Jerzy Stasiewicz – 7 wierszy

Życiorys

Żałowali ci pieśni
gdyś konał
krasili łoże puchem
twojej poezji
w noc strasznej zamieci
I byłeś niczym obraz
ze snu matki
przed pierwszą komunią
niesiony wiatrem przez pola

Potem mówili żeś odszedł
bez słowa …

U nich tam

Poznawałem ludzi
po ich ogorzałych twarzach
w czas  wędrówki dalekiej

Byłem z nimi jak brat
Przy jednym stole mnie sadzali

Kiedym odchodził zaciskali usta
kryli szkliste oczy
Patrzyli jak niknę poza horyzontem

Przez lata czekali
na mój powrót …

Śladem Franca Kafki

Byłem na Złotej uliczce .
I domek Twój maleńki widziałem ,
w którym tworzyłeś Franciszku .
I sto wież Pragi
I dachy czerwone
I katedry ogrom gotyku
I orła w katedrze . . .

Praga – miasto Kafki ukochane
Praga – labirynt skazanego bez końca
Praga – miasto więzienie . . .

Mówiono , że chciałeś skoczyć
z mostu Karola o zmroku .

  Praga 1998-10-03

Krzyż w Pustkowiu

Wypatrujesz na horyzoncie
przepływające statki
błogosławiąc szlak szczęśliwy

Maszt twój sięga nieba
zlewając się z wodą
w tangu fal
poprzez mgłę Giewontu

Rozpostarte ramiona
od zachodu po wschód
kierują wiatr Bałtyku
uległy żeglarzom – – –
aż po sztorm

Pustkowo
1 lipca 2008 r.

Śmierć drzewa

Rósł
na mojej ulicy
świerk
stuletni

Wierzchołkiem łaskotał
brzuchy obłoków

Legł
ścięty toporem
jak głowa skazańca

I potoczył się pień
bez skargi
Żywicą brocząc
jak krwią . . .

Przeczucie

Czas nadszedł
stare pokolenie zmienić

Gotowy już jestem

Do bram sławy pukam – – –
Otwarcia czekam – – –
Nikt nie otwiera

Jękły głucho zasuwy

O O O

Przygniata mnie pragnienie,
By wiersze moje wyszły z ciemności szuflad.

Ryba jest rybą. Kamień kamieniem … .
A czymże jest poeta nieznany – niechciany?

Staje się skałą zwietrzałą – kredą – wapieniem
Zmywany strumieniami czasu przestaje istnieć

Obumiera jak pustynne krzewy. Upada.
Zostaje zrównany z Ziemią – – zadeptany.
1988 – 12 – 06

---

JERZY STASIEWICZ

             Urodzony w 1968 roku w Miechowie (Małopolska). Poeta, prozaik, dramaturg, recenzent i eseista. Oddany ratowaniu ginącej tradycji wsi polskiej, czemu daje wyraz w swojej  poezji. Autor tomików poezji: „Zapach mojej ziemi” (2002, Wrocław), „Szukam własnego cienia” (2005, Kraków), „Poezji tom III” (2009, Kraków), „Powróciłem” (2018, Kraków), dramatu „Pojednanie” (2005, Wrocław), opowieści ”Własny Kąt” (2011, Warszawa), a także „Po co komu krzyż” – poezja i dramat (2015, Warszawa).

             O jego twórczości pisali: Zbigniew Kresowaty, Edmund Borzemski, Lidia Irena Węglarz , Daniela Długosz-Penca, Piotr Goszczycki, Aneta Kielan-Pietrzyk, Marek Słowiaczek, František Všetička, Agnieszka Krizel, Jolanta Szwarc, Emil Biela, Eligiusz Dymowski, Krzysztof Gębura, Monika Maciejczyk, Antoni Dąbrowski.
W 2008 roku  otrzymał z nominacji Ministra Kultury odznakę honorową „Zasłużony Dla Kultury Polskiej”.

Uhonorowany nagrodą literacką Gustawa Herlinga – Grudzińskiego.
Drukowany na Litwie, w Niemczech, Czechach. I Bułgarii.
Wraz z żoną Violettą gospodarze spotkań literackich „Z bitwą w tle” w Nysie.

            Członek Związku Literatów Polskich.
Stały współpracownik pism literackich „Radostowa” i  pisarze.pl , okazjonalnie: „Migotania”, „Gazeta Kulturalna”, „ Własnym Głosem”.