***
IL MIO DIARIO SEGRETO
Nel periodo in cui frequentavo la scuola media, ricordo l’utilizzo di un diario, che usavo per poter affidargli tutti i miei pensieri, frasi, poesie, canzoni e tante altre cose che per me in quel periodo, erano importanti.
In quegli anni, evidentemente, stavo imitando il mio caro nonno Gino.
Cercavo di copiare su un diario personale e segreto, il suo metodo per non dimenticare tutto ciò che avveniva.Ricordo che mio nonno, aveva scritto in ordine alfabetico, tutti i suoi compagni di classe. In quella occasione, mi chiedevo a cosa sarebbe servito! Oggi, mi rendo conto che la memoria può tradirci con il trascorrere del tempo.
L’adorato nonno, mi raccontò che un suo professore, dopo gli esami, regalò a tutti loro, un diario con un colore diverso per ciascuno. Tutti vi trovarono nella prima pagina, il proprio nome, scritto con una bella calligrafia. Quell’uomo gentile, consigliò agli studenti di annotare delle frasi, comporre delle poesie o magari, incominciare a scriverci un racconto.
Per ogni individuo, che negli anni ha riportato fatti e avvenimenti belli o brutti che fossero, sfogliare quei quaderni o diari, è diventato un balsamo. In pochi attimi, ricordi e puoi rivivere quei giorni che sembravano lunghi e pieni di avventure.
Nella mia vita, ho capito che aver imitato il nonno è stato importante. Annotava tutto compreso le spese familiari. Io lo faccio ancora.
Mi sorprendo, se non ho tempo, a ritagliare qualche articolo di giornale ed incollarlo nel mio diario segreto come fosse una cassaforte.
Solo quando nonno Gino è andato in cielo, ho potuto leggere il suo diario che si è rivelato un tesoro. Con sorpresa, ho trovato delle bellissime poesie, disegni artistici e schizzi, un monologo comico, fiabe e racconti d’amore. Episodi di quando era militare, nella seconda guerra mondiale. L’ho conosciuto nella completezza dell’anima e mi sono reso conto che è fondamentale scrivere in prima persona. Proprio come mi diceva lui.
Oggi, purtroppo per la gente come me, è arrivata l’era del PC, con la sua tecnologia, sempre in aggiornamento. È diventato il nostro scrivano, nonostante io apprezzi ancora la biro e il profumo della carta.
Pochi giorni fa, uno scienziato, spiegava in una rivista, quanto sia importante scrivere, utilizzando la propria testa. Favorisce il mantenimento di atteggiamenti positivi e Dio solo sa quanto bisogno ci sia di serenità sociale, in questo periodo.
Scrivere appaga il cuore, ravviva sogni assopiti, stimola la creatività e sviluppa l’amore.
*
MÓJ SEKRETNY PAMIĘTNIK
Pamiętam, że w okresie nauki w gimnazjum korzystałem z pamiętnika, któremu mogłem powierzać wszystkie swoje myśli, zwroty, wiersze, piosenki i wiele innych ważnych dla mnie w tym okresie rzeczy.
Najwyraźniej w tamtych latach naśladowałem mojego drogiego dziadka Gino.
Próbowałem skopiować w dzienniku jego metodę niezapominania o wszystkim, co się wydarzyło. Pamiętam, że mój dziadek spisał wszystkich swoich kolegów z klasy w kolejności alfabetycznej. Przy tej okazji zastanawiałem się zawsze, jaki będzie tego sens! Dziś zdaję sobie sprawę, że pamięć może nas zdradzić w miarę upływu czasu.
Mój ukochany dziadek opowiadał mi, że jeden z jego profesorów po egzaminach dał im wszystkim pamiętnik, dla każdego z nich był on w innym kolorze. Każdy znalazł w nim swoje imię i nazwisko zapisane piękną kaligrafią na pierwszej stronie. Ten życzliwy człowiek poradził uczniom, aby napisali kilka zdań, ułożyli kilka wierszy, a może zaczęli pisać opowiadanie.
Dla każdego człowieka, który na przestrzeni lat pisał w pamiętniku o dobrych lub złych faktach i wydarzeniach, przeglądanie tych notatek stało się specyficznym balsamem. W ciągu kilku chwil można było przypomnieć sobie i ponownie przeżyć te dni, które wydawały się tak długie i pełne przygód.
