***
jeszcze tkwią we mnie biblijne opowieści
boję się wyrzucić spalić jak suche włosy
iskra światła drży. przebija się przez lód
mówię – miłość i nienawiść. tradycja przywiązanie
w szumie rzeczywistości szukałam tej jedynej Prawdy
i kiedy myślałam że to już poza mną
jakiś zbłąkany sen jak list z tamtego świata
znów leżał obok. ostre szkło kaleczyło do rany
to On – powtarzała matka. córko módl się
ona zawsze wie. słowa brzmią jak przestroga
siadam naprzeciw. mama kroi cytrynę
żółte skórki czerwony nóż. nic nie rzuca cienia
Posłaniec
czas podły zszedł z gór by wyrzec kilka słów
na marne. nazwać świat plugawą zarazą
jak zgniły oddech kalekiego cyklopa
Bóg przysłał tu czarnego posłańca
w dzień i noc odwiedza domy parki ulice
bo ludzie to potok błędów i zła
dlatego muszą przemijać
(mama twierdzi że Jezus ludzi odkupił
niosąc przez wieki spróchniały krzyż
ale będąc człowiekiem kogo miałby odkupić
jak nie siebie)
znów bluźnię słysząc jęk i płacz świata
pójdę do piekła – tak mówią
gdzie jest piekło
Punkt za oknem
to mrok odbija się od białej ściany
kurczy się dzień jakby odległość dnia od nocy
nie była prawdziwa. gdy toczy się walka
i każdy płomyk życia trzeba wypełnić tlenem
wtedy zobaczyłam ten święty obrazek:
Otwarte Serce Jezusa. obserwuje plamkę światła
chce wiedzieć jak się sposobisz do tej podróży
czy da się coś ocalić albo czegoś zażądać
i widzę strach tak wielki jak niebo z oknami
na przestrzał którego w żaden sposób
nie zdołasz ukryć
patrzę w punkt za oknem. powtarzam sobie:
Bóg przecież jest. wbija nóż w serce
Zła wiadomość
jest jak telegram od Neptuna albo kogoś
podobnego do Morskiego Węża
wbite ostrza tkwią w sercu niczym pleśń
przecież boskie anioły nie przynoszą złych wieści
nagle wszystko traci dawne kontury
bo czy można było cię zatrzymać kiedy ktoś
wołał głosem nieznającym sprzeciwu. aż trudno
odgadnąć tę zaszyfrowaną miłość do ludzi
biały cień ptaka mignął przez pręgi okna
poślizgnął na tafli lodu. bałam się pomyśleć
że jest tylko nicością
nie dostrzegłam na śniegu śladów jego odbicia
Jeszcze jedna opowieść
teraz oddychaj. z biegiem czasu deszcz minie
– mówiła. chodziłyśmy alejką wśród drzew wygiętych
ku ziemi. cocker- spaniel plątał się pod nogami
jakby liczył jej odchodzące kroki
to pamięć o tobie kochana Siostro i Przyjaciółko
śmiech płacz. zabijanie trumny zakryte lustra
to rozmyślanie o tym który na szczycie góry
połyka płatki śniegu aż usta stopy świecą bielą
o nikim lub niczym który jest wszystkim
lecz boska aureola rozpryskuje się w strzępy
gdy w realistycznym mieście domu ciebie nie ma
a my uśmiechamy się i milczymy jakby wszystko
było normalnie. nawet ta ciemna miłość Boga
tamte ścieżki puste. grób kamień zarasta mchem
niedaleko też zakopany pies
Tu i teraz
przypłynęłam z odległej galaktyki. może
kiedyś dowiem się po co. dlaczego tu i teraz
smutny nastrój jak zawsze przy Wigilii
płomyk woskowego światła dla nieobecnych
czy patrzycie na mnie z lustra?
czy tylko knot kopci czarną smugą
tak się kończą wszystkie piękne nowele
znikamy jak dym nad stołem. w bezdennym
oceanie wśród ameb i glonów pijąc słoną wodę
karmiąc się metalicznym pyłem gwiazd
oto droga do Jerozolimy
daleka ciemna zimna
Milczenie
w koszuli stoję na balkonie
patrzę w czarny staw nieba
błyskam zapalniczką i gaśnie płomyk
noc zastyga jak ogromny talerz
wokoło niebieski nieludzki ocean
w którym wszystko tonie
to ty tato siostro i ty i oni – świecące
rozgwiazdy w zimnych wszechświatach
nie przebije się nawet milczenie
trzęsąc się z zimna patrzyłam uparcie
w oczodół nocy. nie usłyszałam tego
który jest ale go nie ma
nic
***
martwię się o ciebie moja stara umęczona matko
zima za oknem świeci jak księżyc w pełni
na stoliku różaniec. przekrzywiony obrazek Jezusa
po pustym mieszkaniu kuśtyka wychudłe ciało
nogi potykają się o próg. słabe ręce już nie robią
swojskiego makaronu
nad grobem córki mówi na głos. wierzy że tam
usłyszy jej słowa choć nic powiedzieć nie może
i kurczy się coraz bardziej niczym zbite dziecko
nie wiem czy płaczę nad ciałem siostry matką
czy Bogiem który podobno wszystko przemyślał
krwawi mi serce
***
śni mi się że piszę wiersz którego jutro
nie będę pamiętać. stawiam dziwne znaki
hebrajski czy co. bo przychodzą umarli
przecież ten wiersz jest za długi
od życia do śmierci. od śmierci do śmierci
opisywanie snów i czekanie
musisz się rozdrapać do krwi – mówili we śnie
dokąd tak biegniesz krążysz jak wesz
z rozdrapaną głową. wracać nie trzeba
Gwiazda z zegarem
znana muzyka cichnie
przestrzeń otwiera się w nieznane
gwiazda tyka ukryta w ciemnej nocy
przez pęcherzyki wydycha wilgoć
słyszę paskudny śmiech idącej starości
w drodze do źródła
wiem. czas jest bogiem. okrutnym kłamcą
zamienia skórę na pomarszczoną bibułę
zimne światło pęcznieje jak pusta bańka
wypełniona nieskończonością
w lusterkach gwiazd odbite twarze zmarłych
wyjdą mi na spotkanie
przyjdę do was. lekka i zwiewna jak mgła
Nie mogę tego słuchać
tyle wieków i nic się nie zmieniło
obwiniają ich o całe zło
wychodzą z kościoła z białą hostią pod językiem
chciałoby się powiedzieć – święci
w niedzielę po mszy odwiedził nas znajomy
godzinami może tak gadać sypiąc kolce
i gdzie tu chrześcijańska miłość do ludzi
nie mogę już tego słuchać. jak nie Żydzi to znów
miasta wolne od LGBT. precz z tęczową
ostatnie palenie było w czterdziestym piątym
11 listopada
ziejące ogniem race grad brukowych kostek
wyrwanych z chodnika
spokojnie. przyswajaj hasła na transparentach
posłuchaj skandowania. godne samego Goebbelsa
szukam na guglach legalne organizacje
są jak bogowie troszczący się o białe serce narodu
(historia całkiem niewinna jak przed II światową)
moje włosy ręce twarz płoną
nie mogę wydobyć z siebie krzyku
