Antoni Słonimski – Liryka

Wiem, piechotą będę szedł ze stacji,
Choćby ciemnym to było wieczorem.
Zbłądzić trudno, kolejowym torem
I na lewo od dwu drzew akacji.

Kwiat tytoniu w ciemności pachnący,
Miodny zapach końskiego nawozu
I daleko gdzieś gwizd parowozu
Długi, smętny, tęskliwie cichnący.

Tak jak nieraz to już było we śnie,
Poznam głos twój, gdy zapytasz: “Kto tu?”
I za gardło uchwyci boleśnie
Strach i rozpacz, i szczęście powrotu.

“Kto tu?” – spytasz. Powiem: “Ja – Antoni,
Tutaj jestem.” Jeszcze krok, pół kroku.
I dłoń drżącą poczuję na skroni.
I usłyszę bicie serca w mroku.

“Nie myślałem, że cię tak przestraszę!
Nie pal światła, stójmy…