krystyna Kulej nee Dulak urodzona w Piwnicznej na pograniczu polsko-słowacko-łemkowskim. Poetka tworząca w języku literackim i w gwarze nadpopradzkiej. Studiowała w Wyższym Studium Języków Obcych przy Uniwersytecie Warszawskim. Od 1970 mieszka w Wielkiej Brytanii i przez 40 lat pracowała na londyńskim lotnisku Heathrow; PAN AM, LOT, BAA (British Airports Authority) – w ochronie i w Informacji.
Publikacje:
Nadpopradzie (Nagroda im. Piętaka)
Skoszony czas
Tęcza w bursztynie
Jarzębinowe lato – wiersze (polsko-esperanckie)
Serce na…medal
Travel SOS (słownik 7-języczny)
Słownik Jaguliny – Naskif łojców mowa
Wnukowi i wnusi świat babci Jagusi

Izabella Teresa Kostka (Włochy)
CISZA

Jest coś rodzinnego
w ciszy mogił,
w zapachu mchu
odpoczywającego na zdjęciach,

tak, jak ciepła pierzyna
podczas samotnej zimy
otula boleść
i niezaspokojoną pustkę.

Ta cisza
siedząca na starej ławeczce
spróchniałej jak ramiona antycznego krzyża,
wierna nagrobnej płycie pod strugami deszczu
jak pies przykulony u wezgłowia łoża,

osusza nasze łzy
układając je z czułością
w niewidzialny różaniec.

Izabella Teresa Kostka urodzona w Poznaniu, od 2001 roku mieszka w Mediolanie, w 2010 roku uzyskała także obywatelstwo włoskie. Z wykształcenia mgr sztuki artysta muzyk (studia magisterskie na wydziale instrumentalnym Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach oraz na Akademii Muzycznej im. Ignacego Paderewskiego w Poznaniu).   Obecnie włosko-polska pisarka i poetka, niezależna dziennikarka, aktywna tłumaczka, autorka przedmów do książek, autorka wywiadów z osobowościami kultury europejskiej oraz organizatorka i prezenterka wydarzeń kulturalnych. Autorka dziesięciu tomów poezji w języku włoskim (w tym także dwujęzycznego polsko – włoskiego) oraz pomysłodawczyni, redaktorka i tłumaczka licznych antologii poetyckich włosko – polskich. Nagrodzona wieloma międzynarodowymi nagrodami i wyróżnieniami w dziedzinie poezji oraz za działalność literacką i artystyczną. Współpracuje z ważnymi czasopismami literackimi we Włoszech, Polsce, Belgii, Stanach Zjednoczonych i nie tylko.

Alex Sławiński (UK)
JEDYNE Z DZIEWIĘĆDZIESIĄTYCH

To nie były dobre lata.
Niszczyły nasze dusze.
Mimo że ciała tańczyły
Niczym w gorączce. Dziewięćdziesiąt plus.
Podrygiwanie. Podskoki w gnieździe.
Nie umieliśmy najeść się sobą.

Odważny kocur kradł gołębice.
Dziś… one jego bezczelnie dziobią.

Nie śmiem drzeć wspólnych fotografii.
Bo przecież nadal ważą zbyt wiele.
I już nie czuję się przegrańcem
W oszukańczej grze czerwonych uczuć.

Okłamywałem duszę wszystkimi
Jedynymi. Tonąc w ich oczach…
Do dziś nie wetuję żadnej z dziur.
Teraz to one mnie drążą.

Sprawdzam alfabet, licząc litery.
Ilu brakuje? W ilu nadmiar?
To trochę jak gra z okienkami
Kalendarza adwentowego.

Kończę wino. Zadziwiające,
Że oni nadal je produkują.
Pijałem to chyba ze wszystkimi
Jedynymi. Jutro rzucę picie.

04.04.2024

Alex Sławiński – urodzony w Krośnie Odrzańskim; poeta, pisarz, dziennikarz, prezenter radiowy, rysownik, tłumacz. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie. Autor słuchowiska dla dzieci “Ząbek” (w interpretacji Magdaleny Woźniak, z udźwiękowieniem Szymona Dąbrowskiego). Wydał trzy książki poetyckie w języku polskim oraz jedną w języku angielskim. Jego wiersze oraz proza ukazywały się między innymi w “Odrze”, “Akancie”, „Post Scriptum”, “Pamiętniku Literackim” oraz wielu antologiach. W najbliższych tygodniach trafi do rąk Czytelników najnowsza książka z wierszami Alexa pt. “to tylko gra, dzieweczko”.

