Edward Helon jest obecnie najstarszym mieszkańcem Iwonicza-Zdroju, a na liście najstarszych żyjących Polaków-mężczyzn zajmuje już piąte miejsce – jako stulatek plasował się w trzeciej dziesiątce, a jako stupięciolatek rozparł się przez kilka miesięcy na dwunastej pozycji.
Urodził się 18 grudnia 1911 w Izdebkach za Brzozowem, dokładnie 43,9 km od miejsca, dokąd jego najmłodsza córka Jańcia przeprowadziła się w czerwcu 1998 roku. W lutym 2007 postanowiła zabrać do siebie „na umarcie” 96-letniego ojca, bo bardzo słabował. Tutaj, w drewnianej chałupie (dopiero później pięknie odnowionej), od drogi głównej znacznie oddalonej, więc właściwie w głuszy, miał pan Edward spędzić resztę raczej już niezbyt długiego życia. O tym, że miałby dożyć stu lat, nikomu się nawet nie śniło.
Stało się jednak inaczej. Władze Uzdrowiska Iwonicz S.A. są na pewno przekonane o tym, że jest to zasługa „księcia źrzódeł jodowych”, urokliwego uzdrowiska na Podkarpaciu, wsławionego od niepamiętnych czasów swymi leczniczymi wodami, szczególnie ze zdroju zwanego „Bełkotką”, o którym Jan Babtysta Denis, przyboczny lekarz króla Ludwika XIV, pisał w roku 1687 tak: Mieszkańcy tej wsi zwanej Iwonicz, codziennie pijący tę wodę, nigdy nie chorują, a przeciwnie są rześcy, silni i większość z nich żyje do stu pięćdziesięciu lat, nie odczuwając najmniejszych dolegliwości starczych…
No ale nie wszyscy mogli być mieszkańcami tej wsi, przeto Jan Sechkini, jeszcze wcześniej, bo w roku 1630, precyzował w swej rozprawce Cenzura o wodzie iwonickiej, jakim chorobom może być ona pomocna. Przede wszystkim pomocna jest wszystkim chorobom z przyczyny zimney y wilgotney pochodzącym. A dalej: …pomoc znakomitą mają ludzie, których trapią zawracania głowy y boleści rozmaite, suchoty, paralisz, kurcze, szumy w uszu, katary, kaszle dychawiczne, choroby nerkowe, rozmaite zatkania boków, puchliny, podagry y insze członkowe boleści, świeżby, krosty, gośćce często ratuje…
