Omawiana książka: św. Ludwik z Granady, “Przewodnik grzeszników”.
Zajawka: Tę książkę przyniósł mi do szpitala na ulicę Kopernika 21 A śp. prof. Bogusław Żurakowski. Byłem spragniony, wręcz złakniony wtedy dzieł religijnych. Ale dopiero po pewnym czasie dotarła do mnie jej treść. Książkę mam w niejako spadku po Profesorze.
Słowa kluczowe: św. Ludwik z Granady, mistyk dominikański z XVI wieku. Wpłynął na mistykę św. Teresy z Avilla; swoiste kompendium wiedzy jak dojść do cnoty poprzez umiłowanie Boga i wystrzeganie się rozmaitych przywar. Dzieło dychotomiczne: mamy wystrzegać się wszelkich pokus cielesnych, aby wstąpić na drogę duchową. Wyróżnienie człowieka wewnętrznego, który nosi w sobie posmak raju i ukrzyżowanego człowieka zewnętrznego. św. Ludwik z Granady mówi wręcz, żeby nie patrzeć na kobiety, czym bowiem jest chwilowe zaspokojenie żądzy wobec perspektywy życia wiecznego? Dzieło z punktu widzenia dzisiejszych czasów nieco anachroniczne w treści. Przeciwstawienie do mistyki św. Jana od Krzyża, której konkluzja była afirmatywna. U św. Ludwika z Granady występuje przeciwstawienie na ja i na świat. Aby być cnotliwym, trzeba jak najczęściej garnąć się do czytania, do pracy. Boski rzemieślnik nadał światu zdumiewającą rozmaitość. Człowiek wewnętrzny jest wypełniony miłością, natomiast świat, jako skutek grzechu pierworodnego jest terenem cierpienia. Wskazówki dla zakonników odnośnie życia kontemplacyjnego i życia czynnego. Opowieść: czysty obraz gór, strumieni i potoków, droga do źródła. Metafora zaślepienia na piękno Boże, częściowe dowartościowanie świata stworzonego. Dzieło głęboko poetyckie, arcymistrzowskie w języku.
Dlaczego w skądinąd eleganckiej recenzji ta wulgarna “zajawka”?
lepszy jest “zwiastun”. JBZ