ciepły wiatr zabiera to co najlepsze
Triumf był bliski.
Zestrzeliłem piłką w zbijaka i zabrałem do domu.
Lekko było iść z tobą pod pachą.
Wyrzuciłem książki z półek, robiąc miejsce.
W skupie makulatury dadzą dodatkowe złocisze na gofry i rurki
z kremem. O, i nadchodzisz, doliną podwórka, tam gdzie asfalt,
miękki i słodki jak toffi. Stoisz oblizując palce.
Wieczorem letnia bryza szalała.
Przyjechały obce wojska, desant nieprzyjaciół.
Wiking, syn milicjanta (-sson), porwał tylko ciebie.
„Tato daj mi na motorynkę, ruszę w pościg”.
„Głupi, z quadami nie wygrasz”.
„Nie rozgrzeszę tato, nigdy, za brak wiary – słyszysz?”.
Owad z miasta, mieszkaniec murów, to ja.
Uskrzydlony, na krótko.
Przyszpilony do korka.
Błękitny motyl.
Oddzielony staranną dłonią od złudzeń.
elementy listu do mamy – pieron wie czy tata wróci ze szpitala
Trzymał się na tyle na ile starczyło
potrawki z kurczaka
i jajecznicy porannej na grubej cebuli.
Ty napiszesz, że pozbawił nas mleka,
ja powiem, że na
stole leżały
okruchy chleba.
Oglądane ze
wszystkich stron
zanim wkładałem
pod język.
Spadł ze schodów u kogoś.
Doszła nowa
blizna na głowie
Nie szpeciła.
Wyszlachetniał.
Dotykałem zielonego płaszcza w szafie.
Zamiast ciała miękkiego
od alkoholu
zapach naftaliny.
Zamazana data
na kołnierzu.
***
Jednego ranka
zazgrzytał zębami.
Wjazd do Berlina
kosztował go zdrowie.
Wiem, że nie mógł
tam być – za późny rocznik.
Fama jednak poszła
w świat.
Z wieżyczki czołgu
zobaczył przyszłość
i machnął ręką.
marchewkowe skarpetki
Kupiłem je za namową kolegi
specjalisty od ekonomii.
On wie co jest chodliwe w dobie
austerity.
Przejeżdżam jednośladem raźno i odważnie,
w strefie
ochronnego promieniowania
tylko jednej
pary.
W tle czarne hałdy pogórnicze,
klimatycznie niepoprawne
i place przygniecione złomem,
i legendarna brzydota billboardów.
W szufladzie jeszcze kilka par.
Kosz na brudną bieliznę nie narzeka na brak
witaminy A i nie miewa depresji w zimę.
Pomarańczowa rewolucja ma, jak widać
zdrowe podstawy. Nie ma mowy o gramie sztuczności.
Dachówki starego miasta zgłosiły akces do happeningu.
Pomarańcze, choć zwarzone mrozem naturalnie też.
Z rozpędu wpadłem na seminarium
o bezpieczeństwie (cicho-sza).
Wokół same wisielcze hard humory
od czarnych kostek w dół.
W ostatnim rzędzie niewinny Kuba,
przedstawiciel parlamentu północy:
– Stary, zbieramy dupska stąd!
Marchewkowe wybryki
mają swój kres
w bursztynowych głębinach
i gorzkiej pianie.
prawie ewakuacja Ambasady w Brasilii
za twoim palcem próbuję iść
ale kątem oka widzę córkę, w ręku ma nietoperza
palec, panie Piotrze mówi, że palą się trawy
na posesji boliwijskiej rzeczywiście pożar
uciekają bezdomni w małych grupach oporu
zeszło z nich powietrze i cała bojowość
już nie są roszczeniowi majtani gorącym powietrzem
to jeszcze nie jest afera dyplomatyczna
dopiero będzie, jeśli płomienie sięgną zapasów
strategicznych gazu. Fabian usiłuje złapać ptasznika
uciekającego po pionowej ścianie z marmuru
ciarki przechodzą po plecach na sam widok
od dołu do góry. Fabian nie traci koncentracji – wynosi niepotrzebnie
swoje zbiory, owady przebite igłami, węże w słoikach
i czaszkę na szczęście dwurogiego byka
co się gapisz?
a jak pierdolnie gaz? Mariola nie jedz nietoperza
wyrywam jej i oddaję prawie na tacy zbieraczowi,
który oszalał na moment jeszcze żywy, dobrze że nie
zagryzła (dobre dziecko, choć głodne).