W swoim życiu zrozumiałam, że naśladowanie dziadka było naprawdę ważne. Spisał wszystko, łącznie z wydatkami rodzinnymi. Ja też nadal to robię. Łapię się na tym, że jeśli nie mam czasu, wycinam niektóre artykuły z gazet i wklejam je do mojego tajnego pamiętnika, jakby to był sejf. Dopiero gdy dziadek Gino poszedł do nieba, udało mi się przeczytać jego pamiętnik, który okazał się prawdziwym skarbem. Co zaskakujące, znalazłem w nim piękne wiersze, rysunki i szkice artystyczne, monolog komiksowy, bajki a nawet historie miłosne. Epizody z czasów, gdy był w wojsku podczas II wojny światowej. Poznałem go w całym bogactwie jego duszy i zrozumiałem, że istotne jest pisanie w pierwszej osobie. Dokładnie tak, jak mi powiedział.
Niestety dzisiaj, dla ludzi takich jak ja nadeszła era komputerów osobistych, w których technologia jest stale aktualizowana. Komputer został naszym skrybą, choć osobiście nadal cenię sobie pióro i zapach papieru.
Kilka dni temu pewien naukowiec wyjaśnił w czasopiśmie, jak ważne jest pisanie, używając własnej głowy. Sprzyja to utrzymaniu pozytywnego nastawienia i Bóg jeden wie, jak bardzo potrzebny jest właśnie w tym okresie spokój i ład społeczny.
Pisanie zaspokaja serce, ożywia uśpione marzenia, pobudza kreatywność i rozwija miłość.
***
Desidero che la pace scorra a fiumi
Sono cresciuto d’età
con furbizia e genialità.
Ho imparato giocando,
parlando e sbagliando.
Svelto come un falco,
impetuoso come una cascata,
ho ispezionato la mia anima e la società.
La casa dei miei genitori
con le alte mura che mi contenevano,
a volte mi manca.
Non posso scordare l’attenzione, l’amore,
la generosità con i castighi educativi.
Mi hanno istruito ed educato
con l’esempio e tanti sacrifici.
Il tempo chiuso in una clessidra,
lascia scorrere gli istanti che sono unici,
belli o brutti che siano.
Desidero che la pace
scorra nelle vene di ogni anima
producendo luoghi sicuri e amabili.
Dobbiamo salvaguardare il futuro,
avere la capacità di creare idee vitali
e difenderle da ogni ostacolo.
Come pioggerellina salutare
alimentiamo il ruscello d’amore
che nonostante tutto
può diventare un fiume di pace.
Verona 29/11/2023
*
Chcę, żeby pokój płynął swobodnie
Dorosłem
z przebiegłością i geniuszem.
Uczyłem się grając,
rozmawiając i popełniając błędy.
Szybki jak jastrząb,
porywczy jak wodospad,
przejrzałem dokładnie swą duszę i społeczeństwo.
Czasami brakuje mi
domu moich rodziców
z wysokimi, ograniczającymi mnie murami.
Nie mogę zapomnieć ich uwagi, miłości,
hojności w postaci kar edukacyjnych.
Uczyli mnie i wychowywali
z przykładem i wieloma wyrzeczeniami.
Czas zamknięty w klepsydrze,
pozwala upłynąć wszystkim chwilom,
zarówno pięknym, jak i tym brzydkim.
Pragnę, by pokój
płynął w żyłach każdej duszy,
tworząc bezpieczne i ukochane miejsca.
Musimy chronić przyszłość,
mieć zdolność do tworzenia ważnych pomysłów
i bronić ich przed każdą przeszkodą.
Jak zdrowa mżawka
wzmacniajmy strumień miłości,
który mimo wszystko
może stać się rzeką pokoju.
Verona, 29/11/2023
***
Esame di coscienza
Sono impegnato a lavorare e cerco,
inutilmente di non pensarti,
cara Giulia.
Il cuore è pesante
e la testa vacilla.
I pensieri girano
e mi chiedo…
sarei capace di cadere
in peccati così rovinosi?
Ci vorrebbe il cuore
unito alla mente
in un eclissi totale,
fino all’ultimo istante!
Io uomo,
potrei cadere in questa
mostruosità infernale?
Il cervello sembra una centrifuga
ma l’amore per il prossimo,
mi domina.
Il rispetto, l’empatia, la dolcezza e la pietà,
fanno parte di me.
Le ho assimilate
mentre mi facevo uomo
ed oggi,
mi sono guida e scudo.
Penso che no…
io non potrei mai trasformarmi
in mostro.
Verona, 20/11/2023
*
Rachunek sumienia
Jestem zajęty pracą i staram się,
na próżno, nie myśleć o Tobie,
Kochana Giulio.
