***
Rita Pacilio jest poetką i pisarką. Z wykształcenia socjolożka, z zawodu mediator rodzinny. Od ponad dwudziestu lat zajmuje się poezją, muzyką, beletrystyką, literaturą dziecięcą, literaturą faktu i krytyką literacką. Dyrektor wydawnictwa RPlibri Editorial i Prezes Stowarzyszenia Sztuka i Wiedza. Ma na swoim koncie ponad czterdzieści publikacji.
W dziedzinie poezji niedawno opublikowała: “Tak dusza przywołuje zew poezji – wiersze wybrane” (wyd. Marco Saya 2023), “Jakby to było światło – wiersze wybrane i antologia krytyczna” (wyd. Macabor 2023).
W kategorii beletrystyka wydała powieści: “Co pozostaje” (wyd. Augh Utterson 2021), “Złote dziecko” (wyd. Pequod 2022).
W zakresie literatury dziecięcej z wyd. RPlibri ukazały się: “Księżniczka z wąsami”, “Zaśpiewaj mi rymowankę”, “Bajka o jodle”, “Brzydka i niegodziwa starsza pani”, “Trzy tańczące bliźniaczki”, “Pieśń o szopce”, “Sen trzech bliźniaczek”, “Uzdrowiciel króla”, “Pięć drzwi”.
Dla teatru napisała i wystawiła następujące spektakle: “Radość”, “Ból”, “Czerwień kobiet”, “Ten zakrzepły krzyk”, “Wojna w duszy”, “O miłości”.
Z zakresu muzyki do jej publikacji należą : “Niewierna” (Splasch Records 2010), “Podwójny księżyc” (Parthenope Dischi/ Kontor New Media 2022) – teksty: Rita Pacilio, muzyka: Antonio Josef Faranda @joseef).
Jej twórczość przetłumaczona została na dziewięć języków.
https://www.rplibri.it/rita-pacilio/
***
Sia lodata la vita, sempre sia lodata
Io l’ho amata ogni mattina
nell’eternità celeste questa terra
travestita a festa e silenzio.
L’ho amata di felicità sull’isola
come fossi io stessa stesa
sull’acqua nel canto libero
di chi crede ancora che amarsi
è tutto questo coprirsi di baci.
*
Niech będzie wielbione życie, zawsze wielbione
Kochałam każdego ranka
w niebiańskiej wieczności tę ziemię
ubraną świątecznie i w ciszę.
Kochałam ją radośnie na wyspie
jakbym spoczywała
na wodzie w wolnym śpiewie
tych, którzy wierzą, że kochanie się
to pokrywanie się pocałunkami.
***
L’odore dell’entroterra porta il mare
lontanissimo da qui, sembra un suono
eroico l’onda del vento nelle alghe
attorcigliate alle ghiande del bosco:
solo gli uccelli hanno una lingua
franca e un movimento immacolato,
come noi si muovono tra il candore
plurale delle lodi e i ricordi inevitabili.
Bisogna ostinarsi in maniera umana
per misurare accuratamente lo spazio
sognarti in mezzo a noi, ancora una volta.
*
Zapach głębokiego lądu przynosi morze
z bardzo daleka, wydaje się, że to
bohaterski dźwięk fali wiatru w glonach
owiniętych wokół żołędzi lasu:
tylko ptaki szczerze
mówią i ruszają się nieskazitelnie,
tak, jak my, poruszają się wśród niewinnych
pochwał i nieuniknionych wspomnień.
Trzeba być po ludzku wytrwałym,
aby dokładnie zmierzyć przestrzeń
i śnić o Tobie, jeszcze raz pomiędzy nami.
***
Il mio paese ha uno spazio irrisolto,
deserto e abbandonato. Potrei carezzare
con l’indice ogni pietra fino al crocevia
come se fossi proprio io quella nuvola,
il gelsomino, la via, la bacca e il vento.
Sono io il mondo.
Ecco perché da quando non ci sei più
non crescono fiori o erba:
sei sempre stato il frutto di un albero
lontano.
*
W moim miasteczku jest nieokreślone miejsce,
wyludnione i opuszczone. Mogłabym pieścić
palcem wskazującym każdy kamień aż do skrzyżowania
jakbym była tą chmurą,
jaśminem, ulicą, jagodą i wiatrem.
Jestem światem.
To dlatego odkąd cię nie ma
nie rosną kwiaty ani trawa:
byłeś zawsze owocem odległego
drzewa
***
Ha nascosto i panni in una busta
l’infermiera si ferma più avanti
e la lascia fare: Portali a casa,
qui non devono stare!
Si sente l’eco cristallina verso l’alto
qualcuno chiede la bambola per dormire
piega il colletto della camicia
come una vena rotta e mi guarda
quasi madre
disabitata con la testa curva, aspra
disperata.
Dunque tocca a me tornare all’origine
affrontare la barriera dell’orgoglio
scongiurare che lo squalo mesto e sordo
possa ingoiarmi intera.
Poesie tratte da: “Così l’anima invoca un soffio di poesia – poesie scelte” (Marco Saya 2023); “Come fosse luce – poesie scelte e antologia critica” (Macabor Edizioni 2023).
*
Ubrania chowała do worka
pielęgniarka zatrzymuje się z przodu
i pozwala jej to robić: Zabierz je do domu,
nie powinno ich tu być!
Z góry słychać krystaliczne echo
ktoś prosi o lalkę do spania
składa kołnierzyk koszuli
jak pękniętą żyłę i patrzy na mnie
prawie jak matka
opuszczona z zakrzywioną głową, zgorzkniała
zdesperowana.
To moja kolej, aby wrócić do korzeni
zmierzyć się z barierą dumy
i uniknąć, by niepocieszony i głuchy rekin
pożarł mnie w całości.
Wiersze zaczerpnięte z tomów: “Tak dusza przywołuje zew poezji – wiersze wybrane (wyd. Marco Saya, 2023); “Jakby to było światło – wybrane wiersze i antologia krytyczna” (wyd. Macabor, 2023).
