Omawiana książka, Emil Cioran, “Samotność i przeznaczenie”
Zajawka: Ciorana pierwszą rzecz, jaką przeczytałem to była cieniutka książka pt. “Ćwiczenia z zachwytu” i zachwyciła mnie ona :).
Słowa kluczowe: Filozofia skrajności, rozpaczy, nihilizmu; Negacja i afirmacja życia; cenienie wszelkich stanów irracjonalnych; wołanie o najwyższe natężenie sił życiowych; skrajny negatywizm miesza się ze skrajną afirmacją; pochwała chaosu; masochizm metafizyczny; esej poświęcony Lucjanowi Bladze – jasne słońce nihilizmu; szał poetycki – odzwierciedlenie stanu wewnętrznego; eseje poetyckie; duża waga przywiązana do umysłowości ekstatycznej; badanie negatywnych aspektów życia, które prowadzą do ekstazy; autentyzm przeżywania; przeciwstawienie obiektywizmu oraz immanentyzmu; cierpienie bardziej niż entuzjazm pomaga zrozumieć świat i dramatyzm historii; życie polega na nieustannym negowaniu życia; świadomość polega na wydobyciu sił irracjonalnych; struktura antynomiczna życia ludzkiego: rodzimy się po to, by umrzeć;
Immanentne nastawienie do życia bierze się z rozczarowania metafizyką; ukryte w trzewiach życia zaprzeczenie życia; życie jako sprzeczność absolutna; ten, kto kocha przyrodę, ludzi nienawidzi; ludzkość może zrezygnować z piękna, ale nie może zrezygnować z bólu; Tragizm: śmierć nie może zostać pokonana przez życie; więcej życia jest w śmierci, więcej nadziei jest w rozpaczy; sprzeciw wobec anemików kultury; Irracjonalność: życie w paroksyzmie chwili; nuda, melancholia, rozpacz, strach – negatywne stany duszy, które potem eksplodują w swoje przeciwieństwo; zmagania z rumuńskością, z miałkością intelektualną Rumunii; Pochwała ekstazy cierpiącej; apoteoza bezrobotnych intelektualistów; ludzie prawdziwi mają oczy zawsze gdzieindziej; w mistyce życia możemy zapomnieć o filozofii schematów i form; Pochwała życia religijnego: obok życia nie można przechodzić obojętnie; czas jako płynność niuansów; Historia należy do ludzi porywczych, ludzie umiarkowani nie posuwają świata naprzód; bycie w świecie polega na byciu gdzieindziej; jest coś z życia “z histerii kończącej się wiosny”; mieszanina cmentarza i raju: życie; Miał Cioran zamiar napisania doktoratu o łzach, był dziwakiem; Alkohol, wizyty w burdelach, używki – rozczarowanie metafizycznością życia; W eseju o Bladze dochodzi do głosu metafizyczny wymiar wymiar, dochodzi zewnętrzność i głos; Istnienie jako naprzemienność nudy oraz rzeczywistości;
Warto zapamiętać: największa negacja prowadzi do największej ekstazy; nihilizm ekstatyczny – filozofia Ciorana
