Dziewczyna pląsająca w jednym pantofelku, to tytuł interesującej książki Krystyny Habrat, składającej się z ponad dwudziestu opowiadań, stanowiących literacki zapis relacji międzyludzkich, wzbogacony autobiograficznymi odniesieniami autorki. Niektóre z tekstów mieszczą się w kategoriach felietonu. Zbiór powstawał od dawna, stąd akcja utworów rozgrywa się zarówno w odległej przeszłości aż po czasy współczesne. Pisarka, nie stroniąca od poczucia humoru i niekiedy gorzkiej ironii, w atrakcyjny sposób przedstawia różnorodne sytuacje z życia wzięte. Niejeden czytelnik może siebie zobaczyć na tych stronicach, jak w lustrze.
W wielu tekstach przewijają się rozważania na temat miejsca człowieka we współczesnym świecie. O jego życiowych perypetiach, częstokroć niełatwej egzystencji, o zmaganiach między dobrem i złem. Warto posłużyć się sugestią, wynikającą z tej prozy, żeby nie brakowało miłości, ani przyjaznych słów, bo „zbrodnią bywają nawet zaniechania, kiedy to skąpimy innym pochwał, zachęt podtrzymujących na duchu słowach” (cytat z tekstu Odkręcacz przeciwności ).
Nie zabrakło w tym zbiorze refleksji nad blaskami i cieniami uprawiania pasji literackiej. Autorka dotyka zagadnienia w kilku opowiadaniach, jedno z nich kończy się rozczarowaniem sędziwego debiutanta, który liczył na powodzenie po wydaniu dzieła swojego życia.
W wielowątkowej opowieści pt. Dziewczyna pląsająca w jednym pantofelku, głównym motywem jest różnica pokoleń, znakomicie scharakteryzowana nie tylko odmiennym punktem widzenia poszczególnych postaci. Postaci bardzo różnych i rozmaicie przez los potraktowanych. Na kanwie wspomnień przeplatanych z teraźniejszością, autorka przedstawia ludzi ze swoimi zaletami i słabościami, włączonych w machinę czasu.
Poruszającym przykładem zanikania więzi emocjonalnych, jest rodzina z opowiadania Niesforna ręka. „Siedzą w pokoju i od kilku godzin nie padło ani jedno słowo”. Gada za nich telewizor, albo komputer. „Siedzą we trójkę, ale jakby ich nie było”. Brakuje ciepła, czułego dotyku, wyznania uczuć. Z pozoru normalna rodzina, w której zamilkły słowa miłości.
Inny, jakże typowy obrazek z poczekalni do dentysty, opisany z prześmiewczym humorem; znudzone twarze pacjentów „drzemiących z otwartymi oczami”. „Nie znoszę pustego czekania” -wyznaje bohaterka opowiadania Los z potarganym włosem, oburzona sprytem a może i bezczelnością tych, którzy z tupetem wchodzą do gabinetu poza kolejką.
Bez wątpienia do najnowszych opowiadań należy „E- człowiek”, jakim staliśmy się
niemal wszyscy, korzystając z dobrodziejstw Internetu, w tym z wirtualnej komunikacji.
Ze słów autorki wynika, że bardzo ceni tę dogodność spotykania się z ludźmi (tymi z bliska i daleka), bez wychodzenia z domu. „Internet wyzwala nas z nieśmiałości, kompleksów, zahamowań” – pisze, dzieląc się pozytywnym doświadczeniem nie tylko w kwestii zawierania interesujących znajomości, czy też pogłębiania wiedzy. Cieszy ją również możliwość publikacji w sieci tekstów literackich. Zapewnia, że ma spory dystans do „brzydkiego oblicza” Internetu jakim jest hejt. „Znamy takie komentarze. O niczym nie świadczą, a jedynie o stanie psychicznym owego komentatora” – uważa z punktu widzenia psychologa, zawodu, który uprawia od wielu lat. I dzięki któremu, ze szczególną wnikliwością obserwuje ludzkie zachowania, wykorzystując te doświadczenia w pracy twórczej. Wieloaspektowość rozważanych w tej książce zagadnień, intrygujące konkluzje, ugruntowany styl, świadczą o wartości tej prozy.
Tytuł Dziewczyna pląsająca w jednym pantofelku
Opowiadania , 336 stron
Autorka Krystyna Habrat
Wydawnictwo Literackie Białe Pióro
