Leszek Żuliński – Wspomnienia weterana (10) – Ojczyzny nie broniłem

            Bystre, a nawet inteligentne osoby zapewne zauważyły, że ten cykl moich tu felietonów nosi tytuł Wspomnienia weterana. Nie wziął się on z sufitu. Otóż gdy jeszcze byłem studentem warszawskiej polonistyki mieliśmy raz w miesiącu nauki i ćwiczenia wojskowe. Ach, uczono nas wtedy – na wszelki wypadek – wszystkiego, co było niezbędne dla obrony Ojczyzny. Raz nawet wywieziono nas na obóz wojskowy, no a tam nie było „zmiłuj się”. Padnij, powstań, padnij, powstań oraz pełzanie przez czołganie. Poza tym eleganckie salutowanie, strzelanie do tarczy z kałasznikowa, marsze przełajowe itp. Raz nawet wywieziono nas na obóz wojskowy do Hrubieszowa no i tam to już byliśmy „prawdziwym wojskiem”.
            Naszą kompanię ćwiczył major Kuźma. Do sprawy podchodził fachowo i z przekonaniem. Trzymał nas w ryzach i wymagał szacunku do nauk i sprawności militarnych. Lubiliśmy go, bo ładnie i bez złości nas przysposabiał do obrony Ojczyzny, choć jego słownictwo było mało parlamentarne – wojsko to wojsko, a nie salon literacki.
            Major nie lubił, gdyśmy czasami chichotali lub rozmawiali podczas ćwiczeń. Nie znosił naszego luziku wobec wiedzy militarnej. Kiedy na przykład rozmawialiśmy podczas ćwiczeń lub wykładów majora, to on wrzeszczał: Jak koń pierdzi, to kobyła słucha! No, co jak co, ale w wojsku dyscyplina musi być.
            Nawiasem zastanawiam się, czy major Kuźma czytał powieść Haszka o dzielnym wojaku Szwejku? Jeśli tak, to nie zdziwiłbym się, gdyby major rzucił ją do kosza. Wojsko to przecież poważna sprawa…
            W naszym studenckim korpusie byli sami humaniści. O polonistach już wspomniałem, ale byli też studenci rusycystyki i innych języków obcych. Ci ostatni to był ważny nabór do wojska, no bo pomyślcie: atakują nas wrogie wojska z południa, a taki wykształcony w języku suahili żołnierz jest wtedy na wagę złota.
            No i jeszcze jedno… To wszystko, jak powyżej napisałem, działo się w latach studenckich. Miałem narzeczoną – była studentką stomatologii. No i te przyszłe dentystki też miały ćwiczenia wojskowe i ładnie wyglądały w wojskowych ubraniach polowych. W końcu jak szrapnel wybije żołnierzowi zęby, to dentystka to naprawi. Moja przyszła i do dzisiaj obecna żona wyglądała w polowym ubranku przecudnie. Nie wiedzieć czemu wścieka się do dzisiaj, gdy jej to przypominam.
            No więc w czasach PRL-u o Polskę byliśmy spokojni. A co dzisiaj, co teraz? Weźmy na to: wrogie formacje łamią nasze granice, a mój rocznik nie jest już powoływany do armii, bo przekroczył 70-tkę. My jeszcze byśmy sobie poradzili – nie nadaremno byliśmy na obozie w Hrubieszowie. A dzisiejsza młodzież? Strach pomyśleć… Zanim przylecą do nas z odsieczą Amerykanie, to już będziemy okupowani (sęk w tym, że wciąż nie wiadomo przez kogo). Unia Europejska siedzi w Brukseli i już by nasi posłowie nie mogli do Ojczyzny wrócić…
            W ogóle świat stanął do góry nogami. Przecież Niemcy – już ci powojenni – nadal byli naszym wrogiem. Przyjaciele ze Wschodu czuwali nad naszym bezpieczeństwem. A patrzcie co się porobiło…
            No, widzicie! Wszystko na psy zeszło!
            No cóż, jednak Ojczyzny nie broniłem, a tak chciałem. Dlatego zwracam się do dzisiejszej młodzieży: bądźcie czujni. Jeśli do waszego miasteczka przyjedzie tzw. Wesołe Miasteczko, to ćwiczcie tam na strzelnicy strzelanie do tarczy. To może się kiedyś przydać. A przy okazji możecie narzeczonej papierową różę zestrzelić i już złapiecie u niej punkty.
            Ech, jak żałuję, że jako weteran nie jestem prawdziwym weteranem. W niedziele zakładałbym mundur obwieszony medalami, a w dni codzienne szkoły by mnie zapraszały, abym opowiadał jak broniłem Ojczyzny.
            No cóż… Nie wszystkie marzenia się spełniają, toteż przynajmniej w tym wpisie uświadomiłem wam, że patriotyzm wymaga poświęceń. Jednak to chyba walenie grochem w ścianę. Wszystko schodzi na psy.

Reklama