Z cyklu miniatur Marka Ławrynowicza – Pan Pasikonik
Pan Pasikonik
Na południe!
– Na południe! – zawołał pan Pasikonik patrząc na zaśnieżony Ursynów. – Koniecznie na południe!
Ulżyło mu po wniesieniu tego okrzyku, a równocześnie powrócił zdrowy rozsądek. Pan Pasikonik nie znał nikogo mieszkającego na południu. Z drugiej strony nie można wykluczyć, że mieszka tam ktoś, kto chciałby mieć przyjaciela z dalekiej północy, któremu pomoże doczekać do wiosny. Różne bywają dziwactwa na tym świecie. Tylko jak do kogoś takiego dotrzeć?
Wszedł na Facebooka i napisał: „zmarznięty przedstawiciel północy (Polak w średnim wieku) szuka przyjaciela z południa który zapewni mu nieco ciepła”. Kliknął, wiadomość wyruszyła w świat i nie pozostało panu Pasikonikowi nic tylko czekać. Tylko czy mógł mieć nadzieję? Nie miał zbyt wielu znajomych na Facebooku i nie było wśród nich nikogo z krajów południowych. Wszedł, więc jeszcze raz i pod swoją wiadomością dopisał: „Udostępnijcie, komu tylko możecie błagam!”. Uczyniwszy to siadł w fotelu i zaczął sobie wyobrażać, że oto przychodzi wiadomość od nieznanego południowca. Najpierw ucieszył się ta myślą, a potem perspektywa wyjazdu trochę go zaniepokoiła. Trzeba będzie się spakować – czego nie lubił, bo zawsze zapominał czegoś ważnego. Potem kupić bilet. Wsiąść do samolotu – od dziecka bał się latać. Albo do pociągu – co oznacza długą i meczącą jazdę. A jeśli południowiec okaże się gburem, albo spragnionym jakiegokolwiek towarzystwa alkoholikiem? Pan Pasikonik wszedł na Facebooka i odetchnął z ulgą. Nikt mu nie odpisał a komentarz był tylko jeden: „Jakby pan jechał to ja z panem. Juliusz Siwek, emeryt.
Pan Pasikonik wyszedł z Facebooka i postanowił, że do nadejścia wiosny po prostu nie będzie patrzył w okno. To o wiele łatwiejsze od wyprawy na południe.
Marek Ławrynowicz
