Danuta Gałecka-Krajewska

 „Poeci podróżują, ale przygoda podróży nie wciąga ich bez reszty”.

Henri Michaux (tłum. Julian Rogoziński)

Powiedzmy nieznajomy

Gdyby ktoś pytał, gdzie jesteś, powiem prawdę

W zagęszczonym pejzażu miasta wśród dymu dogasających ognisk w domach pełnych pajęczyn i ludzi

na obrazach malarza znanego z rozwiązłej miłości do życia

na różnych szerokościach historycznych w przekrwionym oku cyklonu

i w jego związkach ze Światową Radą Pokoju w wierszach poety

który nieopatrznie przywołuje Charlesa Olsona oraz w toalecie miejskiej

podczas rewolucji kulturalnej w Chinach

Jesteś także w Muzeum Madame T. (wstydliwa wnęka na półpiętrze)

i w uśmiechu nieprzyjaciół, gdy proszą o ogień Może jesteś wszędzie

Ale tu nigdy cię nie było

Jerzemu Górzańskiemu

„In the mountains there you feel free...” T.S. Eliot

Wolny w górach

Na mapie znajomych gór

w odległym zakątku Eurokosmosu przeżuwając resztki szacunku do życia na chwilę przed nieuniknionym dniem szukam miejsca na camping wyobraźni

Wymagań nie mam

mogę gotować i prać wspomnienia bawić dzieci przyzwyczajeń wybaczać późne powroty pamięci czytać bajki z tysiąca i jednego lęku

zaczynać od nowa o świcie lub zmierzchu kończyć bez żalu we właściwym czasie

Jeśli to prawda, że nie ma miejsca dla poety to skąd ta ściana płaczu

i cień ostatniego turysty − jeszcze ciepły

Ślady

Powracający temat stary list

zakrzepły w pamięci

słowa znieczulone przemijaniem „szukam Cię wszędzie”

Odtąd szukanie staje się sposobem na samotność i przetrwanie własnego szaleństwa

w tym okruchu istnienia

gdzie społeczna kolejka do sklepu z trucizną tupie nogami z niecierpliwości

„i tylko ślady”

Nie – nie ślady

to przecież otwarte rany wspomnień

iloczyn niepewności i toksycznego dzieciństwa I gdy nad ranem w dogasający sen

ktoś wrzucił kartkę z pytaniem do Boga zrobiło się zimno i niepewnie

Kogo więc najbardziej boli skowyt tego psa?

J. Styczniowi

C. d.

Na wycieczce było ciekawie każdego ranka kolega S. pytał młodą poetkę

czy tajemne ceremonie ciągle trwają

Między burzą a dalszym ciągiem wyły stada demiurgów

***

Otóż tajemne ceremonie, poeto J. S. nie mogą trwać wiecznie

gdyż tempo rozpadu tej niepewnej materii

zakłóca każdą formę istnienia

Jest coś, o czym nie rozmawialiśmy zbyt długo, by zrozumieć

że nadzieja na milczenie owiec nigdy się nie skończy

AAAAA… Aktualnie

Poznam pana

o średniej rozpiętości metafory przy głębokim oddechu wiersza

z dużą determinacją i dobrą znajomością Pikniku pod Wiszącą Skałą

Codziennie między świtem a zamknięciem bramy Raju

czekam na niego, piłując paznokcie pewnego wysokiego skorpiona

W pełni lata księżyca

i dodatkowo

w kwiecie wieku

Więzi

Wczoraj znowu rozmawialiśmy o tym i owym

spokojnie aż do bólu rzeczowo

żeby nie powiedzieć – o pieniądzach wszystko skończone

zamknięte oczy, otwarte okna w razie gdyby

Mierzyliśmy dziecku cierpienie było w normie

Zrobiło się jakoś chłodno poszłam więc na spacer

gdy niezrozumienie sięgało zenitu

Dwoje ludzi płci dowolnej a tu uprzejme gesty bezbarwne spojrzenia skrywane słowa

Wracałam niemal sama

w drżących dłoniach trzymając swoje odrębne życie

Żeby nie było niedomówień pytam:

Co Jan Kowalski robi o 3 rano nad Zatoką Perską?

Imiesłowy pewnego życia

I pomyśleć, że zanim umrzesz czeka cię jeszcze śmierć

Jakby mało było tego czyhania za rogiem każdego oddechu agonii bezsennych nocy ran postrzałowych psychiki w wyniku których pacjent

umiera, rodząc się po raz pierwszy jedząc śpiąc

przeklinając jedzenie i spanie próbując zmieścić cały ból w jednym wierszu

do Boga śląc podania

by nagły koniec zdławił ten szyderczy śmiech gdy wstając z kolan, potyka się

o własną bezsilność

Więc pacjent ucieka ucieka wiele razy ucieka przez całe życie

Modlitwa

O groteskowy wyborze

między tym i tamtym światem o nędzna konieczności stania w kolejce po śmierć

Utopio pożegnalnych słów kołysząca uśpione zmysły

nad przepaścią uchylonej powieki

Chemio miłości do ludzi podszyta miłością do siebie

K. Ratoniowi

Zdjęcie

Umarł poeta

wszystko jest jak dawniej może tylko dzień jest dłuższy ale przyczyna może być inna

może gdzieś między żebrami bólu stanęła na chwilę winda wyboru

Zdjęcie poety patrzącego

na element przestrzeni za naszymi plecami konfiguracje nieśmiertelności

w dniu Święta Zmarłych

Wygląda tak, jakby wiedział że jest teraz ramą do obrazu

który powstaje z naszych wątpliwości czy poeta istniał naprawdę

Gdy obraz jest gotowy wiemy tylko

że poeta umiera nieustannie

***

Wydaje się, że wszyscy śpią

o niczym to jednak nie świadczy

wtedy wybuchają zwykle wojny światowe

Jednak jest wyjątkowo cicho jak na takie zagubione miasto

List do poety

Znajomy skowyt na peryferiach lęku co cię powstrzymało tak długo

Musiałeś wiedzieć

że nie ma miejsca dla pijanego poety gdy staje się lingwistycznie dojmujący że nasi ojcowie

grabarze cudzych snów

mają własne problemy z zasypianiem

Gdy podróż dobiła do brzegu jawy na twoich dłoniach

pozostały ślady oporu

Tak zwany ból istnienia okazał się migreną

Czasem trzeba na to czekać do następnego świtu

i nie wiadomo, kto przetrwa wypełzanie z własnego dzieciństwa − drogi Bruno

Bez pytań

Zabrać głos

w przegranej sprawie przeznaczenia lub odejść od tematu życia

nie przerywając snu

Oto dylemat bycia tu ale nie teraz

bo póki co nie ma odpowiedzi na pytanie o sens tego koszmaru

Znajomy krzyk

budzi mnie na środku ulicy wokoło ślady pośpiechu

i nieuchronny zamęt mebli Można się było tego spodziewać

Każdy wie, że nie ma przebaczenia dla bezdomnych ptaków

W ich gniazdach drzemie bowiem następna pora roku

Wybór

Nie szukam przyjaciół ani wrogów są tylko zagubione istoty niepokój i drżenie

w oceanach supermarketów niedocenione serca psów czekające na koniec seansu

Wzburzona magma wiary w bezlitosnego Boga

ciągle przegrywa z własną pokorą

A tu trzeba zrobić porządek w szufladach przyzwyczajeń i wyspowiadać Anioła Stróża

Niech powie, czyja to wina

czyj obowiązek zatarcia pamięci

kto ma prawo tu zostać, pilnując ogrodów aby kolejny przybysz

mógł spokojnie odebrać życie własnej wolności

Droga

Christopherowi

Różnice kulturowe

Lęk dobrze znany z dzieciństwa pasmo skupienia

przerwane głosem matki słowa uciekające w panice

gniew ciskany w ścianę troskliwości

Po latach rozumiem tylko że liczba ludzi na świecie

rośnie proporcjonalnie do długości jej oddechu Cóż z tego? – spyta rodowity Anglik

Encyklopedia Cricketa milczy o tym Strange

Aby go jeszcze bardziej zadziwić, dodam:

W moim dalekim kraju encyklopedia jest w każdym domu zagląda się do niej

przed i po jedzeniu

na okoliczność rozwodu i winobrania w pojedynkę, zbiorowo

na imprezie i w pociągu

a także wkłada się ją do trumny

Unifikacja myśli, sir

Zachodnia rozwiązłość tematyczna prowadzi do totalnego rozkojarzenia

Zaczęliśmy o matce i na tym skończymy nie ma chwili wytchnienia

w jej encyklopedycznie rozwartych oczach odnośniki męczą ją coraz bardziej

omija kolokwializmy, gdy idąc skrótami potyka się o zagięte rogi stronic

Proszę mi nie przerywać

Chcę po prostu wiedzieć jaki wpływ będzie miało

następne wydanie Encyklopedii Cricketa na oddech mojej matki

Jeszcze o niej

Mówią, że jest ptakiem

gdy się budzi – budzą się drapieżne bestie gdy śpiewa – biel kwiatów napływa krwią

W odległym kraju, skąd przybywa więzienia są pełne tych, którzy chcieli ją schwytać

Nie jest na pokaz nie jest na sprzedaż

(mówiąc oględnie, zostawcie ją w spokoju)

Jest ptakiem, lecz gdy zechce, przestanie nim być wystarczy ją zapomnieć

lub zabić w wyimaginowanej zbrodni ze strachu

miłości

nienawiści a nawet bólu

jest ptakiem – a gdy nim nie jest żal mi was, przypadkowi Orfeusze

Bezsenność

O 4 rano umysł mam analityczny sen żegnam ozięble

robię wymówki minionym dniom sprawdzam, czy zgadza się

liczba zmarłych pokus

i znowu wchłaniam kolory lata

W uprzejmym tyglu pamięci zastawiam sidła

na zapamiętane miejsca spotkań i czekam

robiąc na drutach czapkę niewidkę

Cel

Zacząć od nowa

znaczy umrzeć i zmartwychwstać zacząć od nowa

znaczy sięgnąć po pierwszego z brzegu człowieka

by nasycić się jego wiarą umrzeć znaczy zacząć od nowa na chwilę

jak zwykle równą wieczności

Przystań

Nierówny oddech dziecka mlaskanie psa

skrzypienie podłóg i pękanie stropu

Rok temu i wcześniej

te same wyziewy codzienności i brak winnego

czy wieczność to widzi i jak się ostatnio czuje czy bóle głowy ustały

po ostatniej wojnie bakterii

W tym kosmosie mam jeden pokój

rosnę w nim i maleję proporcjonalnie do strachu oddycham w nim i milknę po każdym spotkaniu z oknem

Dobrze mi tu i cicho

jak w dniu niepodległości lata

ten dom jest dobry na każdą okazję

tyle w nim miejsca po ostatnim lokatorze tyle przeszłości i przyszłości

gry w klasy i w zapomnienie Można by tu zostać na chwilę

tylko nad ranem niepokoi pulsowanie ściany

Co dalej

Krajobraz powoli się wypełnia gonitwą snu i jawy

zderzeniami zapomnianych słów nagłymi powrotami pamięci które przywracają życie dalszym krewnym

modlitwom i tożsamości