Barbara Sadowska – Ziemia

A kiedy się boję – to patrzę nie j a
z dni zasuszonych opadają twarze
czemu nie sądzę ich sprawiedliwie
czemu nie sądzą mnie sprawiedliwie

Starczy człowieka na życie
echo się za nim jeszcze rozerwie i zetli
W podróży rąk co potrafią ile
stoimy zdjęci sobą – tak nagle

Do dziś zbudowałeś swój najdalszy parkan
Gdzie indziej postawimy dom weselny nasz
Ty się ukłoń przed sobą – takim heroicznym
ty się zlęknij przed sobą – który myśli o mnie

Za daremność gdy woda jarzmiona z wolną się spotyka
dziecko ziemię palcami grabi – to

jakże przeszłe
choć kamień się zaszkli paznokciem do krwi
…