Poczta literacka Bohdana Wrocławskiego

Przeglądam nadesłane korespondencje, dużo wierszy i wierszyków, trochę prozy i dość osobliwy list pisany przez Panią Jolantę z Sochaczewa i do tego pisany mową rymowaną:

Drogi Panie Redaktorze list ten piszę w środku nocy

Gdzie za oknem lśnią latarnię niby Bogusia Lindy oczy

Wkrótce wiosna pękną pąki zazielenią się nam łąki

Tak bym chciała którejś nocy

spojrzeć Lindzie z bliska w oczy (itd.)

Pani Jolanta napisała także prośbę abym ten list przed opublikowaniem opatrzył stosowną dedykacją, że jest od miłośniczki talentu wielkiego aktora i zwraca się do mnie, abym jej pomógł zaprosić go do jej domu pełnego spokoju i radości życia oraz, ( dopisek mój) co ważne z dobrą, domową kuchnią.

No cóż, najważniejszy fragment wiersza opublikowałem z pełnym zrozumieniem potrzeb autorki, reszta w rękach, a w zasadzie w nogach Bogusława Lindy, którego gorąco namawiam i do którego apeluję – Boguś pakuj się i jedź do Sochaczewa!

Liryka liryką i wierszy o miłości przychodzi fura, zwłaszcza, że wiosna rozłożyła się szeroko wzdłuż naszej wyobraźni. To też z jej nadejściem szaleją młodzi, zrozumiałe, szaleją ci w średnim wieku, i ba, szaleją ci, którym włos już mocno pobielał.

Pani Jolanta z Gdańska przysłała mi uroczy list. Oto jego fragment:

Panie Redaktorze, jestem już osobą leciwą, ale nieprzechodzoną, mam dużo wigoru i temperamentu, jestem dobrze zadbana, dużo czytam i kocham literaturę i pisarzy. Dom zawalony książkami, z których te o miłości i dobra poezja, także miłosna, są u mnie dominujące. Jednak jestem osobą samotną i to mi bardzo doskwiera, chętnie poznam jakiegoś pisarza w wieku 65 – 70 lat, którym się zaopiekuję, tworząc mu odpowiednie warunki dla jego pracy pisarskiej. W załączeniu przesyłam leciutki wierszyk zachęcający, mając nadzieję, że Pan Redaktor łaskawie go opublikuje.

Mój pisarzu bardzo miły
Wzywam ciebie z całej siły
Abyś mnie odwiedzić chciał
Jeśli zechcesz tu został

I tak dalej i tak dalej, ten list z cudownym wierszem zachęcającym… aż mnie dreszcze pełne uniesień artystycznych przechodzą. I refleksja, że jeszcze trochę i założę biuro matrymonialne.

Pani Jolanto, choć my nie biuro matrymonialne, to co mi tam, wzruszony opublikowałem. Będzie któryś z kolegów pisarzy chciał pojechać do Gdańska, zawsze mu Pani adres udostępnię. Choć tak szczerze Pani dopowiem, że życie z pisarzem, jest życiem trudnym, trzeba znosić jego fobie artystyczne, napady melancholii, kiedy mu nic nie wychodzi i kiedy cały świat zaprzysiągł się przeciwko niemu.

Wiosną rozgorzała wojna polityczna, kłócą się politycy, widomo, jedni mają władzę, bo ich wybrano, drudzy są rozczarowani, bo ich nie wybrano, miska pusta, więc żre się między sobą to całe towarzystwo, a my w szale nieracjonalnych uniesień, stajemy się często widzami na trybunach, wydzierając swoje dzioby w jedną lub w drugą stronę. Mnie też to czasami unosi, choć obiecuję sobie, że więcej nie będę się angażował. Emocje zostawię na dobrą sztukę teatralną lub wernisaż. Tak sobie myślę, że w tym szaleństwie zaczynamy gubić to, co w ludziach powinno być najistotniejsze, otwarcie na drugiego człowieka, gubimy kulturę, nasz język staję się chropawy, argumenty zastępują wulgaryzmy, świadczące o pewnej, intelektualnej bezradności wobec rzeczywistości. Przywalić drugiemu, obrazić go, poniżyć. Nie wierzycie mi? Wejdźcie na FB i poczytajcie.

Chodzi kaczka tam gdzie trawa jest zielona
Skubie trawkę jak szalona
Tu se skubnie tam się skubnie
Aż potknęła się na gównie

Taką to fraszkę przysłał do mnie pan Jerzy M. z Ełku tytułując ją  Fraszka polityczna.

I jeszcze kilka podobnych z listem, w którym napisał, że … być może Pan ma inne poglądy i w związku z tym nie opublikuje żadnej z moich fraszek, ale taki to już jest los fraszkopisarza, że go władcy zawsze cenzurują.

Zgadzam się z Panem, że taki jest los fraszkopisarza, tyle tylko, że tym razem trafił pan na łagodnego cenzora, któremu, nie będę ukrywał, zaimponował pan tym, że nazwał go władcą. A co, nie podoba się komuś? Niech nie czyta. Tylko, tak przez moment zastanawiałem się, co wspólnego z polityką ma tytuł fraszki? A może, cholera, to mi zmniejszył się aparat pojęciowy zwany mózgiem i już mało do mnie dociera?

Sprawozdawca polityczny, tak tytułuje się pan Wacław z Wesołej pod Warszawą, a może to już dziś jest Warszawa, nie wiem, pisząc do mnie w ten sposób mową wiązaną zwaną wierszem białym, jak sam nadmienił w liście.

Wszyscy politycy diabła warci
Na siebie nadają,
A żłopią piwo w sejmowej knajpce
Potem odgrywają cyrk na sali posiedzeń

To taki teatr dla maluczkich
A w zasadzie cyrk
Gdzie każdy zabierając głos jest klownem
Z doprawionym czerwonym nosem
Którego nie widać

Panie Wacławie wielce szanowny, oczywiście nie boję się żadnego z polityków jak pan raczył do mnie napisać i pański śliczniutki wiersz opublikuję, wychodząc z założenia, że strach to ma tylko wielkie oczy, a moje ślepiątka, ani wielkie ani strachliwe. Intryguje mnie i to bardzo ten czerwony nos, którego nie widać. I mam pytanie, to jak go pan zobaczył? Bo że czerwony to zgadzam się, myśląc jednak, że tylko u coraz mniejszej części politycznych zuchów. Z braku miejsca w mojej poczcie literackiej pominąłem inne pańskie wiersze, za co mocno przepraszam, mając głęboką nadzieję, że ta publikacja jednak pana usatysfakcjonuje.

Barbara z Żyrardowa, Janusz G. z Malborka, Stefania K. Mroczkowice, Paweł M. Brwinów, Joanna W. Myślenice. Grzegorz J. Szczecin. Wiesław N. Bydgoszcz. – dziękujemy za przysłanie nie skorzystamy.
Pani Barbara N. z Zakopanego i pan Zdzisław C. z Siedlec proszeni o ponowny kontakt z redakcją.