Z cyklu miniatur Marka Ławrynowicza – Pan Pasikonik
Pan Pasikonik
Kaczorowska
Pan Pasikonik szedł do apteki, gdy zaczepiła go sąsiadka.
– Słyszał pan? – powiedziała konspiracyjnym szeptem. _ Kaczorowska tyje.
Pan Pasikonik nie przypominał sobie żadnej Kaczorowskiej, ale na wszelki wypadek postanowił okazać zainteresowanie.
– To chyba niedobrze?
– Bardzo niedobrze. – zawołała sąsiadka. – Całe osiedle się martwi.
W aptece stała spora kolejka i słuchała rozmowy pani magister z pewną leciwą panią. Rozmowa dotyczyła oczywiście Kaczorowskiej i była pełna fachowych uwag farmaceutki na temat różnych preparatów odchudzających, które jej zdaniem mogłyby Kaczorowskiej pomóc. Widząc, że debata dopiero się rozkręca pan Pasikonik postanowił, że najpierw pójdzie do warzywniaka. Nie było tam kolejki, ale sprzedawca tłumaczył właśnie jakiemuś łysemu obywatelowi, że pogłoski jakoby Kaczorowska wyglądała obecnie jak dojrzałe jabłko są niczym nieuzasadnione, bowiem, od kiedy jej przybyło o wiele bardziej przypomina gruszkę. Pan Pasikonik kupił dorodny kalafior i poszedł na pobliski skwerek gdzie na ławce siedział samotnie miejscowy menel pan Munio i zaciekle patrzył w niebo.
– Panie Muniu – powiedział pan Pasikonik. – Co to za jedna ta Kaczorowska, o której wszyscy mówią?
Pan Munio oderwał wzrok od nieboskłonu.
– A diabli ją wiedzą. – rzekł. – Ale ja tam się cieszę, że coraz grubsza.
– Czemu?
– Bo widzi pan – pan Munio splunął na trawnik – Przywlekła się tu dzisiaj taka jedna z opieki społecznej. Przysiadła się i mówi: panie Muniu czy pan naprawdę musi pić od rana do wieczora. A ja na to: muszę. A dlaczego? Muszę pić, bo Kaczorowska tyje. I wyobraź pan sobie zrozumiała i poszła.
Pan Munio znów zapatrzył się w niebo, a pan Pasikonik w ślad za nim. Miło siedzieć sobie na skwerku obserwując przesuwające się obłoki i mieć świadomość, że Kaczorowska tyje. Czego chcieć więcej?
