William Blake urodził się w 1757 roku w Londynie. W Jego osobowości bardzo ciekawym jest fakt, że jako dziecko zaczął bardzo wcześnie mieć wizje metafizyczne, najzwyczajniej mówiąc o nadprzyrodzonej sferze przedmiotów dekoracyjnych, a nawet jubilerskich. Natomiast był on niezbyt pilnym uczniem w szkole podstawowej. Natomiast w wieku 14 lat został uczniem u grawera i wyuczył się niezbędnej, jak na owe czasy, sztuki przechodzącej w dekoracyjność… Dalszym ciekawym faktem jest, że kiedy już kończył staż u grawera, podjął się nauki malarstwa, jednocześnie realizował wiele zleceń grawerskich, zaczął także pracować nad autorskimi projektami. Wiedział, że koniecznie należy szukać własnej drogi twórczej. Natomiast co ważne, w 1783 roku opublikował pierwsze wiersze w małym tomiku pt. Poetyckie szkice . Po sześciu latach swego debiutu w 1789 roku pojawiły się Pieśni niewinności, były to beztroskie zbiory poezji, które ugruntowały dojrzałe dzieciństwo, traktowały o sferach dobroci i hołubionego wówczas duszpasterskiego szczęścia w Anglii. Natomiast kilka lat później William Blake publikuje dalszą część swojego tomu z 1789 r. pt . „Songs of Experience, w którym mówi o mroczniejszych aspektach bytu człowieka. Uważał on, że Jego dwie kolekcje Pieśni uchwyciły “dwa przeciwne stany ludzkiej duszy”. Oba zbiory zostały wydrukowane techniką druku podświetlanego, za pomocą którego udało się mu, ze względu na wcześniejszą zdobytą wiedzę w grawerce, użyć reliefowego wytrawiania na miedzi, aby zilustrować strony swej książki. Ta autonomiczna decyzja w trawieniu metalu i dodaniu do tego własnej poezji, była wtedy szczególnie nowatorska. Artysta nigdy nie określał sam swojej poezji, ale wyrył słowa ręcznie, traktując ten zamysł jako część ilustracji.
Były to później najbardziej słynne kolekcje zbiorów. Trzeba powiedzieć, że malarstwo Jego nie jest jakby spójne wizualnie, ono powstawało latami granicząc literacko z Jego poezją, samo w sobie jest takim finezyjnym poezjowaniem, być może dlatego, że jest bardzo kolorowe i nader śmiałe, czyli bardzo metafizyczne, jak na tamte czasy było i jest bardzo oryginalne. Otóż taka twórczość napotykała wówczas na duży ogień krytyki, po prostu nie rozumiano, że sztychy te były inspirowane własną poezją autora, że to jest jedność twórcza. Dziś, być może, wiele prac artysty kojarzy się bardzo z Jego całą osobowością. Prace Jego są rozpoznawalne. Blake opublikował szereg prac literackich o charakterze zmiennym, jakby innych metaforycznie i jak wspomniałem bardzo oryginalnych wizualnie, z których, co warto wiedzieć, wiele prac plastycznych i literackich miało charakter polityczny oraz stricte duchowy… Tym sposobem, jako artysta, wprowadził się w racjonalistyczne kręgi Oświecenia i podzielał wiele radykalnych innych przekonań zewnętrznych, w tym szanował krytykę autorytetu Kościoła i własnego Państwa. Znał Thomasa Paine’a, być może dlatego pisał dzieła poświęcone rewolucji francuskich i amerykańskich. Dalszą bardzo ciekawą rzeczą jest, że mimo swoich kontaktów z racjonalistami, Jego cała twórczość zdominowana jest przez Romantyzm, z charakterystycznym sentymentalizmem poetyckim, i wręcz duchowym naciskiem, i jakby wiąże się z obrazami inspirowanymi gotykiem. Było tak, że w rzeczywistości twórca patrzył wracając w przeszłość do swoich modeli. Trzeba powiedzieć, że w sztuce Jego jest wiele podziwu dla dzieł Michała Anioła i Rafaela, natomiast w literaturze odnajdujemy wpływy Szekspirowskie – Miał dla w/w artystów wiele sentymentu, inspirował się ich twórczością oraz miał podziw dla Miltona i w samej Biblii.
Uważał on, że Jego nadprzyrodzone wizje, jakby ukierunkowały całą pracę twórczą, przede wszystkim budząc w nim fascynację istotami duchowymi i tajemnicą całego kosmosu, z którego zdawał sobie mocno sprawę. Dalsza ciekawość Jego prac odzwierciedla, co ważne, autonomiczną teorię religijną, która zawiera przede wszystkim elementy Pisma Świętego oraz byłej mitologii… Blake, co jest bardzo ciekawe, stworzył własnych bogów, także w malarstwie… Należałoby wiedzieć, że Jego prace tematycznie próbowały wyjaśniać współistnienie naprzeciw siebie dobra i zła w całym wszechświecie. Sam twierdził, że dobro bez zła nie istnieje, ani zło bez dobra także.
Jego cała Sztuka jest bardzo zjawiskowa, zarówno plastyczna jak i literacka, gdyż charakteryzuje się niekonwencjonalnym stylem twórczym, jak na tamte czasy taka awangardowością. Jako artysta dziarsko musiał stawiać czoła ciągłej krytyce, a nawet oskarżeniom o szaleństwo. Myślę, że dzięki temu dostarczyło to artyście popularności, zwłaszcza w późniejszym czasie. Natomiast w rezultacie nie był uważany za poetę swojego czasu. W ciągu ostatnich 150 lat Jego twórczość podlegała dużemu zainteresowaniu, nawet naukowemu. Jego bardziej znane wiersze są regularnie antrologizowane, a obecnie co rusz współcześni nowi uczeni zawzięcie podziwiają oryginalność tych bardzo oryginalnych pomysłów. Zwłaszcza Piosenki pozostają dziś jako cenna przedmiotowa, wciąż świeża, wiedza. Bywa ona polecana studentom Sztuki i literatury angielskiej i nie tylko angielskiej, ale i na uniwersytetach całego Zachodu.
Zbyszek Ikona – Kresowaty
