Życiorys
Żałowali ci pieśni
gdyś konał
krasili łoże puchem
twojej poezji
w noc strasznej zamieci
I byłeś niczym obraz
ze snu matki
przed pierwszą komunią
niesiony wiatrem przez pola
Potem mówili żeś odszedł
bez słowa …
U nich tam
Poznawałem ludzi
po ich ogorzałych twarzach
w czas wędrówki dalekiej
Byłem z nimi jak brat
Przy jednym stole mnie sadzali
Kiedym odchodził zaciskali usta
kryli szkliste oczy
Patrzyli jak niknę poza horyzontem
Przez lata czekali
na mój powrót …
Śladem Franca Kafki
Byłem na Złotej uliczce .
I domek Twój maleńki widziałem ,
w którym tworzyłeś Franciszku .
I sto wież Pragi
I dachy czerwone
I katedry ogrom gotyku
I orła w katedrze . . .
Praga – miasto Kafki ukochane
Praga – labirynt skazanego bez końca
Praga – miasto więzienie . . .
Mówiono , że chciałeś skoczyć
z mostu Karola o zmroku .
Praga 1998-10-03
Krzyż w Pustkowiu
Wypatrujesz na horyzoncie
przepływające statki
błogosławiąc szlak szczęśliwy
Maszt twój sięga nieba
zlewając się z wodą
w tangu fal
poprzez mgłę Giewontu
Rozpostarte ramiona
od zachodu po wschód
kierują wiatr Bałtyku
uległy żeglarzom – – –
aż po sztorm
Pustkowo
1 lipca 2008 r.
Śmierć drzewa
Rósł
na mojej ulicy
świerk
stuletni
Wierzchołkiem łaskotał
brzuchy obłoków
Legł
ścięty toporem
jak głowa skazańca
I potoczył się pień
bez skargi
Żywicą brocząc
jak krwią . . .
Przeczucie
Czas nadszedł
stare pokolenie zmienić
Gotowy już jestem
Do bram sławy pukam – – –
Otwarcia czekam – – –
Nikt nie otwiera
Jękły głucho zasuwy
O O O
Przygniata mnie pragnienie,
By wiersze moje wyszły z ciemności szuflad.
Ryba jest rybą. Kamień kamieniem … .
A czymże jest poeta nieznany – niechciany?
Staje się skałą zwietrzałą – kredą – wapieniem
Zmywany strumieniami czasu przestaje istnieć
Obumiera jak pustynne krzewy. Upada.
Zostaje zrównany z Ziemią – – zadeptany.
1988 – 12 – 06
JERZY STASIEWICZ
Urodzony w 1968 roku w Miechowie (Małopolska). Poeta, prozaik, dramaturg, recenzent i eseista. Oddany ratowaniu ginącej tradycji wsi polskiej, czemu daje wyraz w swojej poezji. Autor tomików poezji: „Zapach mojej ziemi” (2002, Wrocław), „Szukam własnego cienia” (2005, Kraków), „Poezji tom III” (2009, Kraków), „Powróciłem” (2018, Kraków), dramatu „Pojednanie” (2005, Wrocław), opowieści ”Własny Kąt” (2011, Warszawa), a także „Po co komu krzyż” – poezja i dramat (2015, Warszawa).
O jego twórczości pisali: Zbigniew Kresowaty, Edmund Borzemski, Lidia Irena Węglarz , Daniela Długosz-Penca, Piotr Goszczycki, Aneta Kielan-Pietrzyk, Marek Słowiaczek, František Všetička, Agnieszka Krizel, Jolanta Szwarc, Emil Biela, Eligiusz Dymowski, Krzysztof Gębura, Monika Maciejczyk, Antoni Dąbrowski.
W 2008 roku otrzymał z nominacji Ministra Kultury odznakę honorową „Zasłużony Dla Kultury Polskiej”.
Uhonorowany nagrodą literacką Gustawa Herlinga – Grudzińskiego.
Drukowany na Litwie, w Niemczech, Czechach. I Bułgarii.
Wraz z żoną Violettą gospodarze spotkań literackich „Z bitwą w tle” w Nysie.
Członek Związku Literatów Polskich.
Stały współpracownik pism literackich „Radostowa” i pisarze.pl , okazjonalnie: „Migotania”, „Gazeta Kulturalna”, „ Własnym Głosem”.
piękne refleksyjne wiersze