JAN GÓREC-ROSIŃSKI (1920–2012)
Jan Górec–Rosiński urodził się 6 stycznia 1920 roku w Krógliku, na Białorusi, a zmarł 1 września 2012 roku w Bydgoszczy. Studiował prawo na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, a potem pracował jako dziennikarz w Polskim Radiu w Bydgoszczy. W 1958 roku założył pismo „Fakty i Myśli”, które później przekształciło się w tygodnik społeczno–kulturalny „Fakty”. Był też założycielem kwartalnika literacko–artystycznego „Metafora” i przewodniczącym Kapituł Nagrody im. Klemensa Janickiego i Tadeusza Micińskiego. Jak mało kto odcisnął swój ślad w literaturze i kulturze Polski Północnej; był promotorem licznych wydarzeń literackich, mecenasem wielu utalentowanych pisarzy i poetów młodego pokolenia. Przez cały czas pisał też wiersze i dzięki nim wszedł trwale do kanonu współczesnej liryki polskiej. Krytyk badający po latach literaturę regionu, nie biorący pod uwagę politycznych wyborów i uwikłań, nie będzie mógł pominąć tej rozległej i ekscytującej twórczości. Dorobek Góreca–Rosińskiego jest imponujący – składa się na niego ponad trzydzieści zbiorów i wyborów wierszy, a także książki publikowane za granicą, między innymi w Jugosławii i odległej Nowej Zelandii. Do tego dodać trzeba jeszcze liczne publikacje prasowe, kolumny periodyków zapełnione wierszami, dziesiątki recenzji, a także szkice liczących się krytyków, żeby wymienić tylko Piotra Kuncewicza, Stefana Melkowskiego czy Dariusz T. Lebiody. Prawdziwym fenomenem stała się późna twórczość autora, który w trudnych dla literatury niedochodowej czasach publikował tomik za tomikiem, a także stworzył monumentalne polifoniczne dzieło pt. Mesjasz.
Jan Gorec-Rosiński
SAMORODEK
Prawda jest prosta
jak samorodek
przeleżeć może w tobie
całe życie
odkryjesz
ugodzi
w środek fałszu
będzie stąpała po cierniach
kwitła na popiołach
nawet twój grób
nie zgasi jej światła
