Andrzej Waśkiewicz – Kwiat, jego zdanie

0
97
wnętrze oddechu i szept cudzej krwi
zimne światło i niema możliwość ogrodu
z milczenia nagle – słyszysz
jak się wyłania pierwsze zdanie kwiatu
nagie i nagłe
i jak się rozwija
niepewne nawet własnego istnienia

czysta możliwość – wyludniona fuga
w świetlistej wyrwie słyszysz to morze oddechów,
spłoszony galop tętna przez równiny krwi
szept cię dobiega zza przesłony skóry

w świetlistej wyrwie słyszysz: oto rośnie
gwiazda: otwarta rana w szepcie co się waha
być rozlec się w ledwie wymówionym
niepewnym zdaniu kwiatu

trwasz – jakby całość dopadła cię wreszcie

kwiat, jego zdanie: ciemna

wieża światła
nikt tu nie mieszka oprócz utopionych
w płomieniu…

Reklama

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Proszę wprowadź nazwisko