(właściwie Władysław Piotr Wierzbicki) (ur. 5 listopada 1935 w Warszawie) – polski dziennikarz, pisarz, publicysta, krytyk muzyczny.
Jest absolwentem warszawskiego Gimnazjum im. Tadeusza Reytana (1953)[3]. Po ukończeniu studiów na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Warszawskiego w 1957 przez kilka lat pracował jako nauczyciel języka polskiego w warszawskich szkołach.
W 1957 rozpoczął współpracę z pismem „Współczesność”, gdzie publikował felietony muzyczne i eseje poświęcone polskiej poezji. Był członkiem redakcji tygodników „itd” (1967–1972) oraz „Literatura” (1972–1977). W „Literaturze” publikował stałe felietony. W latach 1989–1991 pracował w redakcji „Tygodnika Solidarność”. W latach 2004-2009 publikował felietony poświęcone muzyce poważnej w „Gazecie Wyborczej”. Prowadził również audycje popularyzujące muzykę poważną w Programie I Polskiego Radia.
Jest członkiem Polskiego PEN Clubu i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Twórczość:
- Entuzjasta w szkole, Warszawa 1977
- Cyrk, Warszawa 1979
- Wybór studiów gnidologicznych, Kraków : „Kos”, 1981.
- Myśli staroświeckiego Polaka, Warszawa 1985
- Pułapka na ludzi, Warszawa 1985
- Struktura kłamstwa, Warszawa 1986
- Traktat o gnidach, Chicago : „Polonia”, 1986.
- Szary człowiek, Warszawa : „Pokolenie”, 1986.
- Bitwa o Wałęsę, Warszawa 1990
- Rozkosznisie czyli Epos gnidologiczny w czterech księgach, Warszawa 1991
- Życie z muzyką, Warszawa 1993
- Upiorki, Warszawa 1995
- Podręcznik Europejczyka. Z Ciemnogrodu do Paryża, Poznań 1996
- Andrzej Wierzbicki, Żywy Lewiatan. Wspomnienia, Warszawa 2001 (wstęp i oprac.)
- Mikrokosmos, Warszawa 2002
- Zapis świata. Traktat metafizyczny, Warszawa 2009
- Migotliwy ton. Esej o stylu Chopina, Warszawa 2010
- Muzykalny kosmos, Warszawa 2010 (Nominacja do Nagrody Nike w 2011)
- Boski umysł. Esej o tropieniu świata, Warszawa 2011
- Cholerna niepodległość, Warszawa 2012