(ur. 15 września 1929 w Warszawie) – polsko-izraelska pisarka, tłumaczka, poetka, ocalona z Holocaustu.
W czasie II wojny światowej przebywała początkowo w getcie warszawskim, a następnie w niemieckich obozach koncentracyjnch na Majdanku, Auschwitz-Birkenau, Ravensbrück oraz Neustadt-Glewe, gdzie doczekała wyzwolenia w 1945. W 1947 wyemigrowała do Izraela, gdzie założyła rodzinę i mieszka do dziś. W czasie licznych spotkań z młodzieżą polską, izraelską i niemiecką opowiada o swoich obozowych przeżyciach.
W 2001 Polska Rada Chrześcijan i Żydów przyznała Birenbaum tytuł Człowiek Pojednania 2001.
Wobec utartych obrazów Holocaustu wspomnienia Haliny Birenbaum uderzają czytelników przenikliwością i żarliwością. Jej utwory były tłumaczone na kilka języków. Twórczość Birenbaum jest nie tylko świadectwem pamięci o Holokauście, ale także dowodem niezniszczalności najbardziej ludzkich uczuć: nadziei, miłości do świata i życia w każdej jego postaci.
Książki:
- Nadzieja umiera ostatnia (1967)
- Powrót do ziemi praojców (1991)
- Każdy odzyskany dzień (1998)
- Wołanie o pamięć (1999)
- Echa dalekie i bliskie. Spotkania z młodzieżą (2001)
- Życie każdemu drogie (2005) fotografie – Adam Bujak
Wiersze:
- Nawet gdy się śmieję
- Nie o Kwiatach
- Jak można w słowach
