11.
We wrześniu 1933 roku po kawiarniach literackich stolicy zaczęły krążyć wieści, że Władysław Broniewski ma romans z młodszą o piętnaście lat studentką trzeciego roku prawa, Ireną Hellman. Poeta od kilku lat był żonaty z Janiną, z którą miał czteroletnią córkę. Starszy brat Helmanówny, Anatol, dowiedziawszy się o romansie, postanowił go przerwać.
Pewnego październikowego wieczoru Anatol Hellman i Broniewski spotkali się przypadkowo w knajpie u Wróbla. Doszło między nimi do kłótni, która przerodziła się w szarpaninę. Akurat przy sąsiednim stoliku siedział Selich z Aleksandrem Watem. Stan widząc awanturę zerwał się z krzesła i rozdzielił mężczyzn bez trudu, bowiem był facetem słusznej postury. Rozemocjonowany Hellman wyzwał poetę na pojedynek. Broniewski, z ducha proletariusz, był przeciwnikiem pojedynków uważając je za szlachecko-burżuazyjny relikt. Nie mógł jednak sobie pozwolić, aby inteligencki maminsynek bezkarnie go obrażał próbując wydrzeć mu z rąk ukochaną dziewczynę. Podniósł więc rękawicę rzuconą przez brata Ireny. Gdy po uśmierzeniu awantury Stan powrócił do swojego stolika, niespodziewanie podszedł do niego Broniewski chwytając go mocno za bark.
– Zostaniesz moim sekundantem – bardziej oznajmił niż zapytał.
– Kawalerowi Virtuti Militari nie odmawia się – Stan odrzekł poważnym tonem.
– Na ciebie zawsze mogę liczyć – w podzięce Władysław chwycił go oburącz za głowę i ucałował w czoło. Gdy odszedł, Wat skomentował krótko:
– Cały Władek.
Świetna lektura! Dziękuję!