Ptak wiecznej nocy
Wśród wysychających źródeł
zimnych warg księżyca
między popiołem i asfaltem miasta
gruzami wieków nawyków niedomówień niechęci
radości
tańczy śmierć
w bezpiecznej odległości od mojego serca
ktoś tonie
zapewne ten sam którego spotykam każdego ranka
na rogu zaspanej ulicy
jego szept dotyka mnie razem z otwieraniem powiek
rośnie echem maszerujących kolumn
zbuntowanych niewolników
z uporem dążących w kierunku Kapui
dźwięk pił do cięcia drewna
wbijanie gwoździ z ogromną niedbałością ciesielską
formowanie krzyży śpiew legionistów
porykiwanie mułów krew pot – to nic nowego odpowiesz
w tym momencie w którym wybrałeś
od dawna leżakującą na półce butelkę wina
jej szept przypomniał napromienione stoki Toskanii
czyjś obraz namalowany
niedbałymi ruchami pędzla wysychającą w słońcu
farbę olejną
odciski poplamionych uniesieniami palców na blejtramie
szczyt artystycznego profesjonalizmu
który onieśmiela nas bardziej
niż chłodna cisza kościelnej nawy
wybory są prostsze od cienia
rzucanego przez światło księżyca
świadka nigdy niedokończonych marzeń
wobec tego zawracasz przeglądasz pożółkłe kartki
od lat tej samej książki
na jednej z nich
wyschnięte dłonie odkrywają
piaszczyste dno czyjejś wyobraźni
obserwujesz tam jakiś ruch
próby wylęknionego życia
krzyk niedokończonej strofy
ktoś błądzi w ciemnych jaskiniach stęchliźnie i wilgoci
jego myśli pozbawione początku chaotyczne
pełne świątecznego blasku
warstwami na przemian torf żwir
zwinięte w rozpaczy nasłonecznione skrzydła nietoperza
rytm wystraszonego serca spowiedź elektrokardiogramu
nierówny puls kosmosu zamkniętego w dłoniach
to przypadek pomyślisz znalazłem się na innej planecie
której prawa i obyczaje dotąd nie zaistniały
w biologicznej świadomości wszechświata
mój oddech rozłożony na równinach
pośród pól szeleszczących jesiennych liści zgniłych traw
wydaje się pusty
pozbawiany smaku codzienności
w głowie wybuchają słowa czujesz jak wszystkie rany
wypłukują ze środka nocy stwardnienia narosty blizny
charakterystyczne przekleństwa czasu i pamięci
wokół których błądziłeś ty ćma
ptak wiecznej nocy
tak samo odległy jak czyjaś młodość opowiadał ci o niej
ktoś w pociągu stojącym na bocznicy to z całą pewnością
nic ważnego jakieś drobiazgi
niedbały ruch dłonią nakazujący przewrócić kartkę w książce
prędko pozbywasz się słów które nie prowadzą do niczego
oprócz obojętności
wcześniej pozbyłeś się pluszowego misia
z naderwanym uchem poplamionych atramentem zeszytów
sztambucha jakiejś miłości którą trawiła gorączka
niepewności i zazdrości
w każdym fragmencie słowie znaku interpunkcyjnym
jesteś coraz dalszy gubiący mięsistość wyrażeń
obcy jak modlitwa z obcego modlitewnika
której sensu nie jesteśmy w stanie zrozumieć
mimo to jednak ten sam czujesz to po wewnętrznym napięciu
bólu
który dotknął ciebie w trakcie porannego spaceru
kiedy zupełnie przypadkowo zabłądziłeś w alejki dzieciństwa
brzęczą ostatnie tego lata komary śledzisz lot ważki
pajęczyny pełne niefrasobliwości wyostrzające gałęzie krzewów
i przepływanie krwi wzdłuż żwirowych ścieżynek
w lustrze zobaczyłeś głowę starca pełną zmarszczek
siwizny z ostro zarysowanymi wątpliwościami
ktoś na jej środku rozlepiał plakat
zamazane mgłami i deszczem kontury liter
dłonie pełne prośby
chmury gęste jak ostygła zupa
ćmy unoszące słony smak całej przestrzeni
to głód zawołasz z samego środka dna przywalony słowami
ich zupełnie niezrozumiała konsystencją
lepką pełną dwuznaczności – brak mi oddechu
gdzieś tu obok zamieszkał strach
czuję jego soczystą obecność
na środku parku z upadającymi gałęziami
huk pękającej kory
agonia liści ich nadrealistycznie
wykrzywione nerwy żyły
i aorty żłobiące ziemię
ginące w przepastnych otchłaniach oceanów
i wtedy zaskowytała przestrzeń
najpierw cienko jak upadające skrzypce
czułeś na opuszkach palców suchą woń kalafonii
drżenie strun ich namiętność bunt wygasającego światła
świst opadającej batuty
jasne skrzydła ptaka
uniesione ponad wszelką radością orkiestry
ten przypadkowy krzyk gonił odlatującego anioła
chciałeś z nim porozmawiać zrozumieć
dostrzegłeś opadające w dół białe pióro
to nadzieja
pomyślałeś zasypiając
tak odpływają wspomnienia
ustawicznie bezbronne nie chcące opuścić naszych myśli
uderzające równomiernie niczym grad w blaszaną rynnę
czujesz trudność i lęk miejsc które musisz zostawić
oglądasz różne przedmioty z życia
jakiś stary plecak grzebień pęknięte lusterko
ściany przedpokoju
które niedawno pomalowałeś
buty porzucone w ciemnych zaułkach chmur
gesty śmiech
kwitnący na poboczu drogi w krzakach leszczyny
niewypisany długopis
rozumiesz że w takim momencie
płoszą się w nas wszystkie ptaki codzienności
jak niepotrzebne rekwizyty
ulatują do bram raju
aby w ich mrocznej wilgoci
znów dostrzec sens gniazd do których nikt już nie powróci