Serce jest ciężkie
i kręci mi się w głowie.
Myśli wirują
i zastanawiam się…
czy mógłbym zniżyć się
do tak rujnujących grzechów?
To wymagałoby zjednoczenia
serca z umysłem
podczas całkowitego zaćmienia,
aż do ostatniej chwili!
Ja, człowiek i mężczyzna,
czy potrafiłbym popaść
w tę piekielną potworność?
Mózg wygląda jak wirówka
ale miłość do bliźniego
dominuje nade mną.
Szacunek, empatia, łagodność i miłosierdzie,
są częścią mnie.
Te cechy przyswoiłem sobie
gdy stawałem się mężczyzną
i dzisiaj
są mym przewodnikiem i tarczą.
Myślę, że nie…
nigdy nie byłbym w stanie przemienić się
w potwora.
Werona, 20.11.2023
* Wiersz dedykowany 22 – letniej Giulii Cecchettin, bestialsko zamordowanej dwudziestoma pchnięciami noża przez swego byłego narzeczonego.
Emanuele Corocher urodził się w Weronie 26 października 1971 roku i nadal mieszka w Weronie. Jest autorem książek: ”Mały naród i planeta Ziemia i “Sto lat nieznanego bohaterstwa”, obie wydane przez Albatros-Il Filo Srl z Rzymu (2015). Wraz z wydawnictwem “Tra le righe libri” z Lukki we wrześniu 2017 roku opublikował powieść “Morire a Marcinelle / Umrzeć w Marcinelle – historia włoskiego górnika”. Ponownie z wydawnictwem “Tra le righe libri” w maju 2020 roku ukazała się powieść “Żyjemy szaleńczo każdą chwilą”. W 2021 roku wydawnictwo “Tra le righe libri” opublikowało jego najnowszą powieść historyczną zatytułowaną “Papież, biskup, templariusz, cesarz i lud”.
Do jego utworów literackich należy także opowieść folklorystyczna “Euro Karnawał 2016 – Historia dwóch słynnych karnawałów” (luty 2016 – niepublikowane) oraz następujące zbiory:
– “Spirala motyli” (luty 2016 – niepublikowane)
– “Opowieści życiowe– Bajki” (marzec 2017 – niepublikowane)
– “Sztuka dla wszystkich” (czerwiec 2017 – niepublikowana)
– “Nagroda Nobla w dziedzinie literatury” (październik 2017 – niepublikowane).
Jego teksty są częścią wielu ważnych antologii zbiorowych, wśród których na uwagę zasługują:
– antologia “Wiatr w poezji” (2016, Stowarzyszenie Kulturalne Kartka i pióro)
-antologia nagrody Riviera Laurence Olivier Vivien Leigh 2016. Praca artystyczna autorstwa Andrei Torresaniego (2017)
– solidarnościowa antologia różnych autorów “Daruję od siebie” (CTL Editore, 2017)
– antologia “Planeta Kobieta” (Stowarzyszenie La Pergola d’Arte Lilly Brogi, wyd. Novecento Florencja 2017)
– 42° tom antologii “Poeci i pisarze współcześni w lustrze” (2017)
– międzynarodowa antologia V° edycji nagrody miasta Sarzana (fragment książki wydanej przez Grupę Albatros-Il Filo “Sto lat nieznanego bohaterstwa”, 2017)
– antologia “Najlepsi 88 z 88,88 – III edycja” (Towarzystwo Kulturalne Yowras i wydawnictwo Puntoacapo Edizioni (2017)
– antologia Konkursu im. Michelangelo Buonarrotiego (2017)
-antologia konkursu “Niebo do góry nogami, III edycja – Inaczej Równi” (wiersz pt.: “Światy równoległe” oraz opowiadanie: “Dziś wieczorem stanie się magia”)
– antologia Konkursu Muzy 2019 (wiersz pt. “Pieśń Muz”)
– antologia konkursu “Niebo do góry nogami, IV edycja – Inaczej równi” (opowiadanie pt.: “Skarby Biblioteki Kapituły”).
Za pośrednictwem Stowarzyszenia Kulturalnego Euterpe, w czasopiśmie tematycznym STILE EUTERPE dla Rodariego, wydrukowana została jedna z jego bajek p.t. “Czerwonawa dżdżownica”. We współpracy z Mariną Atzori stworzył Antologię Poezji Naturalnej “33 Przyjaciół Zwierząt – W poszukiwaniu Autora – Różni Autorzy”, sponsorowaną przez W.W.F. i opublikował w niej opowiadanie “Nasz kochany potulny orangutan”.