Bezdomni wracają w lepiej zorganizowanej grupie
co mogło ich tu sprowadzić z powrotem jak nie…
idę znów za twoim nieomylnym palcem Aparecido
podobno w drut zaplątał się tapir, łatwa zdobycz
zaspokoją głód i zapomną o niesprawiedliwościach
pamiętam jak przez mgłę (dobre dziecko, choć głodne).
przeprowadzki a życie musi trwać (choinki spłoną
w ogniu piekielnym), II
Na północy Europy wieczór.
– Wyjeżdżamy do Marsylii. Chcesz białą sofę made in Ikea?
– Nierozkładana? A to nie.
Kierowca ominie szerokim łukiem zimę.
Tragarze ściśnięci w małej kabinie ciężarówki.
– Dajmy zarobić rodakom.
Chudeusz z Triestu – jest ich trzech –
siedzi przy otwartym oknie.
Na pograniczu wieje.
Odkłada na kurtkę puchową.
– Macie kłopot? Wyrzućcie sofę z balkonu.
– Toni, widziałeś choinkę wypadającą
z trzeciego piętra? Ogołoconą ze złotych
łańcuchów?
Przedostatnia dziewczyna straciła cierpliwość.
Szerokie biodra mówiły nie, nie.
– Ja też wyjadę, Toni!
Paplałem o tym codziennie, jak dziecko.
Ludzi poznaję w samolocie.
Nie łażę po ulicach, kawiarniach,
nie zaśmiecam środowiska.
Wszyscy gdzieś biegną, a ja lecę.
– Toni, stewardesy są piękne.
Zadaję te same retoryczne pytania, co sąsiad z ipadem.
Gdyby żył Warhol wyjechałbym do niego z:
– Ile mam jeszcze lat, mistrzu, jak długo?
– Ile wdechów i wydechów,
mrugnięć powiekami,
westchnień? sekund?
Poprawiam się w fotelu, zaciskam
mocniej pas. Faceci, którzy patrzą na stewardesy
siedzą w ostatnich rzędach.
ziemisty pył z Chiapas
na plaza mayor subcomandante Marcos
w ręku faja
między pyknięciami
filozoficzne rozważania
bladość lica
pod kominiarką
zdradza troskę
o dalsze losy
okolicznych wiosek
mieszkańców dzieci
unikających konfrontacji
z rządem i płatnymi sługusami
filozof w mundurze
nie po to studiował
wychodzi poza krąg
niemożności placu
krzyczy donośnie
w kierunku słońca
„Opodatkować Ahau Kina
zyski rozdać biednym
ze sprzedaży nadwyżek taniego piwa z kukurydzy
zbudujemy drogi
połączymy wioski
siecią tajemną i nowoczesną
chyba zdążymy
teraz jak wiemy jak
przestało mieć znaczenie
wszystko inne!”
wioska przystanęła
patrzą ludzie zwierzęta
w życiodajne oblicze
nad czubkami drzew
szamanka z San Juan Chamula
miesza składniki szczęścia
nie widzi nie słyszy
złote promienie okalają twarz
świat zasypany ubogimi jak śniegiem
ze wstydu chowa brzuch
„tanie piwo
dar od słońca
ziemisty pył
spod kartofelka
to ja”
zostaw koty w spokoju oprawco
koty popłakują przez sen od wrodzonej niemocy
śnią o szaleńczych ucieczkach podwórkami
przy śmietnikach buty rzezimieszków
zawracanie na ludne ulice
opcja ze zniknięciem w tłumie ćwiczona
na prymitywnym symulatorze
w tle zimnowojenny Mokotów
oprychy mają sadystyczne rysy
pogrubione karnawałowymi maskami
wycinają drzewa piłami spalinowymi
usuwają wysepki zbawienia
miejsca schadzek kociej wiary
“zawsze szczęśliwej”
Stefek o wygarbowywanej co dzień skórze
wie dobrze co krzyczy w kocim sercu
trzyma straż przy płomieniach piekielnych
osaczone sierściuchy wchodzą po przeznaczenie
na brzuchach do rynien
trzask zapałki i “krematoria muszą wciąż dymić”
“windą do nieba”
“knock knock on the Heaven’s door”
