Ktoś jeszcze łka
Jurkowi Leszinowi – Koperskiemu
Proszę to czarny tulipan na jego twarzy widać wzruszenie
jest mieszkańcem tych ulic na których wczoraj umierali
młodzi rewolucjoniści
Tylko banki nie umierają stają się miłosierne
jak wiersze głodnych poetów
Ten ciemny od purpury krwi bez
niespodziewanie zakwitł jesienią
zapewne błądzą w nim dusze umierających
artystów wypłowiałych snów których nikt nie chce zrozumieć
Ale jesteśmy nagle wśród powstających reklam
krzykliwych polityków ścierwa i zapachu nie do wytrzymania
I wszystko przestaje nas boleć – twoja ręka oddala się
od mojej twarzy ekrany telewizorów przywołują samotność
nikt nie wypycha nas z tłumu – obojętniejemy
wobec własnych przyjść i pożegnań
Być może ktoś jeszcze łka w głębi wieczoru
wdeptany w cudowne psychotropowe pastylki
i septyczną biel szpitalnych korytarzy