zawsze tłumaczy się nigdy
nie wiedząc czemu
rozpaczamy po pewnym stale
a dziś
nawet tęsknimy za utraconym
zawsze
byle tylko uzasadnić
dojmujące ciągle
najłatwiej uwierzyć
że horyzont to przypadkowa kreska
do której się czasem dopływa
a ci co już od dawna tam są
zmarnowali życie na opis
meandrów brudu
który musi skostnieć zanim
przekroczy
metę
w czasach zarazy
liczy się martwe gwiazdy i
podchodzi się nieśmiało
do bram hadesu
i nachalnie stuka się
w spróchniałe wrota
lecz wiadomo że nikogo tam nie ma
jak i nas
tam nie ma
naszych wiosen, zim i spiekot
jest żałosne pragnienie
pusta szklanka
spojrzenie żalu
wyschnięte na wiór
Reklama
