Andrzej Wołosewicz
Wiersze wyrwane z kontekstu
Przedstawiam trzy wiersze wyrwane z kontekstu. Z jakiego kontekstu? No jak to z jakiego, jak trzy to z potrójnego.
Pierwszy to ten, że pochodzą z Antologii 47 Warszawskiej Jesieni Poezji zatytułowanej „… i Wisła świeci jak latarnia…”, stąd je wziąłem a raczej wyrwałem z kontekstu, nienajlepszego, wiem coś o tym, bo jestem (współ)redaktorem tej Antologii, więc jestem też (współ)winny. Już się z tego tłumaczyłem (pisarze.pl , nr 25/18 (412) z 2.10.2018r), więc nie będę do tematu wracał. Wyrwałem wiersze Aldony Borowicz z tego antologijnego kontekstu, więc je… uratowałem! Tak, tak, to nie żart, Aldona pisze tam mało, że nie wiadomo kiedy wyda swój kolejny (piąty dopiero, jeśli dobrze liczę) tomik. Więc drugi kontekst, to kontekst pewnej poetyckiej oszczędności, skąpstwa wręcz, którym Aldona Borowicz zadziwia w dzisiejszym poetyckim wyścigu szczurów. Aldona nie szczurzy, co osobiście uważam za stratę, ale co ja tu mogę. No mogę wyrwać te trzy wiersze na światło dzienne, bo takim światłem jest nasz portal (antologia, z której wyrwałem wiersze Aldony, to jedynie może świtało lampki nocnej, niedużej lampki nocnej). Ten drugi kontekst ma dla mnie wymiar prywatnej klęski recenzenckiej, bo mam ostatni tomik Aldony z…2014 roku (ta data to informacja potwierdzająca owo skąpstwo poetki, poetki przecież już nie pierwszej młodości; dla wścibskich: jak koniecznie musicie, to zajrzyjcie do Wikipedii), więc trochę już nad nim siedzę. Dlaczego tak długo? Tu wkraczamy już w materię samej poezji Aldony Borowicz. I to jest trzeci kontekst, kontekst wynikający z poezji pięknej, dobrze czytającej się i… cholernie trudnej do interpretowania. Aldona pisze w jeden z tych sposobów, który wciąga, ale niczego nie ułatwia. Ciszę się z pływania w głębinach takiej poezji, ale spróbuj mądralo (to ja sam do siebie, niektórzy tak mają) coś o niej napisać, spróbuj mówić pływając. No, właśnie, może wiec najpierw popływajmy.
