Roman Śliwonik – Kobieta, która już tak jest mną

Kobieta już tak jest mną
że moim gestem posługuje się na co dzień
w jej śmiechu poznaję mój śmiech
pali papierosa tak jak ja
narzuca płaszcz podobnie
wszystko to jest trochę mniejsze lub z jakimś obcym ornamentem

lecz moje

kolor tych wspólnych lat upodobnił nas
dopasowaliśmy czynności Część należy do niej
Nasze gesty
mieszczą się w określonej godzinie lub potrzebie
nie potrącają się niezręcznie jak to bywa
w okresie pierwszej miłości
która zmieniła się w celowość
również rozkoszy I snu spokojnego

i teraz patrzę
jak codziennie ta kobieta
wykonuje wokół siebie tysiąc upiększających gestów
czesze się Maluje Wchodzi i wychodzi twarzą z lustra
upiększa się również czynnościami
robi to już nie dla mnie
codziennie dla kogoś innego
i codziennie warstwy czynności nakładają się na nią znużeniem

coraz wolniej wykonuje ruchy
aż kiedyś
znieruchomiała
zobaczyłem w lustrze odbitą z jej oczu pustkę
umilkła “krzątanina jej palców
i w ciszy w napięciu Pochylone do przodu jej ciało
mówiło dookoła że przecież
chciałaby czynić siebie

dla kogoś
trwale
przez wszystkie kształty i czynności zmienne
do dnia ostatecznego i kształtu

i ciekawe Myślałem
czy kiedyś kiedy spotka mnie w miejscu obojętnym
i będzie z kimś innym
czy wtedy mój gest który został u niej
schowa speszona do torebki

Roman Śliwonik (1930 – 2012) poeta, prozaik, dramaturg. Należał do tzw. Pokolenia “Współczesności”. Opublikował m.in. tomy: „Zapisy z codzienności”, „Oddech,”, „Wrócić do Śródmieścia”, „Dom z wierszy”, “Zachwyt”. Odznaczony m.in. Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Laureat m.in. nagrody literackiej im. Władysława Reymonta (dwukrotnie – 2006 i 2010) oraz Nagrody im. Juliusza Słowackiego za całokształt twórczości.

Reklama