Omawiana książka: Henryk Paprocki, “Bezkres bezprzestrzenny”, wyd. Aletheia, Warszawa 2021
Zajawka: Na książkę natrafiłem w księgarni krakowskiej i od razu przyciągnęła moją uwagę.
Słowa kluczowe: Paprocki to wykładowca wielu uczelni, autor wielu książek, specjalista od duchowości prawosławnej; Odwołania do literatury – Brunona Schulza “Sklepy cynanonowe”, Lewisa Carolla “Alicja w krainie czarów”, Lewisa “Opowieści z Narni”. Książka dzieli się na trzy części:
I sza filozoficzna, dotycząca powstania Wszechświata – świat nie został stworzony, ale zrodzony przez Białą Boginię, teoria emanacji, pojęcie apokatastazy, logika paradoksu, idea bytu i niebytu, usensownienie Kosmosu – Kosmos jako kosmiczne jajo; Odwołania do Witkacego, Chwistka, Wittgensteina. Filozofowanie bardzo subtelne oraz zniuansowane; Odwołanie do Michała Hellera – czas datuje się od momentu wielkiego wybuchu, jeśli ten rzeczywiście miał miejsce, przestrzeń natomiast była zawsze; Wszechświat w pewnym momencie się skończy, Galaktyka ulegnie anihilacji;
Czas jako wartość umowna, relatywna; Przyznanie istnienia jakiegoś planu Bożego we Wszechświecie; Prawdopodobieństwo, że Wszechświat jest wynikiem przypadku, jest bardzo małe; Książka wybitna, bogata w odwołanie filozoficzne oraz literackie; Życie – ludzka drobinka w tym, co nieskończone; Nawet dla laika to intensywna, pobudzająca bardzo wyobraźnię przygoda lekturowa.
