Jan Brzękowski – Kolory

ścigają mnie barwy roztarte w sitach horyzontu
cynowe deszcze spadają z nieba wzniesionego z rtęci
a zieleń soczysta przechodzi we mnie – pęcznieje jak pęd.
jak Mojżesz z ziemi egipskiej armiami mądrych wężów
[wśród wód wzniesionych morza
z brodą na wiatr rozwianą wymachując laską
nóg ciężkim chrzęstem przemierzam żółć chromową piasku
I kroczę w czerwieni smagany barwami groźny jak pożar.

bije mnie ciemność i skrzydeł trzepotem uderza po skroni
i lęk ogarnia nieznany i słodki
gdy
walcząc z aniołem w nadchodzącym brzasku
ja, Jakub