Iza Smolarek (UK)
miłość

A co źle ci się żyje żle gryzie nadgarstki pod poduszką
na grillu było wesoło znowu się nie śmiałaś jak śmiałaś
powoli
powolnie zbyt
po
wolnie
moczysz moje sumienie w rodzinnym barszczu chcesz
żebym utonął pokazał ludziom jak mnie kolesz dźgasz

A co źle mi się żyje gryzę nadgarstki pod poduszką
na grillu było wesoło znowu śmiałam się śmiałam się
śmiać
powoli oglądam swoje dłonie swoje ramiona uda
świat jak światło zbieram palce

trochę boli
ale tylko do wesela

Iza Smolarek poetka, pisarka, dziennikarka, prezenterka radiowa, autorka tekstów muzycznych, wykonywanych przez zespół ReViVal oraz Izabelę Konar. Twórczyni autorskich audycji Studio Londyn oraz PopArt. Autorka książek poetyckich i kryminalnych, nominowana do nagrody im. Wisławy Szymborskiej oraz Silesiusa. Teksty publikuje m.in. w “Odrze”, “Akcencie”, “Toposie”, “Pro Libris”. Publikuje od 12.roku życia. Mieszka w Londynie I jest adoptowana przez pięć kotów.

Barbara Orlowski (Niemcy/Brazylia)
Myśli jak czarna kawa

ta koszula na miarę popękała
sukienka w drobne kwiatki wyblakła ze starości
uwalniam myśli które przeszkadzają w pamięci
popijam gorącą kawę i staram się myśleć o dobrych chwilach

układam samotność
ciasny kąt w głowie – gdzie już nie mieszczą się myśli
kto chce słuchać tego co już raz zostało powiedziane
milczenie to najlepszy gest w tym momencie

gorąca parująca kawa w filiżance
przyciągnąć uwagę pieszczotą abstrakcyjnych figur
które unoszą się w górę i zmieniają się w dym
wzrok przykuty w jeden punkt – tak bezmyślnie

uciekają chwile – duchowy spokój zapanował w pokoju
za oknem kołyszą się motyle
stare książki powracają do moich wspomnień
jak powielacze minionych lat

tylko próżność pozostała i biała księga bez opowieści

Barbara Orlowski urodziła się w Toruniu. W 1988 roku wyemigrowała do Niemiec. Od 2008 roku mieszka również w Brazylii. Polska poetka, animatorka kultury, dziennikarka, malarka. Wiersze drukowała w wielu antologiach polskich i zagranicznych, a także w gazetach, biuletynach i kwartalnikach. Jej wiersze tłumaczone są na języki obce. Jest laureatką wielu polskich i zagranicznych nagród. Wydała pięć zbiorów wierszy. Pomysłodawczyni i wydawca międzynarodowych antologii polsko-niemieckich. Jest zapraszana na festiwale krajowe i zagraniczne. Należy do Związku Literatów na Mazowszu, Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie w Londynie, do Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczpospolitej Polskiej, Międzynarodowego Stowarzyszenia Polonijnego we Włoszech oraz do Stowarzyszenia PNKV w Holandii. Członkini Kapituły Europejskiego Medalu Poezji i Sztuki HOMER i depozytariuszka Medalu.

Urszula Bauer (Austria)
Pozostałości piękna 

Sztuka 
zaczyna marnieć
jak niepodlewany kwiat
usycha banalnością epoki
sztuka 
zaczyna próchnieć 
jak nieleczony ząb 
gnije oddzielona od 
korzenia reminiscencjami
estetyki
ratujcie magię artyzmu
rzucając koło ponadprzeciętnym
by nie utonęli
w morzu 
niedorzecznych lajków
wszechuwielbianego kiczu

Urszula Bauer ur.1982 w Człuchowie, mieszkała w wielu polskich miastach między innymi w Pile i w Tarnowie. Obecnie mieszka od wielu lat w Wiedniu, gdzie pracowała jako dyplomowana pielęgniarka, terapeutka czaszkowo-krzyżowa i terapeutka dźwięku oraz instruktor EFT. Aktualnie poetka, pierwszy wiersz napisała, a raczej stworzyła (jak wspominają jej rodzice) mając trzy lata. Prywatnie mama dwojga dzieci, mężatka. Jest miłośniczką przyrody, zumby, jogi i czytania książek.

Katarina Lavmel (Polska/ Portugalia)
***

Świat nie jest wyłącznie kakofonią,
teleramówką i migającym ekranem komputerów
Ma kolor i smak jak dojrzały koktajlowy pomidorek,
mus malinowy – synonim naszych wspólnych spacerów
i rozmów o wszystkim i niczym
Pachnie zielonym groszkiem i konwaliami

Świat nie jest tylko szarym muralem, za którym mieszkasz
I który mógłby wytyczać ci granice,
jeśli mu na to pozwolisz

Wiele rys chcemy zamazać
Są rany, które powinny wreszcie zabliźnić się

W poszukiwaniu światła przemierzamy
czasem cały świat
lub po prostu tkwimy w miejscu,
wiedząc, że zawsze można wyjść,
bez słowa pożegnania
I będzie rozgrzeszenie
-przecież nie więzi nas tu nikt
poza nami samymi

Katarina Lavmel- poetka- animatorka kultury. Autorka trzech tomików poetyckich: Żona Beduina (Bydgoszcz, 2011), Szept i Przestrzeń (Warszawa 2014), trójjęzycznego tomiku Anturaż (Poznań 2019). Publikowała w czasopismach kulturalnych i społecznych na terenie Polski i Europy. Stypendystka prezydenta Miasta Słupska w dziedzinie kultury w 2011 roku, trzykrotna stypendystka Starosty Słupskiego: 2020 rok – wydanie antologii poezji polsko-portugalskiej pt.: Azulejo chabrem ubrane/Azulejo vestido com centaureas (Warszawa, 2020), 2021r.- wydanie antologii polsko- hiszpańskiej Logos, (Konin 2021) – wydanie antologii polsko-peruwiańskiej Ulepione z gliny i słońca (Warszawa, 2023). Jej twórczość jest tłumaczona na angielski, portugalski, hiszpański, białoruski, francuski, włoski, rosyjski. Otrzymała Brązowy Medal Senatu RP za działalność na rzecz kultury w Polsce 2013 r.  Członkini Gdańskiego Klubu Poetów, Grupy Literycznej Na Krechę, Grupy „Poeci znad Słupi”. Od 2021 roku jest prezeską Stowarzyszenia Polsko-Iberyjskiego Arendi Cultural w Portugalii. Internetowa strona www.katarinalavmel.com, prezentuje w kilku językach jej twórczość i działalność promującą polską kulturę na świecie.

Katarzyna Zechenter (UK)

Pan Immanuel z Królewca a gwiazdy

w ciemnym pokoju 
niewielkiego mieszkania 
w dużym, bardzo, bloku
olbrzymiego miasta
na kraju-wyspie 
gdzie nigdy nie dotrą egzotyczne fale tsunami

na malutkiej planecie pewnego układu
w bezsensownym
prawdopodobnie pędzie
czasoprzestrzeni
ograniczonego wymiaru
zapewne jednego
z którychś tych niepojętych
i zapewne niezliczonych 

jest i myśli bezprawnie
w ciemności pod dwoma,
może nawet gwiazdami
światłem kilku wieżowców
w mokrym odblasku
czarnych dachów

i jakkby migoczącym świetle
nielicznych samolotów
sunących wolno po czarnym,
jakżeż,
bezgwiezdnym niebie

Katarzyna Zechenter. Urodzona w Krakowie, poetka, historyczyka literatury i kultury polskiej. Jest laureatką Nagrody Literackiej Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie za tomik Tam i tutaj (Poznań 2019), który został nominowany do nagrody poetyckiej im K. I. Gałczyńskiego Orfeusz.  Swoje wiersze drukowała i drukuje w Zeszytach Literackich, Kulturze (paryskiej), Tygodniku Powszechnym, Przekroju, Krakowie, Pamiętniku Literackim, Odrze, Poezji Dzisiaj, czy Dekadzie Krakowskiej. Wiersze pisane po angielsku jak i tłumaczenia jej wierszy ukazaływ CSMonitor, Rajah, The Bangalore Review czy też w Bhutanie w czasopiśmie Tashi Delek. Wykładała na University of Kansas, a obecnie wykłada literaturę i kulturę polską na UCL na Wyższej Szkole Studiów Slawistycznych jako Associate Professor (UCL SSEES). Studiowała na Uniwersytecie Jagiellońskim a doktorat napisała na Uniwersity of Michigan (Ann Arbor). Opublikowała pierwszą monografię Konwickiego po angielsku History and Politics in Tadeusz Konwicki’s Fiction. Obecnie zajmuje się koncepcjami pamięci miejsc postkomunistycznych, literaturą polsko-żydowską oraz koncepcjami traumy kulturowej w polskiej kulturze. Sporo uwagi w swoich badaniach poświęciła dwujęzyczności Polaków mieszkających w Wielkiej Brytanii. Jest redaktorem książki o dwujęzyczności, która miała trzy wydania; ostatnie Bilingual and Bicultural, ukazało się w Londynie i Nowym Yorku w 2017.