Elina Formaniuk – wiersze

1
354
fot. Olga Uryna
fot. Olga Uryna

Przedstawiamy wiersze młodej ukraińskiej poetki rodem z Beresteczka, Eliny Formaniuk. Autorka jest z zawodu dziennikarką, zajmuje się też pracą naukową i pedagogiczną. Od lat szkolnych publikuje swe utwory i jest bardzo aktywna w życiu literackim Łucka i całego kraju. Od kilku lat organizuje na Wołyniu obchody Światowego Dnia Poezji.


***

na ulicy gdzie latarnie
szepczą kołysanki
bezdomnym szczęśliwym psom
potknąłeś się o kant mej miłości

w dniu kiedy niebo
rozdarło się na wpół
jak niewprawny obrazek
skaleczyłeś się cieniem mej miłości

w polu strasznym
jak Złota Orda
przed bitwą
wyhodowałeś mak mej miłości

w trzydziestym królestwie
nie bajecznym
do niego tylko dwa lowcosty
jedna przesiadka
znalazłeś ślad mej miłości

w noc Kupały
dziewczęta garściami noszą kwiaty
lata zatapiają się w wiankach
utonąłeś w płatku mej miłości

nad chatą
gdzie bociany uwiły gniazda
z kół transporterów
przyleciałeś do mej miłości

w lesie ciemnym i gęstym
gdzie sójki gwiżdżą
melodie autosygnalizacji
wpadłeś w sidła
tak głupio wpadłeś w sidła
mej miłości

a ja przecież już dawno nie poluję
na dzikiego zwierza


***

lekarz mówi
nie rozczesywać
ale jak?
mój dom
rośnie na mnie mchem

dajcie szczepionkę
od niemytych okien
rozsypanej mąki
cudzych listów
pajęczyny

to kiedyś minie
bo my już po łokcie w ścianach
wrastamy
wyrastamy
nikt oprócz ciebie
nie podlewa tych kwiatów

sufit szepcze i spada
nie możemy zasnąć
dopóki wiatr północny
nie zgasi świeczki naszych okien

moje serce puste
jak nowa kołyska

plamy na lustrze
na twarzy
nie wiem jak
stałam się ślimakiem
i nie mogę ruszyć z miejsca


***

spróbuj czy dość soli
w mgle
w której zanurzasz nogi
i malujesz czarno-białą tęczę

pewno
strasznie
kołysać się nad jesienią
bo nawet
liście są teraz
bez wewnętrznej
równowagi

ty nie jesteś warta
nawet tyle
co klucz żurawi
one teraz
wszystkie na eksport

ty nie będziesz
zaplatać warkoczy
do nieba
bo nie ma takich
aniołów co by się
nie bali drabiny

więc nie mów
Panie
póki się nie nauczyć
modlić do łódek

nie wołaj
mamo
póki za pazuchą
nie trzymasz spowiedzi


***

wycałuj pożegnanie
z moich dłoni

pij je
jak grzech
albo mgłę

nad brzegiem
który połyka okręty
nocy
i niewypowiedziane dźwięki

zdejmij z siebie
węzły moich uścisków
doliczysz do setki
i dopiero wtedy się uwolnisz
zlecisz krukiem
do Walhalli

nieważkość
to mój osobisty wróg
dawaj obejmę cię
i położę się runą
na twoim ramieniu

wyblaknę do lata


***

patrz
jak strzałki deszczu
wskazują
porę roku
prawda że
ciepło
siedzieć tu ze mną
i skubać
wierzbowe bazie
układać do snu
ciszę
na półce
i słuchać
jak trzaska
ognisko moich włosów

możemy każdego ranka
spotykać
chustę słońca
a ty na noc
moją rękę
chowasz w modlitwie

wiesz
mnie można
nawet ukraść
ale nigdy
nie gaś światła
żeby nie widzieć
jak ze mnie
dusza się ulatnia


***

skakaliśmy przez ognisko
nie potknęliśmy się
tylko oddech
przypaliło

jedliśmy pierogi
nie znaleźliśmy
ani pieprzu
ani wisienki
ani miłości

wylewaliśmy na wodę
wosk
i nie widzieliśmy
gdzie w tym kraju
kontury
i gdzie horyzont

patrzyliśmy
w lusterko
a stamtąd diabeł
i wiedźma z Konotopu
i demon latawiec
się śmieją

rzucaliśmy butami
przez chatę
i wpadła burza
ze strzechy
jaskółki wystraszyła

huśtaliśmy się
na wahadle
ze Wschodu na Zachód
a ono
rozhuśtało się i zapłakał
staw
w ziemię wrastając
szukaliśmy
przeznaczenia w książkach
a DBC powiada
uuch
i świeczkę gasi

wróżyliśmy z fusów
i u mnie
wyszło serce
bo
żadne serce
nie znosi
takiego pogaństwa


***

zamyślony trzesz
pięciogodzinny cień
na twarzy

wdycha cię
rzewna cisza

a ja paznokciem
gładzę ciemną brew
żeby tylko nie podrapać
powiedz życzenie
spełnię trzecią część

każdego ranka zdawałam ci się
inną
spod kołdry ciepłą
z miłości piaszczystą
z pewności ułomną

i jestem ci wdzięczna przynajmniej za to
że kiedy parzysz mi herbatę
jest w niej znużenie
łyżki drzwiczki
pióra skrzynki
a miłość – nie

Przełożył Paweł Krupka

Reklama

1 KOMENTARZ

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Proszę wprowadź nazwisko