Omawiana książka: Jerzy Zadęcki, “Ja we wczesnej schizofrenii” (WUJ, 2015)
Zajawka: Książka ta była dla mnie ważnym, osobistym przeżyciem lekturowym
Słowa kluczowe: Zadęcki pracował w Stanach jako psychiatra, obecnie współpracuje z Katedrą Psychiatrii Środowiskowej CM UJ; ujęcie fenomenologiczne i egzystencjalne choroby psychicznej; część metodologiczna: objaśniająca stosowaną metodę fenomenologiczną, druga część: relacje pacjentów; reprezentuje ta książka nurt personalistyczny w psychiatrii: od pacjenta do osoby; Problem choroby psychicznej bada nie tylko psychiatria, ale jest on również ważny dla innych dziedzin nauk humanistycznych; W relacjach pacjentów przewija się w problem misji, posłannictwa, wybrania w trakcie przebiegu epizodu psychotycznego; Choroba psychiczna dotyczy problemu relacji zaburzeń z otoczeniem; Dąbrowski: dezintegracja pozytywna: pacjent po kryzysie staje się pełnym uczestnikiem gry społecznej; Istota człowieczeństwa, jaka jest: czy taka, że sobie z czymś radzimy doskonale, czy że sobie właśnie z czymś nie radzimy? Bezbarwność życia we wczesnym stadium fazy schizofrenicznej; Żyć z chorobą to znaczy pokochać chorobę, to jest schizofrenię; Poruszone również wątki maski i twarzy, egzystencji autentycznej i nieautentycznej; Maska – przynależy do pełnionej roli społecznej; twarz – intymna – dzielimy się z nią z najbliższymi; Poszukiwanie prawdy odbywa się w fazie rekonstrukcji po psychotycznej pod czujnym okiem maski; Choroba psychiczna, przebyty kryzys psychiczny, może świadczyć o głęboko przeżytym człowieczeństwie;
