Adam Pociecha
Adam Pociecha urodził się w 1958 r. w Balinie. Ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Nowym Wiśniczu. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, na Wydziale Grafiki w Katowicach. Dyplom magistra sztuki uzyskał w 1987 r. Od 1989 r. jest członkiem ZPAP. W 1993 r. został członkiem honorowym Artystów Niemieckich Okręgu Westfalii i międzynarodowej grupy artystów miasta Langenfeld. Jest profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, gdzie prowadzi Pracownię Rysunku na Wydziale Wzornictwa oraz w Wyższej Szkole Technicznej w Katowicach na kierunku Architektura Wnętrz.
Swoją twórczość prezentował na prawie 50 wystawach indywidualnych m.in. w Katowicach, Elblągu, Krakowie, Chrzanowie, Kolonii, Gdańsku Zakopanem, Tarnowie, Toruniu, Opolu i na ponad 150 wystawach zbiorowych w kraju i za granicą.
Adam Pociecha to mistrz grafiki, szczególnie akwaforty, którą zachwycił się podczas studiów i przez cały czas swojej twórczej drogi jest jej wierny. Cierpliwie w swojej pracowni w rodzinnym Balinie (wioska między Chrzanowem a Jaworznem) poszukuje i kreuje swój artystyczny świat.
W jego grafikach dostrzec można trudną umiejętność łączenia przeszłości, tradycji ze współczesnością. Możliwe, iż dzieje się to za sprawą wyboru techniki – akwaforty, która potrafi stawiać swój opór twórcom niekonsekwentnym, niezbyt cierpliwym, liczącym na szybki efekt, a jednocześnie stwarza fantastyczne możliwości kreacyjne. Adam Pociecha nad swoimi grafikami spędza wiele czasu – są to długie dni, podczas których następuje mozolne zmaganie się z oporem materii i szukanie odpowiedzi na stare-nowe pytania i wątpliwości.
W twórczości Adama Pociechy pojawiają się różne wątki tematyczne. Pojawiają się kompozycje, których bohaterowie znajdują się na pograniczu światów: wyłaniającego się z mroków przeszłości i tego, który może dopiero nastąpić. Artysta zadaje wciąż nowe pytania, dotyczące prawd niby oczywistych, odwiecznych, ale z nową siłą pojawiających się w naszym życiu. Z jednej strony Adam Pociecha szuka odpowiedzi na kartach starych ksiąg, jak chociażby Biblii lub zachłystuje się pięknem średniowiecznych budowli. Z drugiej strony jest jakże umiejętne, twórcze czerpanie ze spuścizny wielkich mistrzów światowej grafiki. Jest to swoisty dialog, Adama Pociechy filozoficzno-formalne zmaganie się z zastanym światem i szukanie w nim miejsca dla siebie i wrażliwego odbiorcy. Jeżeli stanie on przed grafikami Adama Pociechy, zostanie zaskoczony początkowo nadmierną ekspresją, bogactwem form i skojarzeń. Po chwili jednak, wpatrując się z finezyjne kreski, dramatyczne akcenty czerni i łagodną biel światła, znajdzie tam także niedopowiedzenia, daleko idący skrót myślowy, przeradzający się w żart. W jego grafikach jest też miejsce na podpatrywanie rzeczywistości z przymrużeniem oka.
W sztuce Adama Pociechy zostaje wykreowana rzeczywistość mistyczna z całym bogactwem form, czytelnych bądź ukrytych skojarzeń. Wyobraźnia twórcy zestawia obrazy, układy plastyczne, do których zostaje wprowadzony widz, aby – z dala od zgiełku współczesnej ulicy – przeżył chwile zachwytu nad tym, co niewytłumaczalne, trudne do sprawdzenia, zdefiniowania. A potem następuje cisza – chwila zadumy i ponowne szukanie…
Zbigniew T. Szmurło
 |
 |
 |
 |
 |
 |
