Zajawka: Józefa Barana jako poetę i człowieka, znam, cenię i lubię już od dłuższego czasu
Słowa kluczowe: Józef Baran – autor ponad 30 książek, przekładany na ponad 20 języków, jego wiersze weszły do podręczników szkolnych; Autor stale współpracuje z kompozytorami, wykonawcami; Laureat wielu nagród literackich, między innymi Nagrody Kościelskich; Czysta, żywa poezja, krystalicznie źródlany poetycki oddech; Książka nagrodzona nagrodą Krakowskiej Książki Miesiąca; Tom otwiera wiersz pt. “Dom” – kurtyna domu wznosi się i opada; scena teatralna jako scena rodzinna; Poeta określa się jako prestidigitator – wyciąga niewidzialne króliki z kapelusza; Irena Kaczmarczyk pisała o docieraniu do pestki w kontekście Dzienników Józefa Barana pt. “Stan miłosny, przerywany”; Poezja Józefa Barana jako rodzaj sztuki prestidigitatora; Trick – gest cyrkowca; Pierwsze otwarcie – otwarcie sceny, kolejne otwarcie – ekstatyczne otwarcie do życia (określenie Wiktora Frankla); budzenie się życia, budzenie się wiosny; erupcja zieleni; stan miłosny; Przyroda ulega metamorfozie; Bergson – Bóg jako ciągle tryskające życie; Niewidzialne jest przejście między kolejnymi metamorfozami; Pozostajemy z pewnym poczuciem niedomówienia; tajemnicy; Poezja Barana opiera się także na geście skromnościowym; Liczne podróże poety – pustynia Nevady, rezerwat Indian – lecz trzeba pamiętać, że “można być w kropli wody światów odkrywcą, można wędrując dookoła świata przeoczyć wszystko”; Tęsknota za rdzeniem, za pestką, sygnał i nieuchwytnej tajemnicy – eidos; Hazard zawarty w tytule książki – prostytutka i zakonnica grają va banque; Rzeczywistość jest krucha, labilna – podlegająca zmianom; Prostytutka może stać się zakonnicą, zakonnica prostytutką; Dokopywanie się do esencji owocu mango; Poeta oprócz tego, że bada świat i rodzinę, bada sam siebie – “Autoportret z opuncją w tle”. Rozróżnienie na poetę i nosorożca – dwa przeciwstawne tryby wrażliwości; Nosorożec na antypodach cienkiej skóry wrażliwości; Pancerz ochronny wykształcił poeta przez lata – być może jako ochronę przed “Niewidzialnym Krupierem”; Starość u Barana jest pogodna, afirmatywna, nawet ekstatyczna, starość u Barana jest starością wiosenną i letnią – poeta chce być do końca na weselu, które nigdy się nie kończy; Mądrość opierająca się na umiejętności i wyczuciu, delikatność, proste słowa: proszę, przepraszam, dziękuję, dzień dobry; dobry wieczór; Maska przylega do twarzy – teatr ról społecznych; scena teatralna; Błazen ogłasza, że wszyscy uwierzyli w swoje role – kończy osadzony w szpitalu psychiatrycznym; W pozornej prostocie tych wierszy kryje się głęboka mądrość i skomplikowanie życia -paradoks widzialnego i niewidzialnego; Poezja oswaja i terapeutyzuje rzeczywistość;
