Izabella Teresa Kostka – wiersze

DROBIAZGI

Przeklinam żal
co rdzą przeżera serce,
nadzieję
naiwną matkę głupich,
miłość
jak kac po ochlejstwie,
pieniądz
zabawkę diabła.

Błogosławiony kundel
liżący otwarte rany.

•

Wyzwoliłam się z rozgoryczenia
jak z zatwardzenia,
po zaczopowanej złości
przyszedł czas na ulgę,

spłynęły drzazgi duszy
wraz ze spuszczeniem wody.

•

Noc otula się szalem
gdy wsiada do ciemnego pociągu,
ucieka przed księżycem
jak pies przed rózgą,

chce ochronić tajemnicę
spóźnionych kochanków.

•

Kiedy więdną piersi
opadając tynkiem z ciała
trzęsą się zmysły
w dziewiątym stopniu Richtera
i
nic nie odbuduje już wiary w siebie
gdy zacierają się tryby czasu.

•

W zapadłych motelach
otwierają się uda kobiet
i bramy do piekła,
rajskie połacie prześcieradła
całunem okrywają zjednoczone ciała,

czerwienią się przymknięte okna
od bezwstydnego oddechu.

•

Zamknąłeś drzwi
i osamotniała klamka,
pustka zazgrzytała zębami
gdy zawisły łzy
jak lampa na rzęs suficie.

•

Każdy poranek
zrywa plaster z oczu nocy,
hałasem rani ciszę,

o zmroku
ciemność maskuje blizny.

•

Ludzie traktują się
jak prezerwatywy:

wykorzystują,
by uprzyjemnić chwilę,
porzucają
dla zatarcia śladów… sumienia

•

Izabella Teresa Kostka
“Drobiazgi / Briciole” z cyklu
“Myśli zebrane / Pensieri raccolti” Mediolan, 2019