Dominika Marzec – wiersze

0
73

Artyści

Artysta ma w sobie coś z szaleńca
Zamyka oczy i widzi kształty
Zawiesza wzrok i słyszy muzykę

Siedzi godzinami w zamkniętym pokoju
Oczywiście pośród kontrolowanego bałaganu
A gdy wyjdzie przedstawia dzieło

Lepsze, gorsze
Jest ono jego i tylko jego
To coś co po sobie zostawiamy

Nawet jeśli nie przetrwa to w głowach nikogo
My wiemy, że ktoś to choć raz przeczyta
I może przez chwilę się zastanowi


Realność marzyciela

Jestem człowiekiem
Człowiekiem z wadami
Ale widzę jednym okiem realnie
Za to drugim widzę marzenia

Mówią “dar”, “cud”
Ale to przekleństwo widzieć cudze pragnienia
Widzieć, że chcą czegoś co jest nierealne
Ślepo gonią coś czego nie ma

Stój!

Pomyśl kto Cię naprawdę kocha
Zastanów się gdzie chcesz być
Jakim chcesz się zobaczyć za 10 lat

Nie każ mi patrzeć na Twoją drogę prowadzącą w dół przepaści


Wieża

Wysoka wieża i otwarte okno
Tylko na górze w jednym pali się światło
Tym razem nie ma rycerza
Nie ma liny

Wysoka wieża i otwarte okno
Bez firanki
Dziś nikt przez nie nie wyjrzy
Nie ma człowieka

Ale jest coś co kusi by wspiąć się i…
I właśnie co?
Wejść czy coś powiedzieć?
A może krzyczeć z dołu?

Zgasło!
Zgasło światło
Jak co dzień o dziewiątej wieczorem…


Obrazy         

Prawdziwą sztukę pozna się po tym,
Że każda próba jej przetworzenia
Nigdy nie oddaje autentycznego piękna

Zrobisz zdjęcie
Ale co to zatrzyma?
Fragment chwili, za którą zaraz będziesz tęsknił

Nagrasz filmik
Czyli zatrzymasz czyjś głos albo obecność?
Nie, nagrywasz już dziejącą się przeszłość

Tkwiąc w tej iluzji posiadania
Dalej mijamy się z pięknem
Które jest tuż przed nami
A wystarczy się rozejrzeć


Przed śmiercią

Weszłam do ciemnego pokoju
Na środku stało krzesło

Już nic nie jest takie samo
Już niczego nie da się cofnąć
Już nawet nic nie naprawisz

Stoisz i patrzysz na krzesło oświetlone ciepłym światłem
Jego kolor, kształt
Napływają wspomnienia

Stało u Ciebie w salonie
Siedziałeś na nim
W zimne wieczory z herbatą w ręku czytałeś Szekspira
Czekałeś aż dzieci wrócą ze szkoły by usiąść Ci na kolanach i przytulić
Na nim umarłeś z tęsknoty za nimi

Weszłam do ciemnego pokoju
Na środku stało krzesło


Oświecenie ciemnością

Struga ciemności spada na coś niczym światło
Oślepia swoją głębią
Przeraża spokojem
Obnaża tylko prawdę

A po środku stoi kształt człowieka
W świetle ciemności to coś przypomina mnie
Tylko jest…

Lepsze

Jest lepszym człowiekiem
Lepszym uczniem
Lepszym wszystkim

A gdzie ja jestem?

Rozpoczynam ten blask ciemności


Osobistości

Wy, co patrzycie na nas z góry
Wy, co chronicie nas od złego
Wy, co modlicie się za każdego grzesznego

My, co niszczymy urodzaj
My, co mordujemy braci
My, co trwamy bezustannie w nieświadomości

Oni, co nie widzą szczęścia
Oni, co patrzą z ukrycia
Oni, co sterują rękoma

One, co szukają celu
One, co patrzą zza winkla
One, co nie widzą natury

Ja, która nie reaguję
Ja, która nie wiem jak zareagować
Ja, która…


Oniryzm

I wszystko jest jak sen
Jak koszmar
Jak plan szaleńca
Który nie miał prawa wyjść z jego głowy

I znowu ludzie walczą
O siebie, o rodziny
W wolność i sprawiedliwość
O to, aby nie płakać w poduszkę

Każdy widzi i jednocześnie nie może nic zrobić
Każdy chciałby, a jednak czuje opór
Bo to z czym walczymy jest zbyt mroczne
Bo ich snami o wolność zatrzymać się nie da


Teraz

Czuję jakąś tęsknotę

Gdy jadę o zachodzie słońca tramwajem po Warszawie
W końcu widzę ludzi, którzy wyszli na spacery
Są szczęśliwi
Uśmiechnięci

Tyle czasu poświęciłam na przyglądaniu się im
A czuję, że teraz coś się zmieniło
Nie wiem czy radość tych ludzi nie jest złudna
Tych samych ludzi, którzy byli kiedyś spełnieni

Niedawno ci wszyscy ludzie wychodzili pospiesznie zmęczeni z pracy
Jednak byli szczęśliwsi
Dzięki temu, że wiedzieli do kogo wracają i kogo mają blisko siebie

Dziś dopiero widzę jak bardzo oni wszyscy są samotni


NOTA BIOGRAFICZNA

Dominika Marzec
Mam 18 lat i pochodzę z Nieporętu, pod Warszawą. Od ponad 3 lat piszę wiersze, a poezja zaczęła czynnie wypełniać moją codzienność.  Jestem laureatką w Konkursie Poetyckim Gazety Obywatelskiej oraz laureatką stypendium Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy “SAPERE AUSO” na rok szkolny 2021/2022. Moim marzeniem jest wydanie własnego tomiku poezji.

Reklama

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Proszę wprowadź nazwisko