Ostatnie w tym roku spotkanie z literaturą żydowską
W listopadzie zapraszamy na ostatnie w tym roku spotkanie z literaturą jidysz prowadzone przez Bellę Szwarcman-Czarnotę. Tym razem mowa będzie o Birobidżanie.
Birobidżan – to kolejne miasto, w którym napis na budynku dworcowym i innych gmachach użyteczności publicznej, wskazuje na to, że jest miejsce żydowskie. Birobidżan miał być żydowski par excellence. Po co budować państwo żydowskie w Ziemi Izraela, skoro można w Związku Radzieckim – takimi słowami mamiła propaganda radziecka Żydów z całego świata. Wielu szczerze uwierzyło, w tym wielcy pisarze, jak Der Nister, Dawid Bergelson, Isroel Emiot, Icyk Fefer, Ester Rozental-Sznajderman. Wielu też prorokowało upadek Birobidżanu. Czy tak sie stało istotnie? Jak postrzegali Birobidzan pisarze żydowscy? Oto pytania, na które będziemy się starali odpowiedzieć.
Bella Szwarcman-Czarnota – polska publicystka, redaktor, tłumacz i filozof żydowskiego pochodzenia. Znawczyni tematu dotyczącego kobiet żydowskich.
Jest absolwentką Wydziału Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego i Studium Podyplomowego dla Tłumaczy Języka Francuskiego. Tłumaczy z języka francuskiego, rosyjskiego i jidysz. Była wieloletnią redaktorką Państwowego Wydawnictwa Naukowego w redakcji filozofii. Autorka haseł do Encyklopedii PWN z zakresu literatury jidysz. Wieloletnia pracowniczka Archiwum Żydowskiego Instytutu Historycznego oraz sekretarz redakcji Biuletynu Żydowskiego Instytutu Historycznego. Obecnie jest redaktorem i felietonistką Midrasza.
Data: 15 listopada, godzina 11:00
Miejsce: Centrum Kultury Jidysz, ul. Andersa 15
Wstęp wolny
***
Centrum Kultury Jidysz powstało z inicjatywy Gołdy Tencer i działa dziś w ramach Teatru Żydowskiego-Centrum Kultury Jidysz. CKJ to inicjatywa, której działania skupiają się przede wszystkim na kulturze i języku Żydów aszkenazyjskich. Chcemy o nich mówić i uczyć w sposób ciekawy, współczesny – po to, by ta ogromna i bogata spuścizna miała szansę lepiej zaistnieć we współczesnej kulturze polskiej. Pragniemy pokazać, że kultura jidysz to coś więcej niż nostalgiczne obrazki sztetl – to żywe dziedzictwo, które trzeba podjąć, z którym trzeba się zmierzyć w różnych projektach społecznych i artystycznych oraz inicjatywach naukowych. Czas, by polscy twórcy podjęli z dziedzictwem jidysz prawdziwy dialog. Wiele mówi się i pisze o pustce i stracie. My chcemy tę pustkę wypełnić treścią. Pokazać, ile (nie)obecne ma do zaoferowania teraźniejszości. To nasze największe wyzwanie.
