Krzysztof Lubczyński
Czarodzieje niewinni i prywatki niezapomniane…
Cezary Prasek jest nieocenionym kronikarzem obyczajowości PRL. Wydał już nakładem wydawnictwa Bellona dwie książki na ten temat: omówioną już na tych łamach „Złotą młodzież PRL” oraz „Życie towarzyskie w PRL”, któremu również należy się rekomendacja czytelnikom.
Swoją lekką, gawędziarską opowieść zaczyna Prasek od wiejskich i podmiejskich zabaw (”Nie wiejska, nie miejska zabawa podmiejska…” jak śpiewał artysta). Opisuje też obyczaje jazzowe, taneczne, alkoholowe, erotyczne tamtych czasów. Znajduje też miejsce na obraz fenomenu, jakim były w PRL kawiarnie, z ich licznymi funkcjami, w tym towarzyską, literacką, polityczną. Prasek przypomina przy okazji szereg zjawisk dziś zapomnianych, takich jak przepełnienie tychże kawiarń i kolejki osób oczekujących na zwolnienie się stolika oraz związany z przepełnieniem obyczaj dosiadania się do stolika.
Takich wątków i szczegółów jest w książce Praska znacznie, znacznie więcej, choć autor na pewno ich nie wyczerpał (na przykład: brak wątku autostopu, fenomenu tamtych lat, dziś niewyobrażalnego czy brak choćby wzmianki o legendarnym animatorze ówczesnego życia towarzyskiego, Wowo Bielickim), co daje powód do pomyślenia o książce kolejnej. Do tego mamy cały koktajl nazwisk tworzących klimat ówczesnego życia towarzysko-artystycznego, takich jak na przykład: Krzysztof Klenczon, Czesław Niemen, Ada Rusowicz, Franciszek Walicki, Agnieszka Osiecka, Wojciech Młynarski, Wojciech Korda, Henio Meloman, Jacek Fedorowicz, Wojciech Gąssowski („Gdzie się podziały tamte prywatki niezapomniane…”) i wielu innych, a także obfitą garść anegdot i obrazków związanych z festiwalami piosenki w Opolu i Sopocie.
Cezary Prasek przywołuje też na przykład słynny film „Niewinni czarodzieje” (1960) Andrzeja Wajdy – jako trafnie oddający atmosferę życia młodzieży przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. To celne przywołanie, bo cała książka Praska jest w gruncie rzeczy osobistą, nasyconą własnymi wspomnieniami autora, historią młodości pokolenia „niewinnych czarodziejów”, którzy jak kolorowe ptaki egzystowali na siermiężnej, polskiej ziemi. To głównie dzięki nim, ich tekstom i piosenkom, odtwarzanym wtedy w radiu lub z płyt na adapterach „Bambino”, a śpiewanym do dziś dnia!!! oraz dzięki ich stylowi życia możemy mówić o tamtej epoce ze sporą dozą sentymentu. Gorąco polecam tę książkę wszystkim, a zwłaszcza tym, którzy zahaczyli o tamtą epokę swoją młodością czy choćby dzieciństwem, jak autor tych słów.
———————————————————
Cezary Prasek – „Życie towarzyskie w PRL”, Wyd. Bellona, Warszawa 2011 r.
