Roman Soroczyński
Śpiewać, tak jak czuję i jak najlepiej potrafię
Bohaterka wywiadu, pani Dorota Ślęzak, od dwudziestu lat jest związana z Piwnicą Pod Baranami. Jubileusz „Miedzianego Anioła” zbiega się z 60-leciem Piwnicy Pod Baranami, z którą współpracuje do chwili obecnej. Z tej okazji w najbliższą sobotę, 14 maja 2016 roku, zostaną zorganizowane obchody Jubileuszu Artystki.
Poniżej zamieszczamy treść krótkiego wywiadu na temat współpracy Pani Doroty z Piwnicą.
– 22 czerwca 1996 roku, podczas obchodów 40-lecia Piwnicy Pod Baranami, Piotr Skrzynecki przedstawił Panią słowami: „Nasza najmłodsza, znaleziona w pudełku na Plantach”. Nie był to jednak Pani debiut, bowiem – według Joanny Olczak-Ronikier – wystąpiła Pani już tydzień wcześniej w spektaklu „Bursa 96”. Jak Pani wspomina swoje początki w Piwnicy Pod Baranami?
Po raz pierwszy w Piwnicy wystąpiłam przed jubileuszem i przed spektaklem „Bursa”. Jest w Piwnicy taki zwyczaj, że można przed programem kabaretowym wystąpić na własną odpowiedzialność. Piwnicą zaczęłam się interesować będąc licealistką, głównie za sprawą Grzegorza Turnaua, który był jednym z jurorów podczas „Zimowej Giełdy Piosenki Studenckiej” w Opolu. Wzięłam w niej udział jeszcze jako maturzystka i zdobyłam wtedy nagrodę. Tam zadebiutowałam, a konkurs na scenie Filharmonii Opolskiej i towarzyszące mu recitale jurorów (Grzegorza Turnaua, Magdy Umer, Leszka Kopcia) pokazały mi, że jest taki świat, w którym chcę się znaleźć – świat piosenki literackiej, poetyckiej, którego uosobieniem była dla mnie Piwnica pod Baranami. Niedługo potem zaczęłam studia na UJ w Krakowie. Wpadałam do Piwnicy najpierw na widownię. Później odważyłam się kilka razy wystąpić przed kabaretem. Mój pierwszy występ pamiętam jako dość zabawny – przyjęto mnie owacyjnie, z widowni padały głośne okrzyki „brawo!” z takim francuskim akcentem i francuskim r. Potem dowiedziałam się, że na widowni tego wieczora byli prawie sami Francuzi. W maju 1996 spróbowałam sił w Studenckim Festiwalu Piosenki, który wygrałam. Zostałam wtedy zaproszona przez Piotra Skrzyneckiego do udziału w obchodach jubileuszu 40-lecia Piwnicy, a spektakl „Bursa 96” był jednym z wydarzeń tego jubileuszu. Od tamtej pory minęło 20 lat i sama nie wiem, kiedy to upłynęło. 14 maja tego roku będę z Piwnicą świętować także swój artystyczny jubileusz.
– Wykonuje Pani utwory napisane i skomponowane przez Piwnicznych twórców, między innymi: Wiesława Dymnego, Leszka Wójtowicza, Grzegorza Turnaua czy Jana Kantego Pawluśkiewicza. Z kolei muzyka do większości utworów zaprezentowanych na najnowszej Pani płycie, pt. „Tańczę”, jest Pani autorstwa. Jaki wpływ na Pani twórczość mieli i mają starsi koledzy z Piwnicy?
Nie wiem, jaki dokładnie wpływ mieli czy mają na moją twórczość starsi koledzy. Nigdy nikt nie dyktował mi, co i jak mam robić, czasami jedynie mi coś podpowiadano. Piosenki Grzegorza Turnaua z pewnością były dla mnie najbardziej inspirujące, otwierały moją muzyczną wyobraźnię. Myślę, że obcowanie z wieloma artystami Piwnicy, spotkania i rozmowy z nimi, wspólne wyjazdy i występy pozwoliły mi wiele rzeczy chłonąć podświadomie, podpatrywać, wyrabiać sobie gust, ale także, a może przede wszystkim, rozwijać artystyczną autonomię. A sam Piotr Skrzynecki był dla mnie mistrzem świata we wspieraniu wiary we własne możliwości.
– Jest Pani nazywana trzecim Piwnicznym aniołem: po czarnym (Ewa Demarczyk), białym (Anna Szałapak) nastąpił rudy. Jak Pani czuje się w tej roli?
Leszek Wójtowicz mówi „miedziany”, to ładne. Bardzo cenię kreacje obu pań, stąd takie określenie jest dla mnie oczywiście wyróżnieniem, jest nobilitujące, a może nawet zobowiązujące. Jednak raczej nie myślę o nim na co dzień. Tylko czasem ktoś, tak jak Pan, mi o nim przypomina. Staram się po prostu komponować i śpiewać, tak jak czuję i jak najlepiej potrafię. Cieszy mnie, jeśli ktoś to docenia.
– Dziękuję za rozmowę.
Roman Soroczyński
