NAGRODY IMIENIA WITOLDA HULEWICZA 2012
26 listopada w Domu Literatury w Warszawie wręczono kolejne Nagrody im. Witolda Hulewicza. Otrzymali je między innymi ks. bp Józef Zawitkowski za kontynuację idei Kazań sejmowych Piotra Skargi, prof. dr hab. Lech Ludorowski za liczne edycje i opracowania dzieł Henryka Sienkiewicza, dyrektor warszawskich Łazienek Marek Kwiatkowski za całokształt działalności, Dariusz Tomasz Lebioda za monografię Krasiński Gigantomachia, komandor doc. dr. Józefa Kowalewski za osiągnięcia w zakresie muzyki, Bogdan Tuszyński za osiągnięcia w dziennikarstwie sportowym, Wojciech Grochowalski za wydawanie „Kultury i Biznesu”, Eleonora i Ryszard Biberstajnowie w dziedzinie poezji. Doroczna nagroda została ustanowiona w 1995 roku, w 100-lecie urodzin pisarza, przez Zarząd Oddziału Warszawskiego Związku Literatów Polskich oraz Oficynę Literatów i Dziennikarzy „Pod wiatr”. Witold Hulewicz był polskim poetą, krytykiem literackim, tłumaczem i wydawcą. Jako poeta pozostawał pod wpływem ekspresjonistów, publikował swoje wojenne utwory w “Zdroju”, wydane potem w 1921 roku w tomiku liryków Płomień w garści. W 1927 roku opublikował powieść biograficzną o Beethovenie Przybłęda Boży, tłumaczył m.in. Tomasza 
Manna, Johanna Goethego i Rainera Marię Rilkego. W 1925 roku namówił Juliusza Osterwę do przeniesienia z Warszawy do Wilna jego teatru-laboratorium “Reduta”. W klasztorze pobazyliańskim w Wilnie odkrył pomieszczenie, w którym władze carskie więziły filomatów, w tym młodego Mickiewicza i przygotowywał tam cykliczne Środy Literackie. Był współzałożycielem i sekretarzem wileńskiego Związku Zawodowego Literatów Polskich. Od grudnia 1927 roku Hulewicz był kierownikiem programowym Rozgłośni Wileńskiej Polskiego Radia, a także twórcą Teatru Polskiego Radia. Jest autorem pierwszego, napisanego specjalnie dla radia słuchowiska Pogrzeb Kiejstuta, napisał także opracowanie teoretyczne na temat tej formy radiowej pt. Teatr wyobraźni. Podczas II wojny światowej był redaktorem naczelnym wydawanego w Warszawie pisma “Polska Żyje”. Aresztowany 2 września 1940 roku, został rozstrzelany przez Niemców 12 czerwca 1941 roku w Palmirach.
