Tadeusz Kubiak – Snuć miłość 1966

Snuć miłość, jak jedwabnik
nić –
swoją bezbarwną,
cieńszą niż włos umarłych
od zmierzchu do świtu,
bezwładne bryły ciała
związują, nić rwie się,
rozchylone są wargi
miłości i sromu,
Snuć miłość, jak jedwabnik
nić –
z wnętrzem zgaszonym
przedwcześnie zamierają
w pościeli jałowej,
nim trysną soki raju,
wypędzeni sobą
z cienia figowych liści,
śpiewu rajskich ptaków,
snuć miłość, jak jedwabnik
nić wnętrzem swym snuje –
więc snują miłość meduz
chłonąco-trawiących,
koralionów żujących
sonety Petrarki.

Przez przewód pokarmowy,
nie tykając serca,
przechodzą im wyznania
Romea i Julii.

…