Nie moją rzeczą pijać miody z dzbanka,
przesiewać uśmiech przez wiatrak ukłonu,
przesiewać uśmiech przez wiatrak ukłonu,
jest tuż naprzeciw maleńka firanka
i ktoś, kto czeka oparty na ręce,
i ktoś, kto zdziera mosiężny płaszcz z klonu.
Cóż z tego, jeśli nie widać nic więcej.
Z oddechu, szeptu, westchnienia i miedzi
usypię ścieżkę przez studnie powietrza,
karła przy oknie postawię, niech śledzi
szelest jej sukien, ręce na podbródku.
Kiedyś, choć temu rozsądek zaprzecza,
sam pod jej okno przyjdę po cichutku.
Reklama
