Kalina Izabela Zioła
Motyl na kamieniu
Jedną z ciekawszych postaci poznańskiego świata artystycznego jest Mariola Kalicka, rzeźbiarka i poetka. Ta drobna kobieta radzi sobie doskonale z ogromnymi bryłami kamienia, brązu czy gliny, a także z piórem.
Rzeźby jej są natychmiast rozpoznawalne, charakterystyczne. Bardzo często łączy brąz z kamionką, drewnem czy marmurem, tworząc bajkowe wprost kompozycje. Strzeliste wieże zamków, okna o rozchwianych konturach, kobiety ściśnięte gorsetem, wprost rozsadzające zbyt ciasną bieliznę… Erotyka często widoczna jest w rzeźbach Kalickiej, agresywna i prowokująca, pobudza zmysły…
Często nawet budynki czy góry emanują zmysłowością.
Byłam w niedawno na wernisażu. Otwierano w Auli Novej Uniwersytetu Muzycznego w Poznaniu Wystawę Rzeźb Marioli Kalickiej i Joanny Buczak. Eksponaty fascynowały dziwnymi kształtami i tajemniczością. Rzeźby Joanny Buczak przedstawiały kobiety, a rzeźby Marioli Kalickiej ukazywały narodziny góry i jej późniejsze wcielenia. Pierwszą rzeźbą tego cyklu było tylko płaskie kamienne podłoże, które zaczęło pękać, by w następnych rzeźbach pęcznieć, wznosić się coraz wyżej, rosnąć i rozprzestrzeniać się różnorakim wypustkami. Powstawały góry drapieżne, z szablastymi zębami podobnymi do ostrych sztyletów, góry – zamki z wieżami i dziwnymi, złowrogimi murami obronnymi, była wieczorna góra, tchnąca spokojem i ciszą, jakby uśpiona,
i wreszcie góra – dom rodzinny, z trzema siedzącymi okrakiem na dachu sylwetkami, symbolizującymi rodzinę. Była tam też góra – miasto, z wyrażnie widocznymi kamienicami, kominami, oknami… Każda z tych gór była zupełnie inna, ale wszystkie miały w sobie ten specyficzny rys, który odróżnia dzieła Marioli Kalickiej od prac innych artystów. Na mnie największe wrazenie zrobiły jednak nie góry, lecz jej rzeźba „Baletnica po…” Po czym? Po tańcu, po miłosnym akcie? Na ciężkim marmurowym bloku wiotka postać bardzo zmęczonej baletnicy z czterema nogami. Odchylona w tył glowa wydaje się ciążyć, rece nie mają siły się unieść, rozłożone szeroko nogi szukają oparcia. Widać, że dziewczyna pragnie już tylko odpocząć. Nagle w sali wystawowej rozległa się muzyka i pośród tych szorstkich rzeźb ukazała się drobna, bosonoga baletnica w białej sukience. Jak motyl wirowała wśród ogromnych, ciemnych brył, przysiadając na nich czasami, zatrzymywała się na chwilę i znów odbiegała w swym tańcu. Był to naprawdę niesamowity widok. Gdy muzyka umilkła i dziewczyna skończyła wirować, zrobiło się jakoś pusto i głucho wśród rzeźb.
To połączenie rzeźb Marioli Kalickiej i eterycznej dziewczyny przypomina, że artystka potrafi łączyć swą ciężką fizyczną pracę z pisaniem lirycznych wierszy, takich jak ten:
Wiatr/ . . ./ czesze czule młode liście/ kołysze włosy dziewczyny (Wiatr)
albo: Gdy dzień się kończy,/ gdy drzwi niedomknięte,/kładę wiersz na powiekę/ by móc śnić nocą (Czasem)
A może ten taneczny akcent wybrany był specjalnie, by zilustrować wiersz Znam ją?:
Tańcz, tańcz/ i na stołach rozbijaj puchary/ podnoś nogę z wdziękiem
Zimowy wernisaż z wiosennym motylem w tle udowodnił, że można łączyć nie tylko tworzywa artystyczne, ale i różne rodzaje twórczości, nawet te, zdawałoby się, bardzo odległe.
Mariola Kalicka łączy rzeźbę z poezją, i te dwie sztuki uzupełniają się, tworząc zupełnie nowy, bardziej interesujący świat.
Mariola Kalicka
Przede wszystkim rzeźbiarka, ale też i poetka. Mieszka w Poznaniu.
Studia i dyplom w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu,
w pracowni prof. Bazylego Wojtowicza. Rzeźbi w brązie, glinie, łaczy różne tworzywa, w tym także kamień.
Twórczość prezentowała na 18 wystawach indywidualnych, brała udział w wielu wystawach zbiorowych w krajui za granicą.
Uczestniczyła w sympozjach rzeźbiarskich w kraju i za granicą: Burgas w Bułgarii, Idżewan w Armenii.
Prace Marioli Kalikiej znajdują się w zbiorach : Muzeum Narodowe (Poznań), Centrum Rzeźby polskiej (Orońsko), Muzeum Miedzi (Legnica), Muzeum (Toruń), Muzeum Medalierstwa (Wrocław), Muzeum Ceramiki (Bolesławiec), Muzeum Chleba (Radzionków), Muzeum Regionalne (Barlinek).
Jest laureatką:
Biennale Małych Form – Poznań – Grand Prix w 1995 r.
Salon Zimowy Rzeźby – Warszawa
Biennale Dantesca – Ravenna
Wystawy Warsztaty Ceramiczne -Wrocław
Wystawy Ochrona środowiska – Szczecin
Biennale Rzeźby – Kraków
Międzynarodowej Wystawy Satyrykon – Legnica
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
