Sposób
Łykam życie w tabletkach,
trzy razy dziennie,
po posiłku.
Popijam pragnieniem,
po dwa łyki nadziei.
Już mi lepiej.
Znowu mogę myśleć,
że nie jestem potworem.
Jestem cudem.
Kraków, 21 czerwca 2019 r.
Przemiana
Powiadają, że mi w zmęczeniu
do twarzy.
Choć nie wiem,
czy to zmęczenie chwilą,
czy życiem.
Rankiem bolą pierwsze kroki,
trudniej się pochylić
nad kolejnym dniem.
Siwym włosom
ustępują miejsca w tramwaju.
Częściej kupuję codzienność
bez kolejki.
Moja świeca dopala się powoli. –
Tak sobie myślę.
Kraków, 29 czerwca 2019 r.
Powrót
Leżę nieruchomo w dzieciństwie.
Płomyk ogrzewa stygnący wosk.
Wpatruję się we wspomnienia.
Obrazy tej rzeczywistości
tak blisko mnie.
Neutralna biel nie daje ukojenia.
Nawet człowiek na krzyżu
rozłożył bezradnie ręce.
Nic nie może zrobić.
Uderzam niezdarnie skrzydłami
o kolczaste druty złotej klatki.
Przecież kiedyś stąd wyfrunąłem.
Rzeszów, 5 lipca 2019 r.
Jeszcze nie oszalałem
Rzeczywistość jest niedokładna,
miejscami mglista.
Tak lepiej.
Podstępny obłęd,
cichy drapieżnik na polowaniu
zbliża się miękko.
Jeszcze nie wbił we mnie
krwawych pazurów.
Jeszcze nie oszalałem.
Kraków, 5 lipca 2019 r.
Drzemka
Popołudnie nasycone zapachem ciepła.
Słońce dogląda wszystkiego
okiem troskliwego gospodarza.
Leżę pół metra nad ziemią.
Powieki sennie opadają,
kurtyny tego teatrum
w moim miejscu na ziemi.
Oddalam się od rzeczywistości
z kolejnym oddechem.
Jeszcze słychać zapracowane pszczoły
i świerszcze jak grają w zielone.
Ale to wszystko cichnie,
niknie w niedokładnej dali.
Gaśnie chwila istnienia,
blednących liści drzewa i cienia.
A potem przytulny sen.
Brodła, 4 czerwca 2020 r.
Oddycham wierszem
Tego ranka oddycham wierszem.
Na cienistej werandzie,
zielona cisza popija ze mną
zieloną herbatę.
Pióro urwało się z łańcucha.
Biegnie od lewa do prawa
i znowu powraca.
Z radości drapie
po kremowym papierze.
Jeszcze milczą narodzone słowa,
ale je wkrótce wypowiem.
Brodła, 5 lipca 2020 r.
