Prowadź mnie poezjo do słów – wieczności,
I do wiersza, który jest samym pisaniem
Ty poeto, cieniu herezji,
Czy piszesz piórem ptaka,
Czy piórem wyrytym z żeber swej duszy?
Piszesz ręką czy falą?
Piszesz w dzień zawieszony między cieniem i fatamorganą,
Czy nocą wyjętą z orbity widzenia, które zwodzi,
Biegając za kromką chleba i nadzieją niczym but?
Piszesz podczas smutku czy radości?
W stanie świadomym a może w promieniu podczerwonym,
retoryką, która już przeminęła z wiatrem,
Czy pociskiem przenikającym przez krew do szpiku kości?
Powiedz poeto – atramencie,
Słowa wyrzeźbione w pniach drzew,
I ty obrazie poetycki szybujący w przestworzu.
Reklama
