Ryszard Tomczyk – Rumieńce drzew

Ryszard Tomczyk

„RUMIEŃCE Z DRZEW” Wiktora Mazurkiewicza

O utworach Wiktora Mazurkiewicza pisałem już w związku z jego poprzednimi edycjami poetyckimi  – Nadewszystkość i Migotanie w przedsionku.  Zbiór wierszy pt. Rumieńce z drzew”, na który składają się utwory z ostatnich lat, został poddany ocenie jury Konkursowego Fundacji Elbląg, prowadzącej od lat działalność na rzecz środowiskowych ludzi pióra. Przede wszystkim potwierdziły się poprzednie spostrzeżenia jurorów na temat autentyczności i osobliwości talentu Mazurkiewicza, jak i jego niezwykłej wrażliwości.

Stwierdzono i dojrzałość nawet wcześniejszych jego wierszy i ich oczywistą rozpoznawalność. Niepodobna było nie dostrzec, że czynnikami motorycznymi tych wierszy były od początku – i wrażliwość na otaczający go świat zdarzeń, ludzi i przedmiotów, i wewnętrzny konflikt myślącego człowieka, świadomego niedoskonałości świata; i kult życia, miłości i natury ucieleśnionych w aktualnie chorej na przewlekłą i nieuleczalną chorobę żonie – Bożence. Była to i wola uczestnictwa we właściwej wszystkim słowiarzom świata  zabawie ze słowem, która tyleż umacnia własną siłę w samotności, co i łączy ze światami innych, zmagających się z tym tworzywem.

Nie trudno wyśledzić w twórczości Mazurkiewicza również i inne ważne jej czynniki sprawcze. Otóż właśnie to, że poeta jest w  wyższym stopniu, określony i uformowany stylistycznie niż ma to miejsce u innych przeciętnych autorów, jest  uderzające. Przyświecają mu zaś poeci wywodzący się jeszcze od  Norwida, w szczególności zaś od przybosiowskiej awangardy z całym jej instrumentarium teoretycznym. Przede wszystkim jednak patronuje mu Tymoteusz Karpowicz (plus inni współcześni, nachylający się ku tzw. „poezji niemożliwej”). Mazurkiewicz nieźle orientuje się w poezji wzmiankowanego nurtu, rzadko jednak wypowiada się na temat bliskiej mu sztuki pisania, dodam niezwykłej, bo uprawianej raczej bez natchnienia, ale z mozołem, z trudem, namysłem, niekiedy z iście laboratoryjnym ważeniem słów i ich sensów. Wierszem uchylającym jakby rąbka tajemnicy z tym związanej jest utwór pt. Oczekiwanie. Oto ten wiersz, a cytuję go dlatego, by sformułować kilka uogólnień dotyczących języka tej poezji:

od wielu tygodni pustka
trudno wypełnić wieczór – pomyślałem
o leśmianie  karpowicz
– zerknąłem w poezję niemożliwą

prosiłem żeby przyszła że warto
nie odpowiedziała

wreszcie pierwszy wers
– cóż to za trudna pustka co wypełnia się w ciszy

Jako autor nagrodzonego zbioru wierszy poeta pozostaje wierny ścieżce poszukiwań już sobie wyznaczonej. Tyle, że w zakresie tematycznym jego poezja staje się mniej już skoncentrowana na relacjach z ukochaną żoną i własnym oczarowaniu tym uczuciem , słowem – bardziej różnorodna, bardziej otwarta i bogatsza. I tym razem jego wiersze są adresowane do dojrzalszych i wymagających odbiorców, którzy rozumieją wagę lakoniczności, stanowiącej o specyfice sztuki poetyckiej. Boć jest to poezja słownego skrótu nie tylko ujędrniającego konkret, ale i  uwieloznaczniającego sensy, wielofunkcyjnego. Znajdujemy w tych wierszach i wierność zasadzie uuikania retoryki i przywiązanie do obrazu i soczystości konkretu, i praktykę niedopowiedzeń oraz figur wersyfikacyjnych i stylistycznych służącą zwielokrotnianiu sensu poetyckiego oraz wyrażaniu ironii (niekiedy egzystencjalnej) i autoironii. Rzecz znamienna: mimo niekiedy przykrych konstatacji związanych z obserwacją świata, nastrojem dominującym w jego wierszach jest pogoda, ufność w podstawowe racje stojące ponad zmiennością świata i ludzi, kult dobrze wykonanej roboty, solenności i ładu, „pogański” zmysł zabawy, zmysłowość, wreszcie wola poszukiwania wartości nadających sens istnieniu i działaniu człowieka.

Docenieniu tych wartości dało wyraz jury tegorocznej edycji Konkursu, przyznając poecie za zgłoszony zbiór wierszy pierwszą lokatę literacką.

Reklama