Cyprian Kamil Norwid – * * *

Kiedyż trupem padnie?

I niemowląt już nie będzie

Psalmujących, jak łabędzie,

Kiedy śmierć je kradnie.

I ramiona młodociane,

W bezimienny puch rozwiane,

Dziejów nazwą śmieciem.

A sto wiosen razem błyśnie

Dla zrodzonych naumyślnie,

Skoro my odleciem!