Omawiany film: Barton Fink. Próba interpretacji filmu w reżyserii Braci Coen
Zajawka: Film zrobił na mnie bardzo duże wrażenie
Słowa kluczowe: Młody, zdolny dramaturg wynajmuje pokój w hotelu. Dwa bieguny: biegun konwencji i biegun esencji. Po stronie bieguna konwencji plazmoidalny postmodernizm. Po stronie bieguna esencji: uziemienie w psychozie, w realnym problemie. Dwie tradycje: wymyślania fabuł, które nie negują rzeczywistości obiektywnej. Szkoła Bartona Finka: mocno zsubiektywizowana. Pisarz będący po stronie prawdy obiektywnej, fabuła jest zmyśleniem, rzeczywistość jest realna i obiektywna. Barton Fink: przemieszanie realności i tego, co subiektywne, porządku sztuki i porządku rzeczywistości. Realnością obiektywną u Finka jest realność choroby psychicznej. Choroba psychiczna Finka: rodzaj szyfru objaśniającego świat sztuki. Po stronie konwencji: ucieczka od prawdy – stary, obiektywny świat odszedł pijany. Po stronie esencji: biegun psychozy. Barton Fink nie uzyskuje odpowiedzi ze strony sztuki. To, czym dysponuje Barton Fink, to własne, solipsystyczne zasoby. To, co esencjalne może być tym, co konwencjonalne, psychoza może zamienić się w konwencję. Film o niemożliwości dojścia do esencjalnej prawdy sztuki. Główne napięcie w tym filmie: między konwencją a tajemnicą; tajemnica wymyka się konwencjom.